In september ging ik op vakantie naar Portugal. Uiteindelijk kreeg dit reisje letterlijk een heel bijzonder staartje. Want ik nam niet alleen mijn koffer mee terug en een magneetje voor op de koelkast, maar ook een hond.

Hoe dat precies zit en waarom ik dat gedaan heb? Vandaag vertel ik er alles over.

Jelm en ik vertoefden een week in de Algarve. Een plek die we niet zelf uitgezocht hadden, want ik had deze reis gewonnen. Super mazzel! Toch bleek achteraf dat deze vakantiestek voor mij stiekem niet zo ideaal was. Er leven in de Algarve namelijk ontzettend veel zwerfhonden en laat dat nou net iets zijn waar ik niet tegen kan. Maar dan ook echt totaal niet. Overal waar we kwamen zagen we er wel een paar lopen. Voor de supermarkt lag zelfs een hele roedel van wel acht honden. Onvoorstelbaar. Elke keer als ik weer zo’n stumper voorbij zag komen met een vervilte vacht vol ongedierte brak mijn hart. Toch leken deze dieren zich wel te redden en dus deed ik een poging om eraan te ‘wennen’.

Tot we op een avond na een etentje terugreden naar onze Bed and Breakfast. We waren er bijna toen ik opeens een klein hondje langs de kant van de weg zag zitten. Ik riep tegen Jelm dat hij onmiddellijk de auto moest stoppen omdat ik wilde kijken hoe het beestje eraan toe was. En hoewel Jelm de bui al zag hangen deed hij dat toch maar, want hij weet inmiddels hoe volhardend ik kan zijn. Ik had een grote fles water op de achterbank liggen en wilde het diertje wat te drinken geven. Maar eenmaal uitgestapt kwam ik er al snel achter dat dit hondje meer nodig had dan alleen een beetje water. Ik speurde naar de moeder, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Ik nam het schriele lijfje in mijn armen en zag ondanks dat het donker was duidelijk dat dit verzwakte beestje onder de parasieten zat. Dit dier ging het niet redden zonder hulp, dus ik wist meteen dat ik dit hondje niet meer los ging laten.

We namen haar mee naar onze B&B in de hoop dat de Nederlandse eigenaren ons konden helpen. ,,Ja, het is heel zielig. Maar je kunt haar beter terugzetten waar je haar gevonden hebt, want ze dragen vaak allerlei ziektes met zich mee.” Met dit advies stonden we even later weer buiten. Rationeel gezien kon ik de reactie wel begrijpen, maar mijn hart wilde er niet aan. No way dat ik dit hondje weer terug zou zetten. Ze zou gegarandeerd doodgaan en daar kon ik niet mee leven.

Plan B

Tijd voor plan B. Op het stoepje van de B&B probeerden we uit te vissen of er stichtingen actief waren. Die waren er wel, maar de meeste sites waren in het Portugees en het lukte ons niet goed om hier wijs uit te worden. Ondertussen kwamen twee andere gasten uit onze B&B aangelopen. Een gezellig stel uit Brabant, Frans en Anja. Belangstellend keken ze naar het hondje in mijn armen en uiteindelijk waren zij het die de gouden tip gaven. ,,Als ik jullie was zou ik naar het restaurantje hier even verderop gaan. Die wordt gerund door een heel lief vrouwtje en wellicht dat zij jullie wil helpen”, klonk het met een gemoedelijk Brabants accent. We gingen direct op weg en het bleek een schot in de roos. Deze vrouw wilde ons inderdaad helpen en bood aan om een nacht op het hondje te passen, zodat ze de volgende dag naar de dierenarts in een dorpje iets verderop gebracht kon worden door een van haar stamgasten. Ik was zo blij!

De volgende ochtend meldden we ons bij haar restaurantje en werd het hondje weer tevoorschijn gehaald. De man die haar naar de dierenarts zou brengen was er inmiddels ook en aangezien ik heel graag wilde weten waar het hondje precies naartoe zou gaan spraken we af om achter hem aan te rijden.

Naar de dierenarts

En zo kwamen we uiteindelijk terecht in de dierenkliniek van Joaquim Mendoza. Het is misschien niet gebruikelijk om tijdens je vakantie een kijkje te nemen in een dierenartspraktijk, maar ik moet zeggen dat ik het een belevenis vond. Zo anders dan in Nederland! Voor Nederlandse begrippen was het er vrij rommelig en chaotisch, maar we zagen meteen dat hier met enorm veel liefde en passie voor dieren gewerkt wordt. Achter het oor van de lieve dierenartsassistente ontdekte ik zelfs een tatoeage met hondenpootjes.

Voorzichtig werd het hondje opgepakt en ze kreeg meteen een behandeling tegen alle parasieten in haar vacht. Omdat ze ook nauwelijks meer at werd ze direct ontwormd. Hoe willen jullie haar noemen, werd ons gevraagd. We hadden geen idee. Opeens schoot de naam Muffie me te binnen, zo heette mijn knuffelkonijntje van vroeger. En toen had het hondje een naam. Ik liet haar op mijn naam zetten en we betaalden de kosten voor haar behandeling en verblijf. Wat bijna geen drol kostte trouwens, volgens mij waren we amper 20 euro kwijt. We deden dan ook een extra donatie om het goede werk te steunen. Van de dierenarts begrepen we dat Muffie als ze opgeknapt was naar een asiel in de regio kon. Maar we hoorden ook dat er vaak nauwelijks plek meer was.

Een gouden mandje

Ik had eigenlijk maar een wens. Ik gunde dit dappere kleine hondje een geweldige toekomst in Nederland. Want van de hondenverzorgings-skills van de gemiddelde Portugees had ik na een paar dagen Algarve al geen hoge pet meer op. En via internet ontdekte ik dat het helemaal niet zo ingewikkeld is om een hondje in te voeren, check hier maar eens. Mijn hondenmoederhart zag een derde telg wel zitten, maar Jelm was minder enthousiast. Hij vond het een mooi diertje, maar zag vooral praktische bezwaren. En dat snapte ik wel. Want drie honden hebben is gewoon alles behalve praktisch. Toch heb ik de rest van de week net zolang aan zijn hoofd gezeurd tot hij toegaf. Het hondje mocht mee naar Nederland. Maar dan wel op voorwaarde dat we echt ons best zouden doen om een goed thuis voor haar te vinden. Als dat niet zou lukken, dan zouden we haar zelf houden. Jelm had er stiekem niet veel vertrouwen in dat ik daadwerkelijk op zoek zou gaan naar een baasje, maar toen ik er een oproep via Facebook uitgooide was hij overtuigd. Zo gingen we het doen.

Ondertussen bleven we tijdens onze verdere vakantie elke dag een bezoekje brengen aan de dierenkliniek. We zagen Muffie met de dag opknappen en levendiger worden. Geweldig om te zien. En Joaquim was zo vriendelijk en geduldig. Op zaterdag kwam hij zelfs speciaal naar de dierenkliniek zodat we afscheid van onze vondeling konden nemen. Afscheid ja. Want wij vlogen de dag erna weer terug en Muffie kon niet direct met ons mee. Ze was namelijk nog niet ingeënt, dat mocht nog niet omdat ze nog zo jong was. En daarbij moeten honden minstens 21 dagen gevaccineerd zijn voor ze Nederland in mogen. Muffie zou bij Joaquim in de dierenkliniek blijven en we spraken af dat ik 21 dagen later terug zou vliegen om haar te komen halen.

Drie honden

Zo gezegd, zo gedaan. Via Facebook werden we door Jaoquim en zijn assistente Márcia op de hoogte gehouden over Muffie’s herstel. Ondertussen deden wij er alles aan om dat ene gouden mandje te vinden. Maar hoe erg we ons best ook deden, het wilde niet echt vlotten. We begonnen onszelf er daarom op voor te bereiden dat we met drie honden zouden eindigen. Spannend. Maar we wenden aan het idee en kregen er zin in. Veel zin. Ook Jelm. En toen opeens liep alles toch nog anders dan gedacht, want dat baasje, die kwam er toch. Tijdens een van mijn dagelijkse rondjes door het park met Hermie en Moos hoorde ik een vrouw zeggen dat ze er aan dacht om ook een hondje te nemen. Een klein hondje, maar dat ze de juiste nog niet gevonden had. Ik vond het wat raar om direct op een onbekende vrouw af te vliegen met de mededeling dat ik nog een hond in de aanbieding had, maar later had ik daar toch spijt van. Gelukkig kon ik via een ‘hondenkennis’ aan haar telefoonnummer komen en ik besloot haar maar gewoon meteen te bellen. Ze reageerde heel leuk en oprecht geïnteresseerd. Ik mailde haar diezelfde avond nog alle informatie over Muffie en verschillende foto’s. De vrouw bleef enthousiast, maar wilde er wel nog goed over nadenken. Wat wij heel fijn vonden, want we waren juist op zoek naar een serieuze kandidaat en niet naar iemand die het hondje in een opwelling in huis zou nemen. We spraken af dat zodra Muffie in Nederland zou zijn, ze eens langs zou komen om haar te bekijken.

