Vandaag heb ik een hele leuke blogpost voor je. Ik neem je mee op vakantie naar de Morvan. ♥ Eind juni gingen we daar een weekje heen en het was ontzettend fijn. Mocht je ook van Franse vakanties houden vol schitterende natuur, scroll dan zeker even verder. Wie weet doe je leuke reisinspiratie op.

On y va

Het leuke aan de Morvan is dat het gebied binnen één dag rijden vanuit Nederland te bereiken is. De afgelopen jaren zijn we veel naar het zuiden van Frankrijk geweest en trokken we altijd twee dagen uit voor de reis. Ook prima te doen, maar toch altijd wel een hele ruk. Daarmee vergeleken is de reistijd naar de Morvan echt een eitje en dat vinden we stiekem ook weleens lekker. We vertrekken iets voor achten in de ochtend zodat we genoeg tijd hebben om tussendoor regelmatig een stop te maken. Even de honden uitlaten, wat drinken, wat eten en dan weer door. Vol verwachting zitten we in de auto, we zijn zo nieuwsgierig naar onze bestemming!

De foto’s op de website zagen er al veelbelovend uit en we kunnen niet wachten om alles met eigen ogen te bekijken. Aan het begin van de avond is het zover en rijden we het heuveltje op richting onze eindbestemming: Maison Bellevue. Eind vorige eeuw vonden de Nederlandse Elly en Jurriaan in het hart van de Morvan hun droomhuis en na jaren van verbouwen delen ze deze heerlijke plek sinds 2005 graag met gasten. Ze creëerden drie gîtes en helemaal achterin het landgoed wacht een klein houten huisje op steeds wisselende bewoners. Deze week zullen wij dat zijn.

We worden hartelijk ontvangen en niet veel later hobbelen we achter Jurriaan aan naar ons huisje. Kort samengevat: het mooiste huisje waar we ooit geweest zijn. De inrichting, de ruime tuin, alles klopt. Ik houd van perfectie en hier bestaat het. Niet veel later wordt het allemaal nog beter, want we krijgen een heus welkomstdinertje geserveerd. Als voorafje verschijnt er een mandje met warme kaassoesjes op tafel en een flinke bol burrata met kruidenolie. Daarna krijgen we een heerlijke lasagne met venkel en tomaatjes voorgeschoteld en als toetje crème brûlée, ter plekke in vuur en vlam gezet door Jurriaan zelf. Speciaal voor Jelm is er cola aangeschaft. Kan een vakantie beter beginnen? Ik zou niet weten hoe.

Franse taartjes

De volgende dag worden we gewekt door een fijn zonnetje en niet lang daarna wandelen we naar het bakkertje beneden in het dorp. Ik ben gek op taartjes en natuurlijk wil ik de lokale zoetigheden graag proeven. Een hobby die Jelm met mij deelt, dus even later stap ik met een doosje vol lekkers het winkeltje weer uit. Op het terrasje voor ons huisje serveer ik de taart en ondertussen relaxen de honden in de tuin. Vooral Moos is intens gelukkig. Hij houdt zo van buiten zijn. Kijk hem nou. ♥





Die middag willen we gaan wandelen. Van Elly krijgen we een beschrijving mee van een driedelige route van in totaal 15 km. We weten vooraf niet of we de route in één keer gaan afleggen, maar als we eenmaal bezig zijn besluiten we dat wel te doen. We klimmen een stukje door bosrijk gebied, lopen langs weilanden, over heuvels en genieten onderweg regelmatig van het uitzicht. We houden echt van zulke routes.







Moe maar tevreden komen we aan het begin van de avond weer bij ons huisje aan. De honden krijgen vanwege alle geleverde inspanning extra veel brokjes en gaan daarna lekker liggen tukken. Ik heb nog net genoeg puf om te koken en maak een recept dat ik eigenlijk altijd kook als ik in Frankrijk ben: linzenschotel met merguez worstjes. Het leuke is dat er achter ons huisje een prachtig bos staat. Perfect voor een avondwandeling en na het eten zijn we weer opgeladen en hebben we toch wel zin in nog een rondje wandelen.

