Toen we op vakantie waren geweest naar Zuid-Frankrijk maakte ik daar een uitgebreid reisverslag van. Er ging veel tijd in zitten, maar ik vind het zo leuk om te hebben! Ik lees het zelf nog regelmatig even terug met een glimlach op mijn gezicht. Mooi om op terug te kijken. Vorige week was ik op Sardinië en ook deze vakantie vind ik een reisverslag waard. Het is er zo prachtig! Het was onze tweede keer op dit Italiaanse eiland. En hoewel deze vakantie totaal niet vlekkeloos verliep hebben we het toch erg leuk gehad. Kijk mee. 🙂

Dag 1

We zouden eigenlijk op maandag al vertrekken, maar door gigantische drukte op Schiphol missen we onze vlucht. Woensdagochtend doen we met frisse tegenzin een nieuwe poging. Als we in het holst van de nacht in onze auto stappen ontdekken we een parkeerboete onder onze ruitenwisser. Honderd euro! In onze eigen straat nota bene. Jelm heeft wel een parkeervergunning aangevraagd, maar blijkbaar is er iets misgegaan. Hebben wij weer. Wederom geen fijne start van onze vakantie. We laten het maar even voor wat het is en gaan er na de vakantie wel achteraan. We focussen ons nu op Schiphol. Dit keer gaat alles godzijdank wel goed en komen we daadwerkelijk aan in Italië. We hebben die nacht amper een oog dicht gedaan, maar als we het vliegtuig uitstappen en de warme zon op onze huid voelen zijn we dat allang weer vergeten. We krijgen er energie van! We halen de huurauto op en rijden vanaf Olbia naar het eeuwenoude vestingsstadje Alghero. We zijn hier twee jaar geleden ook al eens geweest en herinneren ons de charme van dit stadje nog goed. We wandelen door de smalle straatjes en besluiten dan om op één van de vele terrasjes een pizza te gaan eten. Mijn pizza is belegd met Sardijnse worst, olijven en kaas. Erg lekker!

Daarna wandelen we langs het water richting de oude stadsmuren. Hermie is zo nieuwsgierig als wat en wil alles zien. Behalve van de mooie omgeving genieten we ook erg van het weer. De temperatuur is zo lekker! Warm, maar niet zo benauwd en plakkerig zoals in Nederland gauw het geval is wanneer de zon zich laat zien. Bovendien staat er een aangenaam briesje. Voor Hermie is het dan ook goed uit te houden. Tussendoor geven we hem heel regelmatig water.




We wandelen nog een stukje over de boulevard en kiezen dan een terrasje uit om een lekker sapje te drinken.
Daarna stappen we in de auto en rijden we richting het idyllische stadje Bosa. Ook hier zijn we twee jaar geleden al geweest en ik wilde zo graag nog eens terug. Het is er zo mooi! We rijden erheen via de kust. Het is een prachtig ritje.

Na ongeveer een uurtje rijden arriveren we bij onze bed & breakfast, net buiten het stadje. Hier verbleven we twee jaar geleden ook en het is zo’n schitterend plekje met gastvrije mensen. Het terugkeren waard! Inmiddels beginnen we ons toch wel wat gaar te voelen. We hebben die nacht immers amper geslapen. We besluiten even twee uurtjes te gaan liggen voor we uit eten gaan in het centrum van Bosa. Dineren doe je in Italië toch pas vanaf een uur of acht, dus we hebben tijd genoeg.

Als we weer een beetje bijgetankt zijn stappen we weer in de auto. Ik weet precies waar ik uit eten wil. Ik herinner me het schattige restaurantje waar we twee jaar geleden aten nog maar al te goed. Het is alleen even de vraag of we dit leuke zaakje nog terug kunnen vinden, want Bosa bestaat uit vele piepkleine straatjes. Net een doolhof. Wel super leuk om doorheen te wandelen, dus dat doen we eerst. Jelm herinnert zich intussen de route naar het restaurantje weer, dus we komen er warempel ook nog.


Het restaurantje heet trouwens Locanda di Corte en zit op een schattig pleintje. Het eten is goed, maar ik wilde er vooral naar terug vanwege de gezellige sfeer! De menukaart is in het Italiaans en er staat geen Engels bij, maar de eigenaar doet zijn best om alles voor ons te vertalen. Ik speel op safe en bestel ravioli gevuld met ricotta en spinazie. Jelm neemt pancetta. We verwachten een of andere ham, maar het blijkt een grote homp vettig vlees te zijn. Een iets minder groot succes, haha. Als toetje neem ik natuurlijk seadas, een typisch Sardijns nagerecht.


Terwijl we zitten te eten wordt het langzaam donker. We lopen weer terug door de smalle straatjes, wat extra sfeervol is bij het schaarse licht. 

Dag 2

Hermie heeft zich vannacht keurig gedragen, dus zijn we lekker uitgerust. We beginnen de dag met een relaxt ontbijtje in een prachtige omgeving. Een fijn begin van de dag!

Daarna stappen we in de auto en rijden we opnieuw naar Bosa. We wandelen wat rond, maken foto’s en gaan daarna lekker lunchen. We bestellen allebei een bord spaghetti. Opeens wordt het druk op het terras, want een grote groep met Nederlandse bejaarden schuift aan. Wij schatten de meesten van hen toch minstens tachtig. Op de menukaart staan geen broodjes, maar toch krijgen ze het voor elkaar om ze te bestellen. Een panini met ham of kaas moet het zijn, want pasta dulden ze niet tussen de middag. Wij moeten er een beetje om lachen. Eén van de bejaarde reizigers bestelt een biertje. ,,Groot of klein?”, vraagt de ober. De oude man wil wel een groot biertje. Even later zien we een enorme fles zijn kant opkomen. Ik gluur naar het gezicht van de man en ben benieuwd naar zijn reactie. Opa verblikt of verbloost niet. ,,We hebben in de tuin een vijver. Daar zitten we zomers graag aan. Dan gaan er vaak wel twee flessen wijn doorheen”, hoor ik hem vertellen aan zijn reisgezelschap. ,,Ja, maar dat willen we niet meer”, hoor ik zijn vrouw toevoegen. Hilarisch. Geweldig dat deze mensen nog zo van het leven genieten. Gelijk hebben ze. 🙂



We lopen via de smalle straatjes omhoog en gaan richting het Malaspina kasteel. Daar is niet al te veel meer van over, weten we van onze vorige trip naar Sardinië. Daarom kopen we dit keer geen ticket om het kasteel van dichtbij te bezichtigen. Vlak voor het kasteel heb je ook een mooi uitzicht over de stad en de vallei, dus daar gaan we voor. Als we eenmaal boven zijn gekomen hebben we dorst en strijken we neer op een terrasje.




We genieten van het uitzicht, geven Hermie wat water en lopen daarna weer naar beneden richting de vele kleine kleurige huisjes die het stadje rijk is.


Eenmaal weer terug in het centrum wil ik graag een ijsje en nog wat drinken. We bestellen allebei een luxe ijscoupe die er stiekem lekkerder uitziet dan hij smaakt.

Daarna zoeken we de auto weer op en gaan we een flink stuk rijden. We verplaatsen ons naar het zuiden van het eiland, waar we de rest van onze vakantie zullen doorbrengen. Tijdens onze vorige vakantie op Sardinië zijn we slechts één dagje richting het zuiden gegaan, dus er valt nog genoeg te ontdekken voor ons in dit gebied. Onderweg doorkruisen we een gedeelte van Nationaal Park Gennargentu. Het is er prachtig en zo groen! We besluiten even uit te stappen en Hermie te laten draven. Het is er heerlijk rustig. Op een paar schapen na is er geen levende ziel te bekennen. Wel is er één enge hond, die vermoedelijk bij de schapen hoort. Eerst lijkt hij nog ver weg, maar we ontdekken dat hij steeds dichterbij komt. Lijkt ons niet veilig voor Hermie, dus we kruipen maar weer de auto in.

Tegen de avond komen we aan bij onze tweede accommodatie: Villa Verde. We worden vriendelijk ontvangen door de Vlaamse gastvrouw en haar Franse echtgenoot. We informeren waar we het beste even iets kunnen eten. Ze adviseert ons restaurant Saraceno, op steenworp afstand. Ze belt voor de zekerheid even of er wel een plekje voor ons is. We vinden het reuze aardig en rijden nieuwsgierig naar het restaurant. Eenmaal daar zijn we verrast. Wat een kale hut en er zit geen kip. We lachen ons suf. Het zit er ook totaal niet gezellig. Op de vloer liggen kille tegels en decoratie is nergens te bekennen. Er staat nog geen kaarsje op tafel. Ook is het met de afzuiging niet goed geregeld, want alle geuren uit de keuken worden onze kant op geblazen. Ik bestel een pasta carbonara en Jelm een of ander stuk vlees. Ook nemen we allebei een salade. De pasta is best lekker, maar vooral heel zout. Het vlees is oké. De hoeveelheden zijn enorm. Vooral de kommen salade werken op onze lachspieren. Wat een gigantische bakken! Er zit ook geen dressing overheen, het is gewoon droge sla met een beetje mais en een paar stukjes tomaat. Wat een aanfluiting. Het toetje laten we zitten.

Dag 3

We hebben prima geslapen en verbazen ons over Hermie. Ook op deze accommodatie lijkt hij zich thuis te voelen. Hij heeft ‘s nachts niet geblaft en is keurig gaan slapen, ondanks dat de kamer best wel gehorig is. We hoorden andere gasten nog tot laat buiten zitten borrelen en lachen. We hebben er niet echt last van gehad, want doordat we behoorlijk moe waren vielen we meteen in slaap. We zijn klaar voor het ontbijt dat in de zonnige tuin geserveerd wordt. Fijn!

Daarna laten we Hermie even uit. Dit is nog eens een andere omgeving dan het parkje vlakbij ons huis!



Vandaag willen we een paar strandjes bezoeken. We stappen in de auto en rijden wat langs de kust.

Spiaggia Porto sa Ruxi wordt onze eerste stop. We weten niet zeker of honden nou wel of niet toegestaan zijn op het strand, maar we zien nergens een bord staan. Bovendien is er geen mens te bekennen, dus niemand heeft er last van. Dat is echt het voordeel van op vakantie gaan in het voorseizoen. Ook wat betreft de temperatuur trouwens. Perfect. 🙂

We lopen een stukje over een rotsig gedeelte en belanden op een piepklein strandje.

We ploffen neer in het zand en genieten van deze heerlijke plek. Het water is nog best koud, maar pootjebaden kan altijd. Jelm gaat ook even zwemmen. Hermie houdt de wacht aan de kust en kijkt met argusogen toe.


Als we via het rotsige paadje weer terug naar de auto lopen gaat Hermie voorop. Hij kan verbazend goed over de rotsen lopen en beweegt zich voort alsof hij een berggeit is met jaren ervaring. Ik houd ondertussen mijn hart vast, maar gelukkig gaat alles goed. Gek hondje! En je kunt natuurlijk wel raden welke slome geit zonder jarenlange ervaring achteraan loopt. 😉



We rijden nog een stukje langs de kust en gaan in vissersdorpje Villasimius iets eten. Op het warmste moment van de dag kun je beter niet met een hond op het strand zijn, vinden we. Ik bestel maar weer eens ravioli. Jelm gaat voor spaghetti en we nemen ook een toetje. Kan ons het schelen dat het pas middag is, tiramisu gaat er altijd wel in. 🙂

Daarna gaan we naar Spiaggia Porto Giunco. Er staat een lekker windje en we lopen lekker met de voeten in het water. We komen onderweg nog een ander hondje tegen, dus blijkbaar mogen honden gedurende het voorseizoen nog wel de stranden op. Of het wordt in ieder geval gedoogd.






Daarna kruipen we weer in de auto en gaan we verder met ons kusttochtje.


We rijden door naar Costa Rei. We maken hier een lange strandwandeling.





Aan het einde van de middag rijden we weer terug naar Villa Verde en gaan we daar een beetje chillen.

Ondertussen zoek ik op Tripadvisor naar een leuk restaurant voor vanavond. Ik stuit op een familierestaurant niet ver bij onze bed & breakfast vandaan. We besluiten dit te proberen, slechter dan de avond ervoor kan het tenslotte niet zijn. Voor we in de auto stappen laten we eerst Hermie nog even uit bij het strandje achter onze accommodatie.

