Jaren geleden, toen niemand nog iets van Facebook moest hebben en Hyves nog aan zet was, zag ik eens wat vakantiefoto’s voorbijkomen van een schitterend strand en een azuurblauwe zee. De prachtige plaatjes bleken op het Griekse eiland Zakynthos geschoten te zijn. Ik wist direct dat ik er ook naartoe wilde en heb het altijd onthouden. Alleen is mijn bucketlist als het op vakantiebestemmingen aankomt nogal lang, dus duurde het een tijdje voor het er echt van kwam.

Maar afgelopen week was het dan zover. Jelm en ik vertrokken naar dit kleine Griekse eilandje in de Ionische zee. We vlogen overdag, dus toen we uitstapten voelden we direct de zon op onze huid en konden we meteen met eigen ogen aanschouwen hoe mooi dit eiland in het echt is. De foto’s die ik jaren geleden zag bleken niet te liegen. De zee is er daadwerkelijk sprookjesachtig blauw en je kunt bovendien genieten van bergen, imposante rotswanden en fijne stranden. Bovendien is het eiland prachtig groen. Zakynthos heeft het gewoon allemaal. We huurden een auto en crosten meteen enthousiast het hele eiland over. De rest van de week genoten we van de mooie stranden, het lekkere weer en de fijne restaurants. Ook huurden we een bootje en zwommen we in de zee. We bestelden vele glazen met versgeperst sinaasappelsap en deden alleen maar waar we zin in hadden. De perfecte invulling voor een heerlijke vakantie.

De andere kant van het verhaal

En toch is er ook een andere kant. Een kant waar je niet veel over leest in reisgidsjes en op de blogs, want die worden doorgaans vooral gevuld met jubelverhalen. Maar voor de volledigheid wil ik het niet onbenoemd laten. Zakynthos heeft ondanks haar prachtige natuur namelijk ook een hele lelijke kant: een groot afvalprobleem. Langs elke weg kom je om de zoveel meter overvolle containers tegen. Ze worden veel te weinig geleegd en dat resulteert in een troosteloze aanblik.

Zakynthos is ook een eiland dat bekend staat om de vele schildpadden die er leven. Of liever gezegd leefden. Want tegenwoordig hangen er meer pluchen schildpadjes in de vele toeristenwinkeltjes dan dat er echte schildpadden te bekennen zijn. De Grieken hebben wel een poging gedaan om deze bijzondere dieren te beschermen. Zo is er een gedeelte van de kust niet toegankelijk voor publiek en mag er in een bepaalde zone van de zee niet gevaren worden. Ze spreken van een Nationaal Park, maar dat zou je op het eerste gezicht niet zeggen. Want meerdere stranden waar de Caretta Caretta schildpad graag haar eieren legt moeten worden gedeeld met honderden toeristen. Zo is het strand van Laganas, één van de favoriete strandjes van de schildpad, inmiddels ook het favoriete strand van de Britse toerist. De boulevard is helemaal volgebouwd met winkeltjes, restaurants en uitgaansgelegenheden. Op het strand struikel je over de ligbedjes. En daar tussendoor moet de schildpad haar weg zien te vinden. Dat kan nooit goed gaan en dat gaat het dan ook niet. Toerisme en natuur is altijd een lastige combinatie. Vind de balans maar eens. Op Zakynthos is dat wat mij betreft behoorlijk mislukt. De toerist krijgt voorrang en de schildpad verliest. Zo jammer en zo zonde, vinden Jelm en ik.

Op het strand genaamd Gerakas vind je een opvang voor zieke schildpadden. Althans, dat is de bedoeling, maar vooralsnog is er geen zeeschildpad te bekennen. Eén van de bevlogen initiatiefnemers van het centrum vertelt ons dat ze dit centrum zonder overheidssteun uit de grond proberen te stampen. Op dit moment is er nog niet genoeg geld voor een röntgenapparaat. En zolang die er niet is mogen er geen zeeschildpadden opgevangen worden. En zo zijn er nog veel meer regels en eisen voor ze open mogen, deelt hij ons zuchtend mede. Er kruipen alleen een aantal landschildpandjes rond in de opvang. Die worden uitgezet en zo wordt geprobeerd om de landschildpandjes weer een beetje terug te brengen op het eiland. Wat er nu gebeurt met zieke zeeschildpadden? Die moeten een reis van een uurtje of acht doorstaan en worden naar Athene gevaren. Daar schijnt de vooralsnog enige schildpaddenopvang van Griekenland te staan, wordt ons verteld.

De schildpadden zijn niet de enige dieren waar te weinig aandacht voor is. Zakynthos telt ook veel zwerfdieren. Met name veel katten. Terwijl Jelm en ik op ons toetje wachten op het terras van een prachtig panoramarestaurant scharrelt er een klein zwart katje onder ons tafeltje door. Mager, met een dof vachtje en maar één oogje. Haar uitgelubberde tepeltjes verraden dat ze al een nestje op de wereld heeft gezet. Als we op het terras zitten bij ons hotel zie ik een schriel katje uit het zwembad drinken. Veel toeristen relaxen ondertussen heerlijk door, maar mij lukt dat niet zo goed. Vooral de eerste dagen merk ik dat ik moeite heb om mij te ontspannen.

