Het lijkt vandaag een doodgewone, winderige woensdag. Maar toch is deze dag voor mij best een beetje speciaal. Ik publiceer vandaag namelijk mijn honderdste blogpost! Ik kan gewoon bijna niet geloven dat ik al honderd keer aan het typen ben geweest voor De Sandwichformule. En dat ik al honderd keer mijn camera erbij gepakt heb. En toch is het zo. Ik vind het super tof. Ik ben nog steeds blij dat ik mijn blog gestart ben en ik had al verwacht dat ik het leuk zou vinden, maar nu ik eenmaal bezig ben kom ik erachter dat ik het nog leuker vind dan ik me altijd had voorgesteld. Ik heb nog geen dag zonder inspiratie gezeten, sterker nog de lijst met ideetjes wordt alleen maar langer. Waar ik het meeste van geniet? Je zou denken van het schrijven, aangezien ik afgestudeerd ben als journalist. Nu moet ik zeggen dat ik het schrijven inderdaad leuk vind, maar ik vind het foto’s maken en het stylen eerlijk gezegd nog leuker. Het is iets nieuws voor mij, en dus een uitdaging. Ik heb er vooral aardigheid in nu het steeds beter lukt. Heb ik best een poosje op geoefend trouwens. Mijn eerste foodfoto’s waren echt bedroevend. Ik dacht even, dit wordt helemaal niks. Maar oefening baart gelukkig nog steeds langzaamaan een soort van kunst. Nu gaat het niet elke keer zoals ik wil. Eigenlijk heb ik op elke foto die ik maak wel iets aan te merken. Een dingetje dat scheef ligt, net niet scherp genoeg, te donker, of mijn taartje staat er niet van zijn beste kant op. Ik heb in mijn hoofd altijd wel wat te mekkeren, ik ben zelf mijn grootste criticus. Neem nou de foto’s van gisteren. Die bietenstamppot was maar niet scherp op de foto te krijgen. Fail. Best frustrerend. Maar ik probeer nu steeds meer te denken; morgen weer een dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het kan nu eenmaal niet altijd precies zo gaan zoals ik het in mijn hoofd heb. En er zijn gelukkig ook genoeg foto’s waar ik wel heel tevreden mee ben.