Jelm en ik zijn inmiddels aangekomen in Tsjechië. Benieuwd wat we hier gedaan hebben tijdens onze roadtrip? Je kunt het allemaal zien in deze blogpost.

Dag 4

We worden wakker op camping Prager. Inmiddels slaap ik gelukkig uitstekend in de camper. Jelm snurkt op de een of andere manier veel minder hard dan thuis en ik val ‘s avonds meestal meteen als een blok in slaap, dus ik hoor zijn gezaag helemaal niet. Hermie is de enige die onze nachtrust graag even onderbreekt, want rond een uur of zes denkt hij dat het ochtend is en wil hij meestal even knuffelen bij ons op bed. Stoor ik me niet aan, ik vind het vooral heel aandoenlijk en gezellig. Daarna tukt ‘ie weer verder en kunnen wij dus ook nog even lekker slapen. We ontbijten met de laatste stukjes brood die we van huis hebben meegenomen en wandelen daarna richting de bus die ons naar het metrostation zal brengen. Het openbaar vervoer is uitstekend geregeld, dus we zijn zo in het centrum.
Het is een warme dag, dus best pittig voor een citytrip. We hebben meteen al dorst, dus drinken we op een terrasje eerst even een drankje. Voor Hermie hebben we uiteraard water mee. Mijn zusje is kort daarvoor in Praag geweest en leende ons een gidsje uit. Er staan meerdere wandelingen in, dus we besluiten er eentje te lopen. Het is voor ons niet zo’n succes, want we verdwalen constant in het oude centrum. Bij het derde hofje rechtsaf, bij het pleintje links…. Het duizelt van de hofjes en pleintjes, dus wij zijn al snel het spoor bijster. We doen meerdere pogingen, maar het wil maar niet vlotten. Ik heb last van mijn oog, want er is een wimpertje in terecht gekomen en die wil er met geen mogelijkheid uit. Argh! Ben je in een mooie stad, gooit zo’n achterlijk wimpertje roet in het eten.

We lopen een stuk door het oude centrum en komen ook door de grootste winkelstraat van Praag. Ik ben hier jaren geleden al eens met mijn ouders geweest en herken best veel dingen nog terug. Vooral alle zwervers ben ik niet vergeten. Die heb je er nu nog veel. Midden in de drukke winkelstraat liggen er meerdere hun roes uit te slapen. Eentje ligt languit op een bankje in gescheurde kleding zonder schoenen. Zijn voeten zijn pikzwart van het vuil. Een lege drankfles staat naast hem. Op het bankje achter hem zitten toeristen. Een bevreemdend gezicht. Wat ons verder opvalt is dat het ontzettend druk is in de stad. Het is een doodgewone dinsdag en het hoogseizoen moet nog beginnen, maar toch wemelt het van de toeristen. Wow, waar komen al die mensen vandaan?


  
We hebben ondertussen trek gekregen en willen wel even uitpuffen. We strijken neer op een terras in de schaduw. Jelm bestelt goulash voor de lunch. Ik wil graag zoveel mogelijk lokaal eten proeven, maar ik vind het het te warm voor goulash en houd het bij een eenvoudige pasta. Ja, ik lust inmiddels weer pasta na de overdosis op Sardinië. 😉
Daarna wandelen we nog een stukje door het oude stadscentrum. We lezen in het gidsje dat je echt schoorsteencake geproefd moet hebben als je in Praag bent, dus bestellen we er allebei eentje. Lekker zoet, maar super machtig! Niet veel later gaan we nog wat drinken bij een restaurantje. We gaan zelfs binnen zitten, even afkoelen. Hermie ploft neer op de koele vloertegels en we laten hem een dutje doen.

Halverwege de middag besluiten we richting de Moldau te lopen. Aan de andere kant van de brug zien we mensen aan de waterkant zitten en dat lijkt ons ook wel wat.

We ploffen neer onder de bomen. Lekker in de schaduw, dat is wel even fijn. We hebben uitzicht op de Karelsbrug en af en toe vaart er een rondvaartboot langs. Hermie prutst ondertussen wat in het water en rolt daarna fanatiek door het zand. We blijven lekker even een poosje zitten, want we hebben tenslotte vakantie.





Nadat Hermie weer een beetje afgekoeld is wandelen we richting de Praagse burcht die zich aan deze kant van het water bevindt. Ook dit gedeelte van de stad is erg druk!

We lopen de trappen op, bekijken de burcht en de naastgelegen kathedraal van buiten en genieten van het uitzicht.




