Ik wist dat ik veel schoenen had. Hoeveel precies wist ik eerlijk gezegd niet, ook al is het me heel vaak gevraagd. Ik had ze al jaren niet meer geteld. Ik denk dat ik het eigenlijk stiekem gewoon niet eens wilde weten. Maar ik bedacht mij dat het misschien toch weleens aardig zou zijn als mijn blogposts voor de verandering ook een keertje enige nieuwswaarde zouden bevatten. Ik ben en blijf natuurlijk een journalist. Dus om ook eens een nieuwtje te hebben ben ik toch aan het tellen geslagen. Tijdens het tellen kreeg ik het steeds warmer. Nee toch, ik zou de honderd toch niet halen?, dacht ik beschaamd. Het zweet brak me uit en ik ben al zo slecht met cijfers. Ik riep mezelf tot de orde, concentratie! Ik kon gerust adem halen. De honderd red ik niet. Hoeveel dan wel? Komt ie; 94 paar.

Linda’s schuld

Ik stond er zelf van te kijken. 94 paar, dat is toch eigenlijk alsnog heel erg ernstig. Hoe is dat in godsnaam zo gekomen, vraag je je misschien af. Zoals met zoveel uit de hand gelopen zaken kun je er zelf vaak niks aan doen. Ik dus ook niet natuurlijk. Het is allemaal de schuld van Linda. Linda wie? Ja, Linda de Mol. Zij kwam jaren geleden op het illustere idee om een serie te maken over vier vrouwen in het Gooi. Vrouwen die de hele tijd in beeld zijn op fan-tas-tische schoenen. Ik keek een aflevering en was vrijwel direct verkocht. Ik wilde dat ook. Daarvoor had ik amper een hak aan gehad en keek ik vol ontzag naar iedereen die er op kon voortbewegen, maar dat maakte me opeens niet meer uit. Ik kocht een paar hooggehakte laarzen op Hoog Chatherijne in Utrecht en tot mijn eigen verbazing liep ik er zo op weg. Hoezo oefenen? Gewoon je ene voet voor de andere zetten en gaan met die banaan. Sindsdien was ik schoenenverslaafd.

Mensen dachten vaak dat ik élke schoen met een hoge hak graag aan mijn collectie wilde toevoegen, maar zo was het niet. Ik kon uren op asos.com en zara.com rondstruinen en honderden hakken op mijn beeldscherm voorbij zien komen, zonder ook maar een seconde de behoefte te voelen om ze te kopen. Lang niet elke heel vond ik mooi, ik hoefde ze (gelukkig) niet allemaal. Alsnog kocht ik per maand meerdere paren en zo ging het hard. Heel hard.

Ik deed alles op mijn heels. Ik ging erop naar school, naar mijn bijbaan in de supermarkt. Zelfs De Dam in Amsterdam heb ik op high heels getrotseerd. Niet dat dat een hele grote aanrader was, maar goed, ik heb het gedaan en gered. Ik dacht altijd; wat er ook gebeurt, mijn heels en ik blijven onafscheidelijk. Ook al word ik moeder van een vijftal, ik ga niet aan de platte laarsjes, ik wil geen windjack en al helemaal geen kort stekeltjeskapsel. Ik ga op heels achter de kinderwagen, sowieso.

Olifant

Het liep anders. Er was geen vijftal snotpeuters voor nodig, het ging al veel eerder fout. Ik kreeg een hond. Een windjack heb ik nog niet en ik heb goddank ook nog geen stekeltjes op mijn hoofd, maar toch ben ik wel een stuk praktischer geworden. Mijn mooie schoenen verdwenen geruisloos uit mijn leven. Op de dag dat we naar de fokker in Brabant reden om Hermie op te halen, trok ik sneakers aan. Roshe One van Nike. Ik weet nog heel goed wat ik dacht. Die fokster mag niet denken dat ik een modepopje ben. Een meisje dat alleen maar een hond neemt als accessoire. Verschrikkelijk vind ik dat. Toen we eenmaal thuis waren wilde ik nog steeds geen hak aan. Ik zag het kleine hondje door de kamer dribbelen en dacht, als ik daar toch ooit eens met zo’n naaldhak op ga staan, dat vergeef ik mezelf nooit. Ook tijdens de vele wandelingen in het park waren mijn heels niet geschikt. Hermie was en is watervlug en ik ben van mezelf nogal een logge olifant als het op rennen aankomt. Ik kreeg visioenen van een harddravende hond door het struikgewas met een intens trage idioot op hakken erachteraan. Dat is vragen om problemen, levensgevaarlijk, niet doen dus.

Daarbij kwam nog dat mijn favoriete paar schoenen steeds verder versleet. Ik had ze al heel erg vaak naar de schoenmaker gebracht voor nieuwe hakjes, maar op een gegeven moment houdt het op. Ik had ze jaren geleden ooit eens bij Invito gekocht en die had ze natuurlijk allang niet meer in de collectie. Ik zocht mijn heil op marktplaats en ja, daar vond ik een ‘nieuw’ paar van mijn favoriete setje schoenen. Maar ik herinnerde me ook nog hoe pittig het inlopen was geweest. Mijn versleten laarsjes zaten inmiddels heerlijk, maar dat was niet vanaf dag één zo. Ik heb tot op heden nog steeds geen moed verzameld om aan het ‘inloopproces’ te beginnen.
En dus slijt ik tegenwoordig mijn dagen veelal op sneakers. Platte laarsjes vind ik nog steeds afschuwelijk, maar aan sneakers begin ik steeds meer te wennen. Nikes, Adidas Stan Smith’s, een All Star af en toe. Regelmatig gluur ik even om het hoekje van de deur en kijk ik naar al mijn heels. Prachtig vind ik ze nog steeds en ze staan me niet in de weg. Ik doe ze voorlopig dan ook niet de deur uit. Waarschijnlijk zelfs nooit. Want wie weet, tegen de tijd dat Hermie ook rent als een oude logge olifant, dat ik dan toch nog eens op heels in het park te signaleren ben.