Uitzicht over de Morvan

De volgende dag besluiten we naar het zuidelijkste puntje van de Morvan te rijden. Op de blog Frankrijk Puur hebben we gelezen dat daar een mooi uitzichtpunt moet zijn. Houden we van en even toeren vinden we ook altijd leuk. Onderweg dommel ik een beetje weg, want eerlijk toegegeven: op vakantie pak ik nooit zoveel slaap. Jelm snurkt als een oude os en Hermie hoort in het holst van de nacht nog weleens een geluidje en zet het dan op een blaffen. In de auto vallen mijn ogen daardoor regelmatig even dicht, maar Jelm heeft tijdens deze rit een goede reden gevonden om mij te wekken: een schuur vol brocante. Vanwege corona zijn alle marktjes vol vintage schatten afgelast, maar nu kan ik toch nog even lekker speuren naar mooie oude bordjes, schalen en bestek voor mijn foodfotografie.

Een vriendelijke vrouw opent het hek en ik word begroet door een enorme hond. Jelm wacht met Hermie en Moos in de auto en dat komt mooi uit want deze hond vindt brocanteliefhebbers op zijn terrein prima, maar andere honden niet zo, aldus de eigenaresse. Even later drentel ik door de schuur die tot de nok toe gevuld is met oude spullen. Bang voor corona hoef ik hier niet te zijn, want ik ben de enige. Ik vind zowaar ook nog iets: twee fotogenieke bordjes, wat bestek en een schaal. De eigenaresse maakt er een speciaal prijsje van en even later stap ik tevreden de auto weer in.

Op naar het uitzichtpunt! De bloggers van Frankrijk Puur hebben niet gelogen, vanaf hier is het uitzicht over de Morvan inderdaad prachtig. En een perfecte plek om wat leuke foto’s te maken. De honden scharrelen al snuffelend wat rond en ik vis een rol met Bretonse boterbiscuitjes uit de tas. Je bent in Frankrijk of je bent het niet hè?





Later die middag belanden we op het terras van een klein restaurantje in de middle of nowwhere. Er is helemaal niemand, dus zeer coronaproof. We bestellen iets van de lunchkaart en geven de honden wat lekkers en een bakje water. Na de lunch toeren we weer richting ons huisje. Even tijd om een beetje te relaxen. Aan het einde van de middag doen we nog wat boodschappen. Ook een uitstapje wat mij betreft, want ik ben dol op buitenlandse supermarkten. Op zo’n twintig minuutjes rijden van ons huisje bevindt zich een hele grote en daar kan ik alles vinden wat ik nodig heb. ‘s Avonds maken we nog een ronde door het bos en dan zit onze tweede vakantie dag er alweer op.

De bossen in

Een nieuwe dag breekt aan, tijd voor nieuwe activiteiten. We willen graag weer aan de wandel. Vlakbij ons huisje ligt een groot meer en we besluiten om daar een kijkje te gaan nemen. Je kunt er helemaal omheen lopen en dat lijkt ons wel wat. Eenmaal daar pakt het toch wat minder voordelig uit dan gehoopt. Het eerste stuk loopt langs een weg en af en toe tuft er een auto langs. Of een hele colonne met fietsers. Hermie is daar gek op en mengt zich daar graag tussen. We weten niet hoe snel we hem weer moeten aanlijnen en concluderen dat deze route niet zo geschikt is voor ons. Wandelen is voor de honden toch het leukste als ze los kunnen, vooral voor Hermie want die trekt zich altijd helemaal suf aan de lijn van enthousiasme.

Een vvv-kantoortje biedt uitkomst. De mevrouw achter het bureau ziet ons graag binnenkomen, want zoveel gasten zijn er momenteel nog niet. Ze geeft ons meerdere foldertjes mee en een grote kaart van de Morvan. Ze kruist voor ons aan welke gebieden fijn zijn om te wandelen met de honden. We volgen haar advies op en lopen de rest van de middag een heerlijk rustige route door de bossen.


