Een klein zenuwachtig hondje met een fluweelzacht wit met bruin vachtje stapte eind vorig jaar voor het eerst ons huis binnen. Kleine Moos. De eerste avond durfde hij zijn bench niet uit. Schrikachtig, nerveus en onzeker. Zo kon je hem het beste omschrijven.

Inmiddels is Moos ruim negen maanden bij ons. Als je me nu zou vragen om hem te omschrijven komen er hele andere woorden in me op. Vrolijk, enthousiast, energiek, speels en lief. Vreselijk lief. En oké, een beetje schrikachtig is hij gebleven.

Het leek me leuk om een update over Moos te schrijven. Mocht je nieuwsgierig zijn, lees gerust verder.

Voor wie Moos zijn geschiedenis niet kent, hierbij even een korte samenvatting. Moos is geboren in een schuur van een broodfokker. Een troosteloze situatie. Gelukkig kwam de dierenbescherming in actie en nam alle dieren in beslag. De hondjes hebben eerst in een speciale opvang gezeten om wat bij te komen. Daarna zijn ze naar opvanggezinnen gegaan. Via verschillende asielen werd vervolgens naar een goed thuis voor de hondjes gezocht. Moos werd opgevangen door hele lieve mensen in Oosterbeek en werd bemiddeld door een dierenasiel in Ede.

De eerste weken zijn voor een pup heel bepalend. Socialiseren is zo belangrijk. Dat heeft Moos gemist. Maar ik ben ervan overtuigd dat door zijn fijne plekje in Oosterbeek de schade toch enigszins beperkt is gebleven. Die mensen waren zo liefdevol en gingen zo goed met Moos om. Erg waardevol. We zijn ze heel dankbaar voor hun goede zorgen.

Zij hebben een begin gemaakt met Moos zijn kennismaking met het alledaagse leven. Ritselende herfstblaadjes. Het geluid van de stofzuiger. Auto’s. De deurbel. Hele vanzelfsprekende dingen, maar als je de eerste weken van je leven in een pikdonker en vies hok hebt doorgebracht ligt dat anders.

Moos zijn eerste weken bij ons

Toen Moos net bij ons was, had hij ‘s morgens moeite om zijn plasje op te houden. Logisch natuurlijk met een jonge hond. We waren inmiddels gewend om Hermie na het ontbijt uit te laten, maar speciaal voor Moos ging Jelm voor het ontbijt alvast een blokje met hem om. Hermie had dan meestal nog geen zin en wilde liever nog even blijven dutten. En dus ging Jelm dan vaak even met Moos alleen op pad. Er was dan duidelijk een verschil te zien. Als Moos alleen was liep hij met zijn staartje naar beneden. Schichtig, nerveus. Was Hermie erbij, dan ging het een stuk beter. Moos heeft echt veel steun gehad aan Hermie. In het begin kroop hij ook heel vaak bij hem in de bench. Van Hermie hoefde dat niet zo, maar hij heeft het altijd gelaten toegestaan.

In het begin kon Moos ook bang zijn in de auto. De rit van Oosterbeek naar Friesland ging verbazingwekkend goed, maar het eerste tochtje een poosje daarna verliep een stuk minder rooskleurig. We zouden bij mijn vader gaan eten die avond. Met de auto duurt het amper vijf minuten om daar te komen. Maar we waren onze wijk nog niet uit of het viel ons al op dat het heel erg stonk in de auto. Puppy-scheetje, dachten wij. Hermie kon er ook wat van toen hij klein was. Niet dus. Van de zenuwen had Moos een dikke drol gedraaid op de achterbank. Arm beestje. Later bij mijn vader in huis nog een keer. Zoveel stress had hij. Dat zijn van die typische dingen waaraan je kunt merken dat hij een verleden heeft. Het was donker buiten toen we dat ritje maakten. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij geen fijne herinneringen aan vervoerd worden in het donker. Het leek echt alsof hij dacht, help, waar word ik nu weer heen gebracht.

Verder deinsde Moos standaard achteruit voor iedereen die hij niet kende. Met name mannen. Maar ook van bijvoorbeeld familieleden die hij niet zo vaak zag moest hij niet zoveel hebben. Inmiddels gaat dat veel beter. Tijdens onze vakantie in Frankrijk liet Moos zich zelfs een keer door een wildvreemde Fransman over zijn kop aaien. Ik stond er echt van te kijken. Een wereld van verschil. Kooikerhondjes zijn van nature sowieso meer eenkennig dan sommige andere hondensoorten, maar bij Moos ging het wel een stapje verder dan alleen eenkennig. Het is daarom prachtig om te zien hoe Moos daarin gegroeid is.

Ook zijn zelfvertrouwen is met sprongen vooruit gegaan. Een keertje zonder Hermie op pad, bijvoorbeeld naar de dierenarts of hondentraining, is nu geen probleem meer. Ook is hij nu nooit meer zenuwachtig in de auto, in tegendeel zelfs. We gingen na het het poepincident even niet meer rijden in het donker en dat hielp een stuk. Ook zijn we vaak naar het bos gereden, zodat hij een positieve associatie met auto rijden zou krijgen. Dat heeft uitstekend gewerkt, want Moos sprong al gauw zelf enthousiast en vol vertrouwen de auto in.

In het begin hebben we wat problemen gehad met Moos zijn pootje, maar ook dat is nu helemaal goed. Toen Moos net bij ons woonde was hij helemaal idolaat van de bank. Hij sprong er voortdurend op en af. Het viel Jelm na een tijdje op dat hij een beetje mank begon te lopen en na een bezoekje aan de dierenarts werd ons verteld dat zijn pootje inderdaad overbelast was. We hebben toen een hekje in de kamer geplaatst waardoor Moos niet meer bij de bank kon komen. Hij mocht er ‘s avonds nog wel op, maar dan tilden wij hem erop en eraf. Het hekje heeft er maanden gestaan. Niet per se leuk, maar het hielp echt heel erg goed. Inmiddels zijn Moos zijn spieren zo sterk dat het springen op en van de bank niet zoveel kwaad meer kan. Daarbij is het nieuwtje er ook een beetje af en springt hij niet meer zo vaak onnodig erop en eraf. Het hekje kon dus weer het veld ruimen. Wel hebben we een vloerkleed gekocht en dat voor de bank neergelegd, zodat de honden meer grip hebben als ze van de bank afspringen. Een prima oplossing.

Moos heeft inmiddels twee cursussen gedaan en zelfs een diploma gehaald. Op de hondenschool waren de mensen ontzettend lief en hielden ze rekening met Moos zijn achtergrond. Als hij iets niet durfde, was dat geen probleem. Heel erg fijn. 🙂

Als ik denk aan hoe Moos erbij zat voor hij gered werd en hoe het nu met hem gaat, dan ben ik eerlijk gezegd mega trots. Moos is altijd zo vrolijk, heeft steevast zin om te wandelen, is elk moment van de dag in voor een knuffel en kwispelt vaker wel dan niet. Hij kan het bovendien uitstekend vinden met Hermie. Die overigens wel echt de baas is, haha. Jelm dacht dat Moos uiteindelijk roedelleider zou worden aangezien hij inmiddels meer zelfvertrouwen heeft gekregen en bovendien groter en sterker dan Hermie is geworden. Ik had daar echter een hard hoofd in. Hermie zijn positie afstaan? Dat zou hij nooit doen. En tot op heden houdt hij dapper stand. Moos heeft nog steeds veel ontzag voor Herm, die we inmiddels de bijnaam ‘Hermie de heerser’ hebben gegeven. Maar een probleem is dat niet. Honden houden erg van hiërarchie en gedijen daar goed bij. Ze kunnen zo leuk stoeien samen! Heel vermakelijk om te zien. Het is echt een leuk stel.

Al met al ben ik heel erg blij hoe het nu met Moos gaat. Hem in huis halen was een erg goede beslissing. Alsof het nooit anders geweest is. Hij hoort gewoon bij ons. We hebben er een ontzettend leuke en lieve hond aan. Als ik in de keuken aan het bakken ben wijkt hij niet van mijn zijde. Hij hoeft de mixer maar te horen en hij komt gelijk. Het uitlikken van beslagkommen is namelijk een van zijn favoriete bezigheden. Zo gezellig vind ik dat.

Een medewerker van de dierenbescherming heeft een filmpje gemaakt van de toestand waarin Moos en de andere hondjes zijn aangetroffen bij de broodfokker. Ik zag dat filmpje destijds op Facebook voorbijkomen en zo zijn we aan Moos gekomen. Daarna heb ik het nooit meer gekeken. Het is zo vreselijk naar om te zien, ik zou zeggen, kijk het vooral niet als je net zo in elkaar steekt als ik. Maar omdat ik dit artikel ging schrijven heb ik het vandaag toch nog een keertje bekeken. Weer moest ik er een tissue bijpakken. Maar als ik dan daarna mijn ogen richt op dat trouwe hondje dat zo braaf in zijn mandje ligt te slapen, dan ontroert me dat. Wat kunnen honden toch veerkrachtig zijn. ♥