Vervolg dag 9

We hoeven niet lang door Hongarije te rijden, want onze eindbestemming ligt niet zo ver bij Slowakije vandaan. Aan het einde van de middag stevenen we op Budapest af. Tijdens het rijden heb ik op mijn telefoon een camping opgezocht. Die blijkt aan de andere kant van de stad te liggen. En dus crossen we even later door de drukke straten van hartje Budapest. Als ik had gereden waren we gegarandeerd bij een ongeluk betrokken geweest, dat weet ik zeker. Ik ben dus blij dat ik op de passagiersstoel zit en een beetje dommig om me heen kan kijken naar alle mooie gebouwen. Het verkeer laat ik graag aan Jelm over. Voor de zoveelste keer bewijst hij dat hij echt een hele goede chauffeur is. Ik vind dat erg knap, ik ben dan zo trots op hem. Of we nou door de bergen rijden, over hobbelige snelwegen of door een mega druk stadscentrum, Jelm loodst onze camper overal probleemloos doorheen.

Als we op de camping aankomen worden we meteen geholpen door een jongen met een vriendelijk gezicht. Hij blijkt de zoon van de eigenaresse te zijn. De camping loopt omhoog en de draai bij de toegangspoort is vrij lastig te maken. Wat een aparte camping is dit. Pal ernaast ligt ook een camping. De jongen legt uit dat dat de toko van zijn vader is. Sinds zijn ouders gescheiden zijn helpt hij zijn moeder met haar deel van de camping. Met zijn vader is er geen contact meer. Bijzonder verhaal, vinden we. Wat kan het leven soms raar lopen. Zijn moeder, Martha, is net zo vriendelijk en legt ons geduldig alles uit over het openbaar vervoer. We waren eerst van plan om ‘s avonds in de buurt van de camping te blijven en daar te eten, want we voelen ons een beetje moe. Maar door het ritje door de stad hebben we echter toch wel zin gekregen om naar het centrum te gaan. De stad ziet er zo uitnodigend uit! Met de bus rijden we naar het centrum. ,,We kunnen wel richting het stadspark lopen”, stel ik Jelm voor. ,,Dan komen we onderweg vast wel een leuk restaurantje tegen en dan kunnen we na het eten nog mooi een stukje met Hermie door het park wandelen. Jelm vindt het prima en dus lopen we richting het park. Het is nog best een eind lopen. Googlemaps heeft vast de snelste route uitgekozen, maar het is tevens ook de saaiste. We lopen door vele doodstille straten. Geen restaurantje te bekennen. Het blijkt m’n slechtste idee van de hele vakantie, haha. Als we eindelijk bij het park aankomen hebben we het warm en bovendien hebben we nogal veel dorst. Het lijkt mij het verstandigste om nu zo snel mogelijk ergens te gaan zitten, dus stap ik op het eerste het beste restaurant af wat ik zie. Het ziet er wel een beetje chique uit en de ober is strak in het pak. Het weerhoudt mij nergens van. Want wat voor Hongaarse begrippen duur is, is voor ons Nederlanders waarschijnlijk een prima prijs. Jelm verwacht dat het toch wel echt een beetje prijzig is, maar ik luister niet. Het zal allemaal wel meevallen en dus eindigen we op het terras. Niet veel later ligt de uitgebreide menukaart voor onze neus. In Hongarije hebben ze geen euro’s, dus ik heb nog steeds geen idee hoeveel het eten hier kost. Jelm slaat ondertussen aan het rekenen met de HUF’s. ,,Ter, een menu kost hier tachtig euro”, meldt hij even later. Tachtig euro! En we zijn met zijn tweeën en dan komt er nog drinken bij. Een etentje van bijna tweehonderd euro vindt Jelm echt bespottelijk. ,,Er zijn mensen op de wereld die niks te eten hebben en dan zouden wij ondertussen tweehonderd euro uitgeven aan een etentje. Dat voelt niet goed”, zegt Jelm en ik vind dat helemaal waar. Jelm gaat nog even door met googelen en typt de naam van het restaurant in. Het restaurant blijkt zelfs een eigen Wikipediapagina te hebben. ,,Gundel is een van de duurste en beste restaurants van Boedapest”, leest hij voor. We komen niet meer bij. Hoe is het mogelijk dat ik van heel Budapest precies het duurste restaurant eruit weet te pikken. Hebben wij weer. We delen de ober mede dat we het alleen bij een drankje houden. Beetje gênant wel, maar we zien die kerel toch nooit weer. Vervolgens duurt het héél lang voor ze ons de rekening komen brengen. ,,Ze laten ons gewoon zitten, ze doen het erom”, zeg ik tegen Jelm. Gewoon weglopen zit niet in mijn aard, maar we krijgen toch bijna de neiging.