Het restaurant is prima en het personeel werkt hard. Zoals bij de meeste restaurants op Sardinië staat er veel vis op het menu en dat is nou niet echt per se ons ding. We bestellen daarom maar weer een pizza, die overigens wel heel lekker is. De bodem is heerlijk dun, niet te vergelijken met de pizza’s die je in Nederland voorgeschoteld krijgt. Als toetje gaan we weer voor onze all time favourite; tiramisu.

Dag 4

‘s Ochtends ontbijten we samen met een Duits stel dat ook een kamer huurt bij Villa Verde. Het is leuk om met deze mensen te kletsen. Vervolgens laten we Hermie uit. We blijven ons verbazen over de prachtige omgeving.



Daarna maken we ons klaar voor de activiteit van vandaag. Jelm wil graag één of andere kloof bezoeken, die ik consequent spleet blijf noemen, haha. Het is wel een stukje rijden, maar aangezien toeren op Sardinië geen straf is besluiten we ervoor te gaan. We rijden een schitterende route door Nationaal park Gennargentu en komen tot onze verbazing middenin het gebied ook nog een dorpje tegen.


We hebben wel trek en gaan op zoek naar een restaurantje. We zie er welgeteld één. ,,Hè, bah, deze hut trekt me niet aan”, zeg ik tegen Jelm. Het lijkt hem ook niks. We parkeren de auto en gaan te voet verder op zoek naar een eetgelegenheid. Behalve een kerkje en een schooltje komen we bedroevend weinig tegen. We zien slechts één man, verder lijkt het uitgestorven. We pakken de mobiele telefoon er maar bij. Zijn hier überhaupt wel restaurants? Het eerste restaurant dat op het schermpje van Jelms mobiel verschijnt is de sneue tent die we vanuit de auto zagen. We besluiten er toch maar naartoe te gaan aangezien we geen zin hebben om langer te zoeken. Vertwijfeld stappen we naar binnen. Ik loop voorop. Ik kijk achterom en zie nog net Jelms gezichtsuitdrukking veranderen wanneer hij zijn voet over de drempel zet. Die wil weg. Ik niet. Ik lach me suf, wat is dit voor een tent? Dit wil ik meemaken! Het lijkt een soort cafeetje. Er zitten drie dorpsgekken en er is een gokautomaat. Als we vertellen dat we iets willen eten worden we meegenomen naar de ruimte achter het cafeetje. Een gordijn dient als afscheiding.
De kaart is al helemaal een giller. Alle gerechten staan er keurig vertaald in het Engels, inclusief allergie-informatie. Hoe is het mogelijk. Ik bestel voor de zoveelste keer maar weer een bordje spaghetti. Jelm doet mee. Terwijl we wachten op het eten voel ik hem aan de tand over de ‘spleet’. Ik heb begrepen dat het twee uur wandelen is voor je er bent. ,,Maar zeg Jelm, dat is toch zeker wel inclusief de terugweg?” ,,Nee hoor, je moet ook nog twee uur terug lopen.” Rekenen is niet mijn sterkste kant, maar ik besluit het toch maar te doen, omdat ik weet dat plannen niet Jelm zijn sterkste kant is. Het is nog een uur rijden. Daarna moeten we vier uur wandelen. Dan is het inmiddels al dik avond. En daarna moeten we dat pokke-eind terug rijden. En dan hebben we nog niet eens gegeten. Ik zucht diep. ,,Jelm, dit kan helemaal niet. Had jij dit rekensommetje voor we vertrokken nog niet gemaakt?” ,,Eh nee”, zegt ‘ie tot mijn verbijstering. Potverdorie, wat vind ik dit onhandig. Ik ben uit mijn humeur en eet meer pasta dan goed voor me is. Het ligt ons allebei zwaar op de maag. We besluiten maar terug te rijden, wat een deceptie. Onderweg pruttelen we nog wat, maar als we halverwege uitstappen om Hermie uit te laten moeten we er ook wel weer om lachen. Wat een stomme keutels zijn we toch ook! We hebben ons er duidelijk op verkeken. De afstanden zijn op Sardinië soms lastig in te schatten, dat blijkt wel weer. De afstand is in kilometers soms helemaal niet zo lang, maar doordat we vandaag veel op kleine slingerweggetjes door de natuur hebben gereden schiet je dan alsnog totaal niet op. Leermoment, zullen we maar zeggen. 😉

We rijden weer richting Villa Verde. Voor we aankomen wil ik graag nog even de auto uit, dus rijden we eerst nog naar het strand.

