Er zijn vele wegen die naar Rome leiden zeggen ze altijd. Het had wat voeten in de aarde voordat Jelm en ik de juiste weg vonden, maar het is gelukt! Vorige week zijn we eindelijk naar de Italiaanse hoofdstad geweest, maar ik moet zeggen, het was niet het meest soepele tripje ooit. Middenin de stad die vaak een levend sprookje wordt genoemd hebben wij zelfs even naar huis verlangd. Erg hè?

Wat er allemaal mis ging? Het begon eigenlijk vorig jaar al, want toen zouden we al gaan. Alleen zijn we destijds nooit aangekomen door een lullige stroomstoring op vliegveld Eindhoven. Hadden wij weer… Alle vluchten werden gecanceld, dus stonden we er beteuterd bij met onze koffertjes in de aanslag. We konden eventueel wel via Brussel vliegen later op de dag, maar dan moesten we bijna meer bijbetalen dan het hele reisje gekost had. Vonden we niet zo aanlokkelijk, dus kozen we er toen voor om weer naar huis af te taaien. Het geld kregen we gelukkig terug, dus eind goed al goed.

Deze maand waagden we ons aan een nieuwe poging. We hadden vorig jaar al Omniacards (een pas die je toegang geeft tot verschillende bezienswaardigheden, zonder dat je in de rij hoeft te staan) gekocht en die passen zouden bijna verlopen. En dat konden we niet over ons hart verkrijgen, aangezien die passen alles behalve goedkoop zijn. En dus reden we opnieuw naar Eindhoven en gelukkig was er dit keer volop stroom. Na twee uurtjes vliegen stapten we uit en waren we daadwerkelijk in Rome. So far, so good.

Welterusten

Het hotel was prima en die avond gingen we gezellig uit eten bij een restaurantje in de buurt. Helaas verliep de eerste nacht alles behalve goed. Jelm lag te ronken als een oude hond en dus kon ik niet slapen. Ik heb werkelijk elk uur voorbij zien komen op mijn mobiele telefoon. Zo extreem had ik het nog niet eerder meegemaakt en ik hoop van harte dat het bij die ene keer blijft. De volgende morgen stond Jelm ervan te kijken hoe snel ik uit bed sprong, maar het koste mij geen enkele moeite; ik had er tenslotte de hele nacht op liggen wachten. Geen flitsende start dus, maar zolang ik niet dacht aan het slaaptekort ging het prima. We ontbeten in het hotel en gingen daarna vol goede moed op pad. Ver kwamen we niet, want het regende pijpenstelen. Na eventjes geschuild te hebben klaarde de lucht weer op, dus konden we er de humor wel van inzien.

Een gapend gat

We besloten ons eerst te richten op de Omniacards. Die passen kun je niet via de mail bemachtigen, maar moet je ophalen bij een fysiek loket. In Rome uiteraard. Er zijn meerdere ophaalpunten, dus we kozen er eentje uit en stapten de metro in. Eenmaal aangekomen zochten we een tijdje en uiteindelijk vernomen we dat de Omniacards niet meer op dat punt opgehaald konden worden. Vervelend, maar geen ramp. Er was een mooie kerk in de buurt, dus die pakten we even mee. Daarna stapten we weer de metro in en gingen we op naar een ander loket. Toen we het tweede loketje eenmaal gevonden hadden kwamen we erachter dat ‘ie om één uur ging sluiten. Het was inmiddels half twee. We baalden opnieuw, maar niks aan te doen. We stonden middenin in Vaticaanstad, dus besloten daarvan te genieten. Helaas ging ook dat niet zoals gehoopt, want toen ik bukte om iets van de grond op te rapen scheurde ik finaal uit mijn broek. Ik voelde gelijk, dit is een enorm gat. Ik kwam niet meer bij en Jelm geloofde er ondertussen geen snars van en dacht dat ik weer eens een flauwe grap uithaalde. Tot ik mijn jas optilde en hij regelrecht tegen mijn bil aankeek. Geen grapje dus. We wilden eigenlijk de Sint Pietersbasiliek bekijken, maar de rij was lang, onze Omniacards hadden we nog steeds niet en om nou half in je blote kont bij de Paus op bezoek te gaan…. Het leek ons allemaal beter van niet en dus koersten we af op de winkelstraat. Eenmaal in een nieuwe jeans gehuld besloten we wat highlights in het oude centrum te gaan bekijken, want we waren er nou toch. Overal was het stervensdruk, maar vooruit, mooi was het wel.