Die avond heb ik niet zoveel zin meer om te koken en strijken we neer op het terras van het restaurant vlakbij ons huisje. We hoeven alleen de heuvel maar af te lopen of we zijn er al. De honden laten we lekker uitrusten bij het huisje. Moos vermaakt zich in de tuin en Hermie gaat lekker liggen snurken in zijn bench. Als we terug zijn maken we met zijn allen nog een ronde door het bos. Kon dat thuis ook maar zo gemakkelijk!

Slenteren door oude straatjes

De dag erna hebben we wel zin om even wat stadjes te gaan bezoeken. We stappen in de auto en rijden richting Avallon, een historisch stadje in het noorden van de Morvan. We wandelen door de oude straatjes, gluren even in de kerk en lunchen met crêpes op een terrasje.













Daarna rijden we door naar een ander noordelijk plaatsje: Vézelay. Vanuit de auto ziet het er al mooi uit. Bovenop een heuvel trekt een imposante kerk al van verre de aandacht. We parkeren de auto aan het begin van het stadje en lopen door een knus straatje naar boven, richting de kerk. Eenmaal dichterbij gekomen zien we dat de kerk op het moment niet op haar mooist is, want grote steigers vol werklieden verbergen haar schoonheid. Wel mogen toeristen binnen een kijkje nemen. En dat is heel fijn want buiten is het inmiddels behoorlijk warm geworden, maar achter de dikke muren van de kerk is het nog heerlijk koel. Eenmaal weer buiten zoeken we een bankje op in de schaduw. Het uitzicht is prachtig en de honden genieten ondertussen van hun bakje met water. We zoeken daarna nog een terrasje op en vinden het dan mooi geweest met de stadjes. Tijd voor een beetje plezier voor de honden.




Ik heb gelezen dat er vlakbij Vézelay een natuurlijke rotsbrug moet zijn. Inclusief riviertje, wat natuurlijk leuk is voor de honden. We rijden richting het gehucht Pierre-Perthuis, parkeren de auto vlakbij de rotsbrug en wandelen het laatste stukje. De honden laten we lekker los en die genieten al snel van het water. Zelfs Moos poedelt dapper in het riviertje, terwijl hij normaal toch echt niet zo’n waterrat is.





Aan het einde van de middag rijden we terug richting ons huisje en maken we onderweg nog een stop bij de supermarkt. Ik heb het plan opgevat om een pasta met veel groente te gaan maken, maar voor de supermarkt staat een verleidelijk kraampje waar ze verse pizza’s bakken. Ook Italiaans, maar een stuk minder werk, dus de keuze is snel gemaakt.

Watervalletje in het bos

Er is voor vandaag warm weer voorspeld, dus het lijkt ons slim om vandaag wat water op te zoeken. Op internet lezen we over een wandeling langs een watervalletje middenin het bos. Dat lijkt ons wel wat. Er stond ook bij dat het best een uitdagende wandeling is met veel klimmen en de stenen kunnen glad zijn. Een kleine uitdaging dus. Voor mij dan, want voor de honden en Jelm zijn zulke activiteiten geen enkel probleem. Toch heb ook ik geen spijt van mijn deelname aan deze tocht, want oh, wat is het mooi. Halverwege moeten we het water oversteken en tot onze verbazing doet Moos dat zonder twijfel. Hermie daarentegen vindt de stroming van het water en zijn ranke lijfje niet zo’n aanlokkelijke combinatie, dus hij laat zich vervoeren. Ikzelf vind de glibberige stenen niet zo’n aanlokkelijk vooruitzicht, dus ik besluit met schoenen en al gewoon dwars door het water te lopen. Met Hermie onder mijn arm bereik ook ik de overkant. We hebben wat stokbrood in de rugtas gestopt, dus halverwege lunchen we langs het water. Wat mij betreft het ultieme vakantiegevoel.