We lopen een strandtent in waar een of andere mafketel heeft bedacht dat de muziek keihard moet staan. Helaas is het ook nog eens geen leuke muziek, dus we verlaten de tent snel. Wel kopen we wat ijs en drinken, waar we vervolgens op het strand van genieten.

Ik maak nog een paar foto’s van het uitzicht en daarna gaan we weer richting Villa Verde.

We besluiten weer bij hetzelfde restaurant te gaan eten als de avond ervoor. Het restaurant is deze keer afgeladen vol. Er zijn dit keer praktisch alleen maar Italiaanse gasten. Het ziet eruit alsof ze hier elke zaterdagavond gezellig zitten te tafelen. Het is leuk om te zien. We hebben geluk, want er is nog één tafeltje vrij. Inmiddels begin ik wel steeds meer moeite te krijgen met de menukaart. Vis wil ik niet, pizza heb ik inmiddels al zo vaak gehad en spaghetti komt me al helemaal de neus uit. ,,Ik wil anti-pasti”, gil ik, tot grote hilariteit van Jelm. Maar ook de gerechtjes op de menukaart die onder anti-pasti vallen lokken me uiteindelijk niet zo aan. Ik bestel maar daarom toch maar weer een pizza. Jelm gaat voor een stuk vlees, dat hem dit keer heel goed bevalt. De tiramisu verveelt gelukkig nog niet.

De volgende dag pakken we onze koffers in. We ontbijten nog één keer in het zonnetje bij Villa Verde en verlaten daarna deze fijne plek. Wel laten we eerst Hermie natuurlijk nog even uit.



We hebben voor de komende nacht een hotelkamer geboekt in Olbia, vlakbij het vliegveld. We rijden op ons gemakje richting het noorden en rijden het laatste stuk langs de kust.

In het stadje Tortoli maken we een tussenstop, want we moeten tanken. Terwijl we door de straten rijden zie ik in een glimp opeens een bakkerij. Daar heb ik oog voor! Ik wil heel graag naar binnen, want ik lunch liever met een taartje in plaats van weer een stuk pizza of een bord pasta.

We bestellen meerdere taartjes en twee sapjes. Ik moet eerlijk bekennen dat de taartjes er lekkerder uitzien dan ze smaken. Ze zijn niet zo heel zoet, althans niet zo zoet zoals we in Nederland gewend zijn. We lopen daarna nog een beetje door het stadje en belanden even later op een terrasje. ,,Ik kan niet leven op die twee taartjes”, zegt Jelm. Hij bestelt daarom nog een pizza. Mijn maag draait zich om bij de gedachte alweer pizza te moeten eten. Ik wil daarom niks hebben, maar werp uit nieuwsgierigheid toch een blik op de menukaart. Ik zie foccacia staan. ,,,Oeh, ze hebben hier ook broodjes!”, zeg ik blij tegen Jelm. Die wil ik wel, en dus bestel ik zo’n foccacia. Niet veel later komt de serveerster onze bestelling brengen. Mijn ogen worden groot als mijn ‘foccacia’ voor mijn neus wordt neergezet. We moeten heel hard lachen. Mijn broodje blijkt gewoon een veredelde pizza te zijn. Ik eet ‘m op, maar ‘t had voor mij niet gehoeven. Het Italiaanse eten komt me inmiddels echt de neus uit. Had het niet van mezelf verwacht (eerder van Jelm!), maar het is echt zo. Ik kan vooral geen spaghetti-sliert meer zien!

Daarna vervolgen we onze weg en rijden we een heel stuk door de bergen. Zo hoog zijn we nog nooit geweest! We voelen het aan onze oren. Hermie heeft ondertussen nergens last van en ligt in mijn armen luid te snurken. We komen onderweg veel motorrijders tegen. Deze route is prachtig voor een toertocht op de motor. Zelf ben ik overigens blij dat ik in de auto zit, haha.