Opnieuw naar Portugal

16 oktober was het dan zover en vloog ik naar Portugal om Muffie op te halen. Super spannend! Ik haalde de reistas waarmee we eens met Hermie hebben gevlogen van zolder en we vertrokken in de nacht naar Schiphol. ‘s Ochtends landde ik op Faro airport waar ik met Joaquim had afgesproken. Hij stond er keurig volgens afspraak met Muffie aan zijn zijde, inclusief haar paspoort. We hebben nog wat gedronken samen en toen was het tijd om in het vliegtuig te stappen. Het was nog even een uitdaging om Muffie in de reistas te krijgen, want ze wilde het liefste bij Joaquim blijven. Begrijpelijk, want hij had haar zo liefdevol verzorgd. De vlucht ging bovenverwachting goed. Kleine Muffie deed het super en dribbelde aan het einde van de middag dapper door de lange gangen van Schiphol. Jelm en ik waren blij. En trots ook. Dit was toch maar even mooi gelukt.

Eenmaal thuis haalde Jelm onze eigen honden op bij mijn vader en was het tijd voor de eerste kennismaking. In onze achtertuin werd er nieuwsgierig gesnuffeld aan de kleine Portugese verstekeling. Hermie vond alles best, zolang hij de baas maar kon blijven. Moos wilde vooral spelen. Omdat het ernaar uitzag dat Muffie maar kort bij ons zou blijven hadden we geen derde bench aangeschaft. Aangezien Moos praktisch elke nacht liever in zijn mand slaapt dan in zijn bench parkeerden we Muffie in de zijne. Het leek ons praktisch en wel zo veilig. Achteraf gezien misschien niet de beste zet, want je zag Moos na een tijdje denken; alles leuk en aardig, maar hoelang blijft dit beestje hier? En waarom ligt ze in MIJN bench? Hij werd er wat humeurig van, dus hebben we ze wat uit elkaar gehouden. Als Muffie bij ons zou blijven hadden we alles in het werk gesteld om er een fijne roedel van te maken, maar daar zijn we nu niet aan begonnen.

De dag na Muffie haar komst kwam haar potentiële baasje namelijk gelijk al kijken en ze was heel enthousiast. Ze had er goed over nagedacht en wilde haar graag hebben. We voelden aan alles dat ze geweldig goed voor Muffie zou zorgen en dus hebben we haar een paar dagen later aan haar en haar zoontje meegegeven.

Tranen

Ik zeg het eerlijk, ik vond het heel moeilijk om Muffie te laten gaan. Ze was net een beetje gewend bij ons en nu moest ze alweer naar een nieuw adres. Maar ik wist dat het de beste keuze was en dat ze het geweldig zou gaan krijgen. Een toekomst vol liefde, aandacht en de beste zorg. Desondanks had ik het er zwaar mee en natuurlijk stond ik erbij te janken toen ze ons huis verliet. Maar een paar dagen later voelde ik me ook wel een beetje trots. Ik stond versteld van mezelf, ik had het toch maar mooi gewoon gedaan!

Muffie heet inmiddels Chica en woont praktisch bij ons om de hoek. We komen haar regelmatig tegen tijdens onze wandelingen met Hermie en Moos. Ze is zo vrolijk, heel enthousiast en speels. Ze is nergens bang voor en het is geweldig om haar uitgelaten over het veldje bij ons in het park te zien rennen. Moos speelt graag met haar. Ik word er elke keer weer blij van als ik haar zie. Zo hadden Jelm en ik het voor ogen en we zijn heel erg blij dat het gelukt is. Het was alle moeite meer dan waard!

Het mag dan misschien maar één hondje zijn en niet zoveel zoden aan de dijk zetten, maar ik zie dat anders. Ik kan het wereldwijde zwerfhondenprobleem nu eenmaal niet oplossen, anders had ik dat allang gedaan. Maar wat ik wel kan doen is een verschil maken. Al is het maar voor één hond. Want dat is er toch één. En je zal die ene hond maar zijn. Moos had ook geen fijne start, maar wat voelt het goed om hem nu een fijn leven te geven. Ik ben heel blij dat we voor dit Portugese hondje ook een verschil hebben kunnen maken. 🙂

Tot zover het verhaal over onze bijzondere vakantie in Portugal. Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust in de comments.