In het laatste deel van de wandeling verlaten we het watervalletje en lopen we een stuk omhoog via een bospad. Wederom wacht er een mooi uitzicht op ons. We zijn dol op zulke routes vol variatie en ook de honden zijn helemaal in hun element.









Na de wandeling rijden we terug naar het huisje en gaan we over op relaxen in de tuin. Iets wat we meestal vergeten tijdens vakanties. Maar even niks doen is ook niet verkeerd, vooral voor Hermie want hij is wel toe aan een beetje rust. Die avond eten we in een klein restaurantje in het dorp. Het kost amper wat en de eigenaresse maakt alles zelf. Een fijne combinatie. Na het eten willen we nog onze standaard avondronde door het bos wandelen, maar we merken aan Hermie dat het voor hem niet meer hoeft. Een unicum voor deze bosverslaafde hond. Natuurlijk doen we het hem niet meer aan en neem ik hem mee terug naar het huisje. Hij kijkt niet eens meer achterom en springt direct zijn bench in. Niet lang daarna hoor ik zijn vertrouwde gesnurk. Moos daarentegen zit nog steeds vol energie en vliegt ondertussen met Jelm tussen de bomen door. Wanneer die hond ooit moe is, Joost mag het weten.

De laatste dag

Hoewel we ons maanden op deze vakantie hebben verheugd is hij nu alweer bijna voorbij. Wat gaat de tijd toch altijd snel als je het leuk hebt. Het lijkt ons gezellig om onze laatste vakantiedag in het stadje Autun door te brengen. We kopen tijdens elke vakantie altijd een magneet voor op de koelkast en dat is nog niet gelukt, dus we hebben meteen een doel.

Eenmaal in Autun slenteren we door de oude straatjes. Het is er erg rustig, dus een prima plek voor een corona-proof terrasbezoek. De magneten liggen er niet voor het oprapen, maar het lukt ons uiteindelijk om er eentje te vinden. Missie geslaagd.







Die avond kook ik voor de laatste keer in ons fijne huisje. Dit keer komt de pasta vol met verse groente wel op tafel. Daarna wandelen we nog een keer lekker lang door het bos achter ons huisje. Zo fijn dat het nog zo lang licht is!




Na de wandeling komen we Elly tegen en ze vraagt of we het leuk vinden om ook even een kijkje in de andere gîtes te nemen. Zeker wel! De andere gasten hebben vanwege corona geannuleerd -eeuwig zonde als je het mij vraagt- dus alles staat leeg. We waren al flink onder de indruk van ons eigen schattige tuinhuisje, maar ook de andere gîtes blazen ons gewoon omver. Elke ruimte is ronduit prachtig en zorgt ervoor dat we niet snel uitgekeken raken. Verschillende stijlen en kleuren vormen samen een verbluffend geheel. En extra leuk: elke gîte is voorzien van een heerlijke keuken met een prachtig fornuis. Wat een luxe. Hier kun je echt fantastisch goed vakantie vieren. En bovendien ontzettend hondvriendelijk! Want ook onze honden mogen mee tijdens de rondleiding en dat doet Hermie dan ook graag. Nieuwsgierig trippelt hij achter ons aan en volgt hij ons naar elk vertrek. Moos scharrelt ondertussen liever door de tuin, want daar is hij nog steeds zwaar van onder de indruk. Wat een fijne plek. Als je nog eens op zoek bent naar een hondvriendelijke droomvakantie, houd deze accommodatie dan zeker in je achterhoofd.

De volgende dag pakken we alles in en voor we het weten rijden we weer richting les Pays-Bas. Wel weten we één ding zeker: we keren absoluut terug naar de Morvan. Naar het schattige huisje. Naar die heerlijke bossen. Ik kan nu al niet wachten eerlijk gezegd.

Binnenkort zal ik al mijn tips voor de Morvan delen, dus mocht dit gebied je ook wel wat lijken, houd dan de blog zeker even in de gaten.

Ben jij al eens in de Morvan geweest?