Vervolg dag 11

Dit is de laatste blogpost uit de serie over onze roadtrip. Jelm, Hermie en ik zijn inmiddels in Oostenrijk aangekomen!

Halverwege de middag naderen we Wenen. Het leek mij vooraf wel leuk om deze stad vanmiddag alvast te gaan verkennen, maar nu het eenmaal zover is heb ik daar helemaal geen zin in. Van Jelm hoeft het vandaag ook niet. We hebben al zoveel steden gezien deze vakantie… Jelm wil graag de natuur opzoeken en dat lijkt mij eigenlijk ook wel lekker. Ik had wat campings opgezocht vlakbij het centrum, maar we kiezen uiteindelijk voor een camping die iets rustiger gelegen is. Eerst doen we wat boodschapjes bij de dichtstbijzijnde supermarkt en daarna installeren we ons op camping Wienerwald bij een voormalige boerderij. Het is een kleine, maar erg nette camping. Helemaal prima dus. De campingeigenaar is heel relaxt. In zomer houdt hij de camping draaiende, in de winter geeft hij ski-les. De omgeving is mooi groen, dus we maken een wandelingetje met Hermie. Ook voor hem is het beter dat we vandaag niet de drukte van Wenen opzoeken. Wel heeft hij nog energie genoeg om een van de honden van de campingeigenaar te ‘verjagen’. Ik heb de Golden Retriever geaaid en daarna loopt hij nog een stukje met me mee richting onze camper. Wat Hermie betreft komt de Golden Retriever veel te dichtbij; het stukje rond de camper is toch zeker echt zijn terrein. Tot onze verbazing probeert Hermie de Golden Retriever te happen. Het beest is zo goed als wat, maar probeert nu natuurlijk wel even een hap terug te doen. Onze stoere waakhond vlucht meteen onder de camper en gaat daar vervolgens boos liggen blaffen. Wij komen ondertussen niet meer bij. Met honden is het nooit saai!

‘s Avonds kook ik in de camper. Ik maak een one-pot-pasta met veel groente en salami. Daarna doen we de afwas en lopen we nog een rondje met Hermie door het bos. Tientallen kleine vuurvliegjes cirkelen tussen de bomen door. Een magisch gezicht. Hoeveel prachtige steden we ook zien, de natuur blijft wat mij betreft toch altijd minstens zo mooi.

Dag 12

We zijn weer uitgerust en zijn er helemaal klaar voor om Wenen te ontdekken. Doordat we voor een camping op het platteland hebben gekozen is het iets moeilijker om met het openbaar vervoer in de stad te komen. Er schijnt een bus naar het metrostation te rijden, maar die bus rijdt niet vaak en je moet vooral de laatste bus niet missen, begrijpen we van de campingeigenaar. Hij raadt ons aan om met de camper naar het metrostation te rijden, dus dat doen we dan ook. Volgens hem moet het wel lukken om onze camper daar te parkeren. Eenmaal bij het metrostation blijkt parkeren inderdaad geen probleem te zijn en dus zoeven we even later met de metro naar het stadshart.

We zien direct dat Wenen prachtig is. Waar je ook kijkt, overal staan mooie gebouwen. We wandelen nog maar net door de stad als we een mooi paleis zien dat we graag van dichterbij willen bekijken. Ik zoek naar bordjes waarop staat dat honden verboden zijn, maar ik zie ze niet, dus lopen we met Hermie de paleistuin in. Na een paar meter lopen worden we meteen teruggefloten. Een passeerde mevrouw weet blijkbaar wel waar het bordje hangt en tikt er pinnig op met haar paraplu. Op de een of andere manier krijg ik altijd jeuk van zulke mensen, maar uiteraard lopen we niet door. Een andere mevrouw verzucht later die middag dat honden alles zo vies maken terwijl ze kijkt naar Hermie die even aan een gebouw snuffelt. Hij plast niet eens. Nu we erop letten valt het ons op dat honden in geen enkel stadspark welkom zijn. In een paleistuin had ik dat verwacht, maar van gewone stadsparken vind ik het nogal vreemd. Waar je hier je hond moet uitlaten is ons een raadsel.