Daarna lopen we weer naar beneden en gaan we even wat geld pinnen bij een geldautomaat in een barretje. We willen graag naar de voet van de heuvel aan de rand van de stad gebracht worden met een taxi, want we hebben in het gidsje gelezen dat er bovenop de heuvel een bloementuin moet zijn. Daar zijn we wel nieuwsgierig naar, dus we hebben er wel een taxiritje voor over. Terwijl Jelm geld pint plof ik neer op een bruine leren bank die in de hoek van de zaak staat. Daarna lopen we naar de taxi en even later zijn we op weg naar de heuvel. Halverwege het ritje valt me op dat mijn camera nergens te bekennen is. Ik rommel verwoed in mijn rugzak. Eerst zoeken, dan pas panikeren, spreek ik mezelf toe. Ik kan hem echt niet vinden. We moeten terug, roep ik tegen de taxichauffeur. Terwijl we terugrijden heb ik een bedrukt gevoel. Het zal toch niet zo zijn dat ik al die foto’s voor piet snot heb gemaakt. Ik moét mijn camera terug hebben. Ik voel de spanning in mijn maag. Ik hoef niet te huilen, maar ik baal wel ontzettend. Maar dan valt mijn blik op Hermie die trouw tussen ons in zit, terwijl hij nergens weet van heeft. Ik aai ‘m over z’n koppie en bedenk me dat hij ook spoorloos had kunnen zijn. Dát was pas een drama geweest, dan valt dit akkefietje met m’n camera nog reuze mee, relativeer ik. En ergens heb ik gewoon nog stille hoop dat ik mijn camera terug ga vinden. Jelm gelooft er geen zak van, maar ik heb nog een sprankje hoop. Wie weet heeft iemand ‘m gevonden en netjes afgegeven bij de barvrouw. Dat zou ikzelf tenminste wel gedaan hebben als ik een camera zou vinden in een bar, dus ik hoop dat er meer van zulke mensen zijn. We stappen uit de taxi en ik been zo snel als ik kan naar het cafeetje. Ik ren nog net niet, want daar vind ik het echt te warm voor en daarbij heb ik een hekel aan rennen. Als ik het barretje instap staar ik onmiddellijk naar de bank. Ik voel meteen een vlaag van teleurstelling door me heen gaan, want mijn camera zie ik nergens. Toch geef ik het niet zomaar op en voel ik grondig in de hoeken van de donkere bank. Ik voel iets! Wel ja, het is mijn camera! Doordat hij zwart is valt hij totaal in het niet bij de donkerbruine leren bekleding van de bank. OMG. Ik ben zó blij! Wat een geluksgevoel kun je dan hebben! Mijn camera heeft toch zo’n 20 minuten onbeheerd gelegen in een stad met meer dan een miljoen inwoners plus een gigantische horde toeristen. En ik vind hem nog terug ook! Ik ben zo vrolijk als wat. Jelm loopt ondertussen ietwat sikkeneurig naast me. Ik snap er niks van, want ik ben juist zo uitgelaten en huppel nog net niet. Dat we onnodig een tientje hebben uitgegeven aan de taxi, dat zit meneer wat dwars. Ongelofelijk, wat kan mij dat tientje schelen. Ik lach hem vierkant uit en even later kan hij er gelukkig ook om lachen. We melden ons opnieuw bij de taxichauffeur en rijden wederom richting de heuvel. Je kunt met een treintje omhoog, maar wij besluiten te gaan lopen. Het park is lekker rustig en Hermie kan veilig los lopen. Het is nog best een hele klim naar boven, maar gelukkig is het nu niet zo warm meer. Hermie gaat als een speer op zijn vier pootjes, hij heeft volgens mij niet eens in de gaten dat we omhoog lopen.
Hoe verder we lopen, hoe meer ik begin te twijfelen over die bloementuin. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er echt bloemen zijn aan de top want onderweg komen we er niet een tegen. Het boekje heeft toch gelijk, want eenmaal bovenop de heuvel zien we inderdaad een bescheiden tuin vol kleurige rozen. Er staan allemaal bankjes, dus het is een fijne plek om even te gaan zitten.

Na een poosje gechillt te hebben lopen we weer voorzichtig naar beneden.

We lopen weer richting het centrum en onderweg komen we een leuk restaurant tegen aan het water. Het terras ziet er uitnodigend uit, dus daar willen we wel iets eten. Omdat het zo warm is geweest vandaag heb ik geen zin in een hele zware maaltijd. Ik bestel een daarom een salade, Jelm een eenvoudige pasta. Het toetje slaan we uiteraard niet over.