Nadat we eindelijk kunnen betalen gaan we op zoek naar een ander restaurant. Vlak naast Gundel zit ook een horecagelegenheid. We hadden deze tent ook al gezien voor we bij Gundel naar binnenstapten, maar zijn toen doorgelopen omdat we het er van buiten niet al te boeiend vonden uitzien. Nu gaan we het toch maar proberen en eenmaal binnen blijkt het een prima restaurant te zijn. Met prima prijzen ook. De ober komt meteen water voor Hermie brengen, daar houden we van! Buiten op het terras is het erg druk, daar is geen plaats meer voor ons. Een ontzettend dikke man zit achter een klein keyboardje live muziek te verzorgen. Het is een hilarisch gezicht. Binnen is nog plaats genoeg, dus kiezen we een tafeltje uit. Het eten is lekker, dus we kunnen uiteindelijk toch nog zeggen dat we gezellig uit eten zijn geweest.

Als we het eten achter de kiezen hebben voelen we hoe moe we zijn. Op dit tijdstip wordt het lastig om met de bus terug te gaan, dus heeft de camping-eigenaresse ons geadviseerd om een taxi te nemen. Die zijn niet extreem duur in Budapest, dus we laten ons lekker luxe vervoeren. De taxichauffeur heeft de vaart erin, dus heel erg relaxed vind ik het ritje uiteindelijk niet. Maar we komen waar we moeten zijn, en daar gaat het om.

Die nacht doen we amper een oog dicht. De eigenaresse van de camping heeft een Rottweilier en hij heeft het niet zo op reutjes staan. Het beest zit godzijdank achter een hek, maar hij blaft alsnog wel de hele tijd. Volgens mij heeft hij Hermie’s aanwezigheid door. Vanuit de veilige camper durft Hermie wel terug te blaffen, en dat doet hij dan ook. We proberen van alles, maar zolang de Rottweiler blaft is Hermie met geen mogelijkheid stil te krijgen. Pas om een uur of twee worden de honden zelf ook moe en staken ze hun lawaai. Wat verschrikkelijk.

Dag 10

De volgende morgen voelen we ons niet uitgerust. Het plan was om lekker vroeg naar het centrum te gaan, maar daar komen we op terug. Het regent ook nog, dus wachten we eerst de bui af. Na het ontbijt klaart de lucht gelukkig op en vertrekken we alsnog naar het centrum. We doen gewoon alsof het geblaf van vannacht niet gebeurd is en zolang we er niet aan denken voelen we ons best fit. We overwegen nog even om voor vannacht een andere camping te zoeken, maar we hebben geen zin om weer te verkassen. Dat kost uiteindelijk toch weer tijd en we willen die tijd liever aan leuke dingen in het stadscentrum besteden.

Als we eenmaal in het centrum zijn zien we direct een van de mooiste en bekendste gebouwen van Budapest; het Parlementsgebouw. We zien een leuk terrasje en ik stel voor om de dag te starten met taart. Jelm vindt het een heel goed plan en dus zitten we niet veel later allebei te genieten van een heerlijk Hongaars gebakje. Voor het Parlementsgebouw bevindt zich een soort fontein. Een prima plek voor Hermie om even lekker met zijn pootjes in het water te staan.

Van mijn vorige bezoek aan Budapest weet ik dat de stad best wel groot is en uit twee delen bestaat. De bezienswaardigheden liggen best ver uit elkaar, dus in een stad als deze is een sightseeing-bus geen verkeerd idee. Ondanks onze slechte ervaringen in Krakau wagen we het erop. We hebben tenslotte maar één dag en lopend kom je nu eenmaal een stuk minder ver. In Budapest blijken sigtseeing-bussen erg populair. Er rijden bussen rond van minstens zes verschillende bedrijven. We kiezen uiteraard niet weer voor hetzelfde bedrijf als in Krakau. We stappen uiteindelijk in bij een bus van BigBus, wat een hele goede keuze blijkt te zijn! De bus is nieuw en netjes, de oordopjes zijn wat luxer en werken goed. Je kunt bovendien zelfs kiezen voor een Nederlandse gids. Onderweg horen we van alles over de stad en dat is heel erg leuk. Er wordt niet alleen over de gebouwen verteld, maar ook over architecten, het eten en de Hongaarse cultuur. We rijden langs de mooiste gebouwen en kunnen op deze manier toch nog behoorlijk veel van de stad zien in één dag.


Bij het stadspark stappen we even uit en lopen we een rondje met Hermie. Er is veel water in het park en dus dippen we hem even lekker met zijn pootjes en zijn buikje in een vijver. Het is niet per se een hele zonnige dag, maar het is wel behoorlijk warm. Hermie vindt die verkoeling hartstikke fijn en rolt daarna weer zoals altijd door het zand. Hij ziet er niet meer uit, maar dat hindert ons niks. Hij heeft tenslotte ook vakantie. Op een terras in het park bestellen we wat limonade en hamburgers. Daarna lopen we nog even langs een van de beroemde badhuizen van Budapest. Ik ben nog nooit in de gelegenheid geweest om er eens te zwemmen, maar ooit wil ik dat echt een keertje doen!  Lijkt me erg leuk! Met een modderig hondje zal dat uiteraard niet gaan, dus lopen we weer verder.