We belanden op het terras van een oud en statig hotel. Ze hebben een gigantische vitrine vol taartjes. Ik kan bijna niet kiezen! Behalve een taartje bestellen we ook apfelstrudel met vanillesaus. We zijn tenslotte in Oostenrijk, dus mag je de apfelstrudel niet gemist hebben vinden we.

We zien dat er ook hier sightseeingsbussen van BigBus rondrijden. Omdat we er in Budapest zulke goede ervaringen mee hebben gehad besluiten we om opnieuw tickets te kopen. Ik betaal met een briefje van vijftig en wacht een paar seconden op wisselgeld. Het komt niet. Oh ja, dit is Oostenrijk. Een beduidend duurder land dan Hongarije. Het zij zo, niks aan te doen. De verkoper van de tickets legt uit dat honden een muilkorfje om moeten hebben in de bus. Heb je die niet, dan mag je ook de riem om het bekje snoeren. We weten niet wat we horen. Wat is Wenen een hond-onvriendelijke stad! Dat hadden we nooit verwacht, maar het is wel degelijk zo. We knikken tegen de man dat we de riem om Hermie’s bekje zullen snoeren en zoeken dan een plekje bovenin de bus. We kunnen gelukkig allebei liegen of het gedrukt staat, want die riem eindigt natuurlijk in geen honderd jaar om Hermie’s bekje. Als we uitstappen worden we weer aangesproken door een medewerkster van BigBus. Ze vraagt of Hermie wel een korfje om heeft gehad in de bus. ,,Natuurlijk”, verzekert Jelm haar met een stalen gezicht. ,,We hebben het net afgedaan.” We lopen snel door en even later lachen we erom. De bustour valt ons wat tegen, want ik had me erop verheugd in het Nederlands allemaal feitjes over de stad te horen, net zoals in Budapest het geval was. Helaas blijkt BigBus in Wenen geen Nederlandse tours aan te bieden en in het Engels luistert het toch een stuk minder lekker, vind ik. We besluiten daarna om lopend verder te gaan. Ook van Wenen hebben we een gidsje bij ons en we besluiten om één van de wandelroutes uit het boekje te gaan lopen. Het wandelen verloopt gelukkig niet zoals in Praag. Dit keer kunnen we de weg prima vinden en dus wandelen we gezellig langs allemaal mooie gebouwen, leuke winkeltjes en karakteristieke horecagelegenheden in het oude centrum. Als we een fontein zien haal ik Jelm over om Hermie er even in te dippen met zijn pootjes. Je zou het bijna niet durven met al die zeurpieten in deze stad, dus kijken we eerst gronding om ons heen alsof we van plan zijn om een bank te beroven. Volgens Jelm hangen er camera’s, maar daar geloof ik geen zak van. We halen de pootjes van Hermie vliegensvlug door het water en gelukkig heeft dat geen gevolgen. Behalve voor Hermie dan, want die vindt het wel even lekker, die verkoeling.


Halverwege de route passeren we een straatkraampje waar verse worsten verkocht worden. Volgens het boekje moet je hier echt even stoppen om te proeven en dat doen we dan ook. Jelm bestelt een bockworst ik kies voor een käsekrainer, een worst met kaas erin. Zout, maar lekker! We moeten lachen om de mega grote augurk die ik bij mijn worst heb gekregen als een soort topping. 
Daarna wandelen we verder en vervolgen we de route. In het boekje lezen we dat café Prückel geliefd is onder de inwoners van Wenen, dus dat maakt ons nieuwsgierig. Het is inderdaad een bijzondere zaak, ontdekken we al snel. Je waant je in de jaren vijftig, want de inrichting stamt nog uit die tijd. Erg leuk om eventjes een drankje te doen! In de grootste winkelstraat van Oostenrijk kan ik het niet laten om één winkel in te gaan. Jelm en Hermie wachten ondertussen geduldig op een terrasje.


Tegen het einde van de wandeling geven we Hermie zijn brokjes in een rustig straatje. Hermie is zo’n gemakkelijk hondje. Hij eet overal, hij slaapt overal. Je kunt echt alle kanten met hem uit en dat is erg fijn.

Jelm heeft gelezen dat je bij restaurant Figlmüller de allerbeste schnitzels van Wenen kunt eten en dat wil hij graag uittesten. Lijkt mij een goed idee, maar helaas staat er voor beide filialen een lange rij. Tja, daar hebben we geen zin in. In het gidsje heb ik gelezen over restaurant Labstelle en daar zijn we eerder die middag ook al langs gelopen. Het zag er leuk uit, dus wandelen we daarheen. Het restaurant is heel modern en bevindt zich in een passage. Er zijn nog tafeltjes vrij, dus hier kunnen we wel terecht. De menukaart is niet heel uitgebreid. We kiezen beiden voor een gerecht met varkensvlees. Het valt ons allebei een beetje tegen want het vlees is erg vettig en daar houden we niet zo van. Het toetje is echter wel heel erg lekker. Vooraf hebben we ongevraagd een broodmandje gekregen met wat boter. Omdat het er toch staat eten we het op, maar het had voor ons niet per se gehoeven. Want zoveel trek hebben we niet meer na alle snacks van vanmiddag. Als we de rekening krijgen blijkt dat we er wel voor moeten betalen. Meer dan vijf euro en er zaten niet eens lekkere smeerseltjes bij. En het was dus bovendien ongevraagd. Normaal maak ik me niet druk over kosten, maar dit vindt zelfs ik raar. We vragen als echte Nederlanders nog even bij het meisje van de bediening hoe het zit, maar een echt duidelijk antwoord blijft uit. Omdat zij er ook niks aan kan doen laten we het erbij zitten, want zo erg is het nou ook weer niet.

Ik had nog graag een kijkje willen nemen bij Schloss Schönbrunn, net iets buiten de stad. Maar het is al laat en we hebben niet zoveel zin meer om uit te zoeken hoe we daar met het openbaar vervoer kunnen komen. Waarschijnlijk mag Hermie er ook niet bij in de buurt komen, dus laten we het zitten. Wel spreken we af om absoluut nog een keer terug te gaan naar Wenen, zodat we het slot wel kunnen bekijken. Ook zou ik graag nog eens een bezoekje brengen aan het Sissi-museum. Dat zal dan helaas wel een tripje zonder Hermie worden, snif.

We zoeken het metrostation weer op en lopen daarna terug naar de camper. Pas om half twaalf ‘s nachts zijn we weer terug op de camping. We voelen ons een beetje opgelaten, want we willen natuurlijk niemand uit zijn slaap wekken. We proberen zo stil mogelijk te doen en gelukkig lukt dat aardig.

Dag 13

We ontbijten, laten Hermie uit en maken ons klaar voor de terugreis. Aan het begin van de ochtend verlaten we camping Wienerwald en de mooie landelijke omgeving. We hopen vandaag in Neurenberg uit te komen, of misschien nog zelfs iets verder richting huis.

Deze dag brengen we hoofdzakelijk op de snelweg door. We kunnen lekker doorrijden en belanden niet één keer in de file. Onderweg lunchen we bij de McDonald’s, lekker makkelijk en snel.

Tegen de avond rijden we langs de stad Regensburg. We zien mensen langs de Donau wandelen en dat willen wij ook wel. We verlaten de snelweg en wandelen even later langs het water. Hermie vindt het heerlijk. Bij een klein ministrandje heerst een relaxte sfeer. Her en der liggen wat vrouwen in bikini te zonnen, er spelen meerdere kinderen en een aantal hondjes dribbelt er tussendoor. Niemand klaagt, niemand heeft last van elkaar. Een unicum als je het mij vraagt, dus wij willen hier graag even blijven relaxen. Hermie speelt ondertussen met twee andere hondjes. Zo leuk om te zien!

Daarna rijden we nog een klein stukje door. Bij een hotel in het plaatje Großenseebach gaan we wat eten. Ook al zijn we de Wiener Schnitzels gisteren misgelopen, vandaag kunnen we ze alsnog eten want ook hier staan ze op de kaart. Daarna zoek ik voor de laatste keer een camping op. Die nacht overnachten we bij camping Weihersee in het plaatsje Ebrach. De camping is erg groot, maar er zijn nog bijna geen gasten. En dus hebben wij het hele veld voor ons alleen, net als het toiletgebouw.

De volgende ochtend regent het pijpenstelen. We beseffen ons dat we echt geluk hebben gehad met het weer, want de rest van de vakantie hebben we op een paar korte buien in Budapest na alleen maar prachtig weer gehad. Jelm laat ‘s ochtends Hermie altijd uit en gelukkig voor hem herinner ik me dat we poncho’s hebben gekregen van Bigbus toen we door Budapest reden. Ik trap mijn mannen naar buiten en kom vervolgens in de deuropening (lekker droog!) niet meer bij als ik Jelm als een wit spookje door de stromende regen zie scharrelen. Niet veel later moet ik er zelf ook aan geloven, want ik wil toch in het toiletgebouw zien te komen. En dus sjok ik niet lang daarna in zo’n zelfde idiote poncho over het campingterrein. Bij een bakkerij in het dorpje willen we ontbijten. Het is er smoordruk, want er zit een grote groep te ontbijten. Wij kunnen er helaas niet meer bij. We kiezen daarom maar wat dingetjes uit en eten dat op in de camper. Het had ons zo leuk geleken om als afsluiter van de vakantie gezellig bij zo’n bakkerijtje te gaan ontbijten, maar het is niet anders. Het voelt een beetje troosteloos, terwijl de regen op het dak tikt. Het is een bende in de camper en de aankopen van de bakker zijn niet super lekker, maar in plaats van chagrijnig worden we er juist melig van. 
Daarna start Jelm de motor weer en rijden we richting Nederland. Onderweg stoppen we nog een paar keer om te tanken en om Hermie uit te laten. Bij een wegrestaurant wil ik een burrito eten, maar ik bestel per ongeluk een burrito bowl. Het is vettig, plakkerig en vies. Jelm vindt het belachelijk dat we voor de wc’s moeten betalen terwijl we er meerdere consumpties hebben gekocht. Bovendien vindt hij het bij de wc’s veel te druk. Zo komt het dus dat we even later buiten rondslenteren door de motregen op zoek naar een andere wc. Die vindt Jelm wonder boven wonder ook nog. Hij loopt naar binnen bij een hotel dat eigenlijk nog dicht is, maar van de vriendelijke eigenaar mag hij alsnog wel even naar de wc. Ik hoor de man verwonderd vragen hoe Jelm hier zo terecht is gekomen en ik hoor hem heel droog antwoorden ‘laufen!’ Hoewel ik het belachelijk vond om door de regen een wc te zoeken, moet ik hier toch wel smakelijk om lachen. Onderweg staan we heel kort in de file, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Rond zeven uur rijden we Leeuwarden weer binnen. Ik koop wat verse groente, ik kook en Jelm laat Hermie uit. Tussendoor halen we onze bagage uit de camper. Het is best een zwijnenstal geworden, maar toch is de camper vrij snel weer helemaal leeg. Diezelfde avond nog maken we de camper van binnen schoon bij mijn vader op de oprit, zodat we hem de volgende ochtend volgens afspraak weer schoon kunnen inleveren bij het verhuurbedrijf. Het is gek om weer thuis te zijn! Ons huis voelt ontzettend groot en luxe aan, haha. We moeten even wennen. Hermie heeft daar geen last van en vervalt meteen in zijn vertrouwde routine en gaat lekker liggen chillen op zijn lievelingsplekje onder de kast. Ook is hij heel blij om zijn eigen vertrouwde bench weer te zien.

We hebben ontzettend genoten van deze vakantie! Of we nog een keertje zullen gaan? Zeker! We hebben onderweg al zitten fantaseren over een nieuwe trip die we hoogstwaarschijnlijk volgend jaar gaan maken. 🙂

Binnenkort verschijnt er nog een blogpost online over onze do’s en don’ts wat betreft een campervakantie. Wat zouden we de volgende keer weer zo aanpakken en wat willen we anders doen? Mocht je daar benieuwd naar zijn, blijf de blog dan zeker in de gaten houden. 🙂