Na het eten lopen we nog een klein stukje door een mooi stadspark langs het water en komen we een brug vol slotjes tegen. Hermie vindt de brug ook zeer interessant, haha. 

Daarna lopen we via de beroemde Karelsbrug weer naar het oude centrum. Ook op de Karelsbrug heb ik weer pech, maar nog meer geluk. Ik maak bijna alle foto’s op vakantie en dus sta ik er zelf nooit op. Ik vraag Jelm om er dit keer eens eentje van mij te maken, en dus poseer ik met Hermie in mijn armen op de brug. Hermie vindt het wel gezellig zo en begint enthousiast aan mijn gezicht te likken. Ik werp mijn hoofd naar achteren om zijn vieze tongetje een beetje te ontwijken. Ik voel hoe mijn zonnebril van mijn hoofd glijdt. Shit! Uit een reflex gooi ik mijn hoofd snel terug naar voren en daarmee kan ik net voorkomen dat mijn zonnebril achter mij in de Moldau plonst. Pfff, dat scheelde niet veel. Ik verkies Hermie duidelijk boven mijn bril, want ik laat hem niet los om mijn bril te redden. Ik druk hem juist stevig tegen me aan en hoop ondertussen het beste voor mijn bril die voor mijn voeten op de straat klettert. Nadat Hermie weer op de grond staat raap ik voorzichtig mijn zonnebril weer op. Wonder boven wonder mankeert er helemaal niets aan. Wederom voel ik mij een geluksvogel! Op de Karelsbrug wordt her en der muziek gemaakt. De zon gaat langzaam onder en dat zorgt ervoor dat de stad er extra sprookjesachtig uitziet.


Het is inmiddels alweer vrij laat, dus we zoeken de metro maar weer eens op. Als we uitstappen bij het metrostation vlakbij onze camping waggelt er een zwerver rond. Zijn schoenen heeft hij bij een bankje laten staan, net als wat lege flessen en pizzaresten. Voor zijn ene oog draagt hij een lapje. Op zijn sokken dribbelt hij iedereen achterna in de hoop wat geld te kunnen lospeuteren. Hoewel hij op een nette afstand blijft en bovendien erg fragiel is, vind ik het toch een eng mannetje. Hij lijkt wel uit een spookhuis te zijn ontsnapt. Zielig en griezelig tegelijk. We voelen ons niet onveilig, maar erg prettig vind ik het niet.

Dag 5

We hebben de camping inmiddels helemaal voor ons alleen, want het tentje dat er eerst nog stond is inmiddels verdwenen. Dat betekent dus ook dat we het washok én alle wc’s voor onszelf hebben. Heb ik geen problemen mee. 🙂 Hermie is nog erg moe van gisteren, dus doen we vanochtend lekker rustig aan. Bij een piepklein supermarktje halen we wat broodjes voor bij het ontbijt.

Om twaalf uur rijden we weg, op naar Polen. We rijden heel Tsjechië door. In de camper kan Hermie lekker bijslapen. Onderweg stoppen we twee keer om hem even uit te laten. Bij een stop zien we allemaal houten kruizen in het gras staan, met jaartallen erop en getallen. Het blijkt een symbolische herdenking te zijn voor alle verkeersslachtoffers uit deze omgeving. Ergens in de jaren negentig vielen er wel veertig doden in één jaar tijd. Niet best. Later die middag stoppen we bij een ander wegrestaurant om iets te eten. Om ons heen zitten meerdere chauffeurs achter een dikke pot bier. Eén man achterin de zaak krijgt zijn gigantische pul amper leeg en zit te zuchten en te puffen, maar bestelt tot mijn verbazing toch nogmaals zo’n mega glas. En hij krijgt het nog weg ook. Ongelofelijk. Ik kan het bijna niet aanzien en erger me ontzettend, vooral nadat we net al die herdenkingskruizen hebben zien staan. ,,Die kruipen straks alle drie weer achter het stuur, want je gaat mij niet vertellen dat ze door hun vrouw zijn afgezet bij dit wegrestaurant”, zeg ik tegen Jelm. Even later zien we inderdaad een chauffeur naar zijn truck sloffen. Het lijkt erop dat hij zijn roes gaat uitslapen in de cabine. Ik hoop het van harte. Je moet er toch niet aan denken zo’n vent tegen te komen op de snelweg. Er heerst hier duidelijk nog een andere cultuur wat betreft drinkgedrag. Wij rijden weer verder en passeren later die middag de Poolse grens.

Benieuwd naar onze belevenissen in Polen? Die deel ik in de volgende blogpost.

Ps. Het eerste deel van onze reis gemist? Deze kun je hier teruglezen. 🙂