We ontdekken dat de ingang van de route naar de ‘spleet’ zich ook op dit punt bevindt. ,,Hier hadden we naar beneden moeten lopen”, zegt Jelm enthousiast. Ik volg zijn blik en voel dat ik eerlijk gezegd blij ben dat het niet zover gekomen is. Vier uur wandelen, met hond, zon en hoogteverschillen vind ik nou niet per se het summum van geluk. Jelm ontdekt later dat je ook met een jeep vervoerd kan worden. De heenweg lopen en de terugweg rijden zie ik nog wel zitten, dus ik beloof dat we ooit terug zullen gaan. Daarna rijden we door en stappen we uit bij Spiaggia di Su Petrosa. Een mooie plek om een stukje te lopen.

Waar je je ook met Hermie bevindt, hij wil altijd knuffelen. We genieten er ontzettend van dat hij mee is. Het is zo gezellig! Hij hoort echt bij ons.


Hermie maakt het zich lekker comfortabel op het strand en graaft een kuil voor zichzelf, haha.

Achter het strandje loopt een mooi riviertje. Er is een klein strandtentje en daar gaan we nog even wat drinken.


Voor we naar het hotel rijden gaan we eerst nog even langs Spiaggia di Capo Coda Cavallo. Daar zijn we twee jaar geleden ook geweest en het is er zó mooi! Daar willen we nog wel een keer van genieten.





Daarna rijden we naar Olbia en checken we in bij het Olbia City Hotel. We twijfelen even of we in het centrum gaan eten, of in de buurt van het hotel blijven. Hoewel het centrum er best gezellig uitzag vanuit de auto besluiten we te gaan eten naast het hotel. Lekker dichtbij en dan kunnen we een beetje vroeg slapen. We moeten de volgende ochtend tenslotte vroeg opstaan vanwege de terugvlucht. Eenmaal in het restaurant weet ik echt niet wat ik nou weer bestellen moet. Ze blijken er hamburgers te hebben, dus daar kies ik maar voor. Even geen pasta meer! De burger wordt op Italiaanse wijze geserveerd. Geen broodje, geen sausje, geen uitje, geen augurkje, geen plakje kaas, niks. Ze serveren er patat zonder mayonaise bij en uiteraard droge sla zonder dressing. Beetje knullig, maar lekker is de burger tenminste wel. 🙂

De nacht verloopt iets minder relaxt dan verwacht, omdat we in onze kamer veel hondengeblaf kunnen horen van buiten. Hermie wordt daar uiteraard onrustig van, dus pas om een uur of één vallen we alle drie in slaap. Het is niet anders. De volgende ochtend staan we om zes uur op en rijden we richting de luchthaven. Als we de huurauto terugbrengen blijkt dat er drie kleine krasjes onder de auto zijn ontstaan. De auto is spiksplinternieuw, want we zijn de eerste huurders. De krasjes worden ons dus aangerekend. We krijgen te horen dat we er honderd euro voor moeten betalen. We vinden het maar raar, want de wegen op het eiland zijn niet overal al te best, dus zoiets is niet te voorkomen. We besluiten het thuis verder uit te zoeken. Op het vliegveld gaat alles voorspoedig en na een prima vlucht van twee uurtjes zijn we weer op Nederlandse bodem. We rijden naar huis en gaan dan even in bed liggen om bij te tanken van het korte nachtje. Daarna ga ik doen waar ik al dagen zin in heb; naar de supermarkt om bloemkool te kopen! En Jelm wil een gehaktbal. Haha. Jut en Juul zijn echt weer thuis. 🙂

Ook al verliep deze vakantie niet vlekkeloos, we hebben het alsnog erg leuk gehad. Sardinië is gewoon altijd goed. We gaan zeker nog een keertje terug, op naar de spleet! We zijn ook erg blij dat alles zo goed is gegaan met Hermie. Onze vakantiehond! Het was heerlijk om hem bij ons te hebben. Ik kan het iedereen aanraden.

Ben jij al eens op Sardinië geweest? Als je nog tips hebt voor ons, laat het me dan zeker even weten. Vind ik erg leuk!