Hoe een je een zeer romantisch huwelijksaanzoek moet aanpakken? Jelm weet raad. Ik neem je graag even mee naar afgelopen zaterdag.

Door het groen zag ik opeens lichtjes. Vele fonkelende lichtjes. Middenin mijn lievelingsbos. Op de houten tafel waaraan we zo vaak even zitten tussen het wandelen door. Het zou toch niet….. Ik moest bijna huilen, ik vond het zo mooi. Zo ontroerend. Maar opeens bedacht ik me en slikte ik mijn tranen in. Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het dat meestal ook. Zo nuchter ben ik dan ook wel weer. En dus geloofde ik er niks meer van dat dit voor mij was, ook al zei Jelm van wel. Ik hoorde hem nauwelijks. Het moest voor iemand anders zijn, geen idee wie, geen kip te bekennen, maar het was vast zo. Wel wilde ik er heel graag even heen om dit sprookjesachtige tafereel van dichtbij te bewonderen.

De honden doken ondertussen met hun zeer vieze vachtjes (ja, weer koeienpoep) de struiken in en vonden daar mijn zusje en haar vriend die verdekt lagen opgesteld met een camera in de aanslag. Het is mij allemaal ontgaan, want Jelm viste een doosje uit zijn jaszak. Feestelijk ingepakt met een mooi goudkleurig lint. Pas toen ik het papier eraf gehaald had en de naam van de goudsmid las viel eindelijk het kwartje. Dit was geen grapje, dit was echt. Ik ben volgens mij vergeten om ja te zeggen, maar daar kwamen we later pas achter. Maakte allemaal niet uit, want het moment was zo leuk, zo mooi en zó lief.

Niet veel later werden mijn favoriete taartjes tussen alle lichtjes gezet en daarna kwamen er allemaal lekkere hapjes bij. Zuslief en haar vriend schoven gezellig aan, de honden scharrelden rond de tafel en ondertussen werd het steeds schemeriger. Het had niet mooier kunnen zijn.




Het is dat ik er foto’s van heb, anders had ik het bijna niet geloofd. De verrassing van mijn leven. Ik ben er gewoon nog ontroerd van. Ik had echt niets zien aankomen en heb nooit geweten dat er zoveel gevoel voor romantiek in Jelm huist. ♥

En nu? Voorlopig niks. Ik geniet heerlijk na en gluur regelmatig even naar mijn vinger waar een prachtige ring omheen geschoven zit. De ring die ik twee jaar geleden voor het eerst zag op een kerstmarkt waar een goudsmid aan het werk was. Al die tijd bleef de ring in mijn hoofd zitten, zo mooi vond ik hem. Zo bijzonder dat hij nu daadwerkelijk om mijn vinger zit. Met trouwen hebben we geen haast. Gaan we misschien over een aantal jaar pas doen, dat zien we dan wel weer. Wel leek het me altijd heel erg leuk om gevraagd te worden. Leek me zo speciaal en bijzonder. Jelm en ik zijn inmiddels acht jaar samen en ik zag een aanzoek al jaren wel zitten. Jelm gaf alleen nooit de indruk ermee bezig te zijn, dus ik had dit nooit verwacht. Mijn zusje hielp met de organisatie en ook aan haar heb ik niks gemerkt. Ik vind het zó lief van ze. Echt onvergetelijk. Ik kan hier jaren op teren. ♥