We zijn er klaar mee

De volgende dag gingen we opnieuw een poging wagen om die inmiddels vervloekte Omniacards op te halen. We vonden eindelijk een loket dat wel open was en sloten ons aan in de lange rij. En toen eindelijk, jawel, hadden Jut en Juul hun felbegeerde Omniacards in handen! Anderhalve dag over gedaan weliswaar, maar ja, er was voor betaald en dus wilden we ze hebben ook. Toen we de passen eenmaal in the pocket hadden kwamen we erachter dat we tijden moesten reserveren voor de bezienswaardigheden die we wilden bezoeken. Het Colloseum ging ‘m niet meer worden, want die was al helemaal volgeboekt. De Vaticaanse Musea gingen nog wel lukken, maar pas in de middag. We besloten om in de tussentijd de wijk Monti op te zoeken om daar te gaan lunchen. We konden het natuurlijk weer niet vinden en kregen een gigantische regenbui op onze kop. Allebei hadden we uiteraard met onze sneakers door een flinke plas gestampt, dus met natte stokken en koude voeten vervolgden we onze weg. Uiteindelijk stonden we samen in de stromende regen onder een luifeltje gedrukt van een restaurantje dat natuurlijk net dicht was. Typisch. We konden geen kant op, keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde. Wat een gekloot hier, waren we maar thuis… We hebben al veel vakanties beleefd samen en we zeggen regelmatig tegen elkaar; wat een geluk dat we nog nooit een echt mislukte vakantie hebben meegemaakt. Maar toen onder dat troosteloze luifeltje zag ik het even niet meer zitten en dacht; dit wordt onze eerste mislukte trip, dat kan niet anders.

Maar gelukkig voor ons klaarde de lucht weer op, droogden onze schoenen langzaam weer, konden we steeds beter onze weg vinden in Rome en werd het zowaar echt leuk. We vonden een restaurantje waar ze heerlijke lasagne serveerden en die middag lukte het ons om het museum in Vaticaanstad te bezoeken en ook de beroemde Sint Pietersbasiliek. We beklommen de koepel en genoten van het prachtige uitzicht. Oké, Jelm ramde tijdens het traplopen keihard met zijn knie tegen het beton, maar meer ‘pech’ hebben we sindsdien niet meer gehad. De fietstour die we de volgende dag deden was ontzettend leuk en zo sloten we onze citytrip toch nog fijn af.

Speciaal voor deze trip had ik een nieuwe lens aangeschaft, dus natuurlijk heb ik tussen al het gepruts door veel foto’s gemaakt. 🙂 Rome is zo fotogeniek, kijk mee.

Eind goed, al goed. Ondanks de baalmomenten beseften we ook; we zijn verwende poeperds en gaan regelmatig op reis, dus zo erg is het niet als een reisje een keer wat minder gunstig uitpakt. Ja toch? En uiteindelijk viel het nog reuze mee ook.

Ik was eerst niet van plan om een blogpost met tips te schrijven over Rome, aangezien ik de eerste dagen zelf nogal het gevoel had dat ik tips kon gebruiken. Maar inmiddels denk ik toch dat ik wel wat leuke inspiratie voor je heb, dus die blogpost kun je nog verwachten.

Ben jij al eens in Rome geweest? En heb jij al eens een citytrip of een vakantie meegemaakt waarvan je dacht; dit wordt niks meer?

Ps. Wil je graag naar Rome en betaal je net als ik niet graag te veel? Check dan even de site Vakantieveilingen. Daar worden op het moment steeds spotgoedkope vierdaagse reisjes naar Rome geveild. Gratis tip van mij, ik zou zeggen, doe er je voordeel mee. 🙂