Eigen schuld

En dat is eigenlijk mijn eigen schuld. Want natuurlijk wist ik dat er zwerfdieren zouden zijn. Ik probeer me er altijd mentaal op voor te bereiden, maar als ik het zie blijven de tranen toch altijd dichtbij. Nu dacht ik daarom aan het begin van deze vakantie slim te zijn. Ik dacht, laat ik eens even opzoeken of er ook een stichting actief is op het eiland. Mocht ik dan een nestje met gedumpte hondjes of katjes zien, dan hoef ik tenminste niet te doen alsof ik niks gezien heb in het kader van ‘ik kan er toch niks aan doen’. Niet dat ik dat überhaupt zou kunnen trouwens, vandaar dat ik zocht naar een stichting. Die bleek er tot mijn opluchting te zijn. Maar lang duurde die opluchting niet, want op hun site las ik zulke schrijnende verhalen. Over pasgeboren hondjes en katjes die gedumpt worden in vuilniszakken in snikhete containers, pal onder de brandende zon. Misselijkmakend.

Niet dat het iets nieuws was voor mij. Ik weet al heel lang dat sommige mensen hiertoe in staat zijn. Niet alleen in Griekenland overigens, maar in zoveel meer landen. Maar ik werd er evenzogoed zo treurig van. Eigenlijk had ik dat misschien nooit moeten lezen. Want het liet me niet meer los. Bij elke container die ik tegenkwam kon ik niet laten om de deksel open te trekken en met gespitste oren te luisteren. Heel vermoeiend inderdaad, praat me er niet van, maar ik kon het simpelweg niet laten. Na drie dagen merkte ik gelukkig dat ik rustiger werd. Ik ben tijdens al mijn containerinspecties namelijk geen enkele hond of kat tegengekomen. Ook de ‘verdachte’ kartonnen doos die ik verlaten langs de kant van de weg zag staan en natuurlijk moést openmaken was tot mijn opluchting leeg. Tja, het zoeken naar informatie over een stichting was bedoeld om voor rust te zorgen, maar resulteerde uiteindelijk helaas alleen maar in meer onrust.

En natuurlijk kun je zeggen; er is zoveel leed, ook in Nederland. En dat weet ik maar al te goed. Want terwijl ik me druk zat te maken over een Grieks zwerfhondje dat ik ‘s avonds eenzaam langs de weg had zien lopen attendeerde Jelm mij op een nieuwsbericht over een hond in Den Haag die op een snikhete dag in een busje was achter gelaten. De hond overleefde het niet. Om moedeloos van te worden. En zo is er natuurlijk nog veel meer. Ik lees van alles, ik hoor van alles en er is zoveel dat me raakt. Nare situaties voor mensen, dieren en ook wat betreft het milieu. Ik denk er veel over na en dat wordt met de jaren alleen maar meer. Ik probeer daarom mijn best te doen om bewustere keuzes te maken. Niet elke dag meer vlees eten, geen voedsel verspillen, niet meer zo belachelijk veel kleding en schoenen kopen. Ik doe mijn best. Maar wat zou ik graag zien dat iedereen een beetje zijn best zou doen om bewustere keuzes te maken. Hoe klein ook. En dat mensen niet zomaar meer achteloos honden en katten in vuilnisbakken gooien. Als iedereen zich een klein beetje meer zou inzetten zou de wereld volgens mij een heel stuk mooier zijn. Daar ben ik echt van overtuigd. En terwijl ik dus ronddobberde over die prachtige zee heb ik daar best veel over nagedacht. Niet per se leuk. Wel nuttig denk ik. En nu schrijf ik het op. Misschien zet het jou ook wel aan het denken. Wie weet.

Nu lijkt het misschien alsof ik de hele week zwaar somber heb rondgelopen, maar gelukkig is dat nou ook weer niet het geval. Ik heb ook erg genoten en heel veel lol gemaakt met Jelm. Gelukkig wel zeg. Zo heb ik gegild van de lach toen het Jelm middenin de eetzaal van ons hotel een goed idee leek om een liedje van Bassie en Adriaan af te spelen op zijn mobiel. Hoe dat zo? Zij hebben ooit eens een liedje gemaakt over Griekenland en ik kon me alleen het eerste couplet nog herinneren. Ik was nieuwsgierig naar de rest en zei tijdens het ontbijt tegen Jelm ‘zoek het even op’. Ik bedoelde de songtekst, maar voor ik het wist zag ik zijn vingertjes naar YouToube scrollen. Ik kon hem nog net tegenhouden. Zo onnozel! Maar, oh mijn god, wat hebben we gelachen.

En natuurlijk kun je binnenkort een blogpost verwachten vol met fijne plaatjes, tips en aanraders. Want die zijn er gelukkig ook genoeg. Maar ik wilde dit toch ook graag vermelden. Alle kanten laten zien. Dat vind ik wel zo eerlijk en daar houd ik van.

Heb jij weleens een vakantie meegemaakt waardoor je aan het denken werd gezet? En ben jij al eens op Zakynthos geweest? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen. 🙂