We stappen aan het einde van de middag de bus weer in en laten ons naar het andere gedeelte van de stad rijden. Ik weet dat je vanaf de Boeda-zijde een prachtig uitzicht hebt over de stad en dat wil ik Jelm graag laten zien. Als we bij het uitzichtpunt zijn kan ik nog net een paar foto’s schieten voor het begint te regenen en te onweren. Geen geschikte locatie om te zijn met onweer, dus zoeken we een plek op waar we kunnen schuilen. Het duurt gelukkig niet lang voor de hop-on-hop-off-bus weer verschijnt en we weer weg kunnen.

We gaan weer terug naar Pest en genieten van ons laatste stukje in de sightseeing-bus. Daarna gaan we weer te voet verder. Eenmaal wandelend door de grootste winkelstraat van Budapest komen we tot de ontdekking dat de meeste winkels tot zeven uur open zijn, ook al is het zondag. Ik ga één winkel in en koop een paar dingetjes uit de uitverkoop.

Daarna wil Jelm graag uit eten en dus gaan we op zoek naar een leuk restaurant. Langs de Donau stuiten we op een Grieks restaurant. Jelm wordt meteen enthousiast en ik lust alles wel, dus gaan we daar naar binnen. Het restaurant is blijkbaar erg populair, want het is er heel erg druk. Het meisje bij de deur dat de gasten hun tafeltjes toewijst is niet zo heel erg gecharmeerd van Hermie, maar we mogen er gelukkig wel in. Het eten is heerlijk, maar veel. Ik skip niet gauw een toetje, maar hier wel. Bij het weggaan krijgt elke vrouwelijke gast een bloem mee naar huis, heel leuk. We zijn blij dat we hier tegenaan gelopen zijn. Het restaurant heet Dionysos Taverna trouwens. Mocht je ook eens in Budapest zijn, dan is dit restaurant echt een goede keuze!

Jelm wil proberen om de laatste bus nog te halen. Het is nog best een eindje lopen naar de juiste halte. Je kunt natuurlijk ook eerder ergens instappen, maar wij weten natuurlijk niet precies waar. Het begint inmiddels zachtjes te regenen. Ik weet toch al hoe dit gaat eindigen (met de taxi!). Maar Jelm heeft nog het idee dat we de bus gaan redden dus benen we dapper door de regen. Na een tijdje ben ik het zat en roep ik tegen Jelm dat ik dit ‘geldbesparende’ gedrag ronduit belachelijk vind. Soms moet ik mijn ‘kniepekontje’ even tot de orde roepen, haha. We halen het toch niet en dat boeit ook helemaal niet, want er rijden overal taxi’s rond. Ik krijg mijn zin en dus zitten we even later weer prinsheerlijk in een taxi. De taxichauffeur is niet zo blij met Hermie’s aanwezigheid, maar hij mag gelukkig wel mee zolang hij op de grond blijft. Begrijpelijk natuurlijk, maar ik moet er stiekem wel een beetje om lachen als ik mijn gore hondenkind nietsvermoedend in die taxi zie zitten.
Hermie is die nacht zo moe dat hij niet meer blaft en ook de Rottweiler houdt gelukkig zijn kop. De volgende morgen testen we de douches op de camping uit. Het zijn vreemde hokjes, maar je blijkt er prima te kunnen douchen. De wc’s bevinden zich onder de grond in een soort witgeschilderde bunker. Dit is echt de meest bijzondere camping van de hele vakantie. Maar de eigenaresse en haar zoon doen zo hun best voor alle gasten en dat maakt veel goed. De camping heet trouwens Ave Natura, mocht je daar benieuwd naar zijn.

Dag 11

We rijden naar de dichtstbijzijnde supermarkt en daar koop ik van ons laatste Hongaarse geld wat boodschapjes. De prijzen zijn natuurlijk in HUF en dat loopt rustig in de honderden. Rekent niet zo gemakkelijk en dus gok ik het er gewoon op. Bij de kassa blijk ik net iets tekort te komen. Ik vraag of ik anders van het sixpack water wat losse flessen mag kopen en dat blijkt geen probleem. De supermarkteigenaar heeft er blijkbaar ook geen zin in om uit te rekenen of ik nu wel genoeg heb, want ik kom nog steeds net iets tekort. De eigenaar blijkt super aardig te zijn, want ik mag het zo ook wel meenemen! Echt heel vriendelijk! Het is ons sowieso opgevallen dat Hongaren over het algemeen vriendelijke mensen zijn. Vooral Hermie heeft veel complimentjes gekregen, zelfs toen hij er zo vies uitzag. Ook al spraken veel mensen op straat weinig Engels en Duits, toch deden ze moeite om ons duidelijk te maken dat ze Hermie zo mooi vonden. Heel schattig. 🙂 In de camper eten we ons ontbijt en daarna geeft Jelm weer gas. Op naar het laatste land van onze roadtrip; Oostenrijk!

Wat we daar allemaal beleven kun je in de laatste blogpost uit deze serie lezen, dus houd daarvoor de blog in de gaten.