Ik kijk nooit naar het Songfestival. Maar afgelopen jaar toevallig wel. Mijn blik bleef hangen en voor ik het wist had ik elk optreden gezien. En ondanks al mijn vooroordelen bleek ik het nog echt leuk te vinden ook. De muzikale happening vond dit jaar plaats in Portugal. Van elke artiest was er een introductiefilmpje opgenomen, telkens op een andere plek in het land. Ik vond dat erg leuk om te zien, vooral omdat ik nog nooit in Portugal was geweest. Ik verbaasde me over de diversiteit die het land te bieden heeft. Ik zag mooie bergen, prachtige steden, de kust… ,,We moeten écht eens een keertje naar Portugal”, zeiden Jelm en ik tegen elkaar.

Dat die wens dit jaar al uit zou komen had ik niet verwacht, want we hadden al andere vakantieplannen gemaakt. Maar wonderbaarlijk genoeg vertrokken deze verwende poeperds vorige maand alsnog naar de Portugese zon. Ik won namelijk een reis naar Portugal. Won ja, met alles erop en eraan. Een prachtige accommodatie, ontbijt én een huurauto. Zo bizar! Wat ik ervoor moest doen? Bijzonder weinig kan ik je vertellen. Ik las een leuk artikel op www.fashionchick.nl over de Algarve. Onderaan het artikel stond dat als je je abonneerde op de digitale nieuwsbrief je kans kon maken op een vakantie naar Portugal. Ik zag mezelf er al helemaal zitten, dus natuurlijk meldde ik me aan als abonnee. Kleine moeite toch? Ik wist heus wel dat de kans dat je zoiets wint miniem is, maar ik vind het altijd leuk om een kansje te wagen. Daarna had ik er nooit meer aan gedacht, dus mijn ogen rolden zo’n beetje uit mijn hoofd toen ik een tijd later het mailtje opende waarin stond dat ik de winnaar was. Zo bijzonder!

De reis stond voor 16 tot en met 23 september gepland en gelukkig konden Jelm en ik die week. Vlak daarvoor waren we op campervakantie geweest en eventjes daarvoor zaten we nog in de Ardennen. Toegegeven, een beetje veel was het wel. Maar een gewonnen reis laat je niet lopen, dus natuurlijk gingen we. Doordat we vlak daarvoor nog door Kroatië en Slovenië crosten had ik me niet heel erg in de Algarve verdiept. Meestal zoek ik voordat ik op vakantie ga wel van alles uit, maar dit keer lukte dat dus niet wegens tijdgebrek en daarbij had ik al zoveel uitgezocht voor onze campervakantie dat ik er ook wel een beetje klaar mee was. We stapten dus heerlijk blanco het vliegtuig in en lieten ons totaal verrassen. Ook weleens heel fijn moet ik zeggen.

Eenmaal daar kregen we leuke tips van Frank, de Nederlandse eigenaar van de B&B waarin we verbleven. We zaten op een prachtig rustig plekje, precies waar we van houden. Met onze huurauto crosten we de hele Algarve door en genoten we van de mooie stranden. ‘s Avonds reden we naar allerlei leuke restaurantjes. Uit eten gaan is in Portugal totaal niet duur, dus extra leuk. Het weer was super goed, de zon scheen elke dag.

En toch heeft het best eventjes geduurd voordat ik een blogpost online zette over deze trip. Waarom dat is? Omdat ik er een beetje mee zat te worstelen. Want ik vind het het leukste om te schrijven over dingen waar ik heel enthousiast over ben. Ben ik over deze vakantie niet enthousiast dan? Enerzijds wel natuurlijk. Want een reis winnen, hoe tof is dat!? Een gewonnen reis! Zo bijzonder om eens mee te maken. En dan ook nog naar een land waar we allebei nog nooit geweest waren, wat een geluk. Maar eenmaal daar ontdekte ik dat Portugal, of in ieder geval de Algarve, geen omgeving is die goed bij mij past. En dat voelt ontzettend verwend om te zeggen en dus niet leuk om op te schrijven.

Waarom de Algarve niet bij mij past? Het stikt er van de zwerfdieren. Daar had ik vooraf al wel een beetje op gerekend, maar dat het zó erg zou zijn, dat had ik niet verwacht. Ik heb het nog nooit zo erg meegemaakt. We kwamen met name veel zwerfhonden tegen. En als er iets is waar ik niet over kan, is dat het wel. Op de een of andere manier zijn honden mijn achilleshiel. De eigenaar van de B&B merkte nog hoopvol op dat het misschien wel minder zou worden naarmate ik ouder word, maar ik vrees zelf eigenlijk het tegenovergestelde. Het lijkt alleen maar erger te worden. Al helemaal nu ik zelf honden heb en weet hoeveel verzorging ze nodig hebben. Ik ben dagelijks in de weer met wattenschijfjes om oogjes schoon te maken en toen Hermie onlangs een ontsteking aan zijn kontje had zat hij binnen no time bij de dierenarts. Het doet zo zeer om te beseffen dat er zoveel honden zijn die deze zorg en liefde niet krijgen. Waarbij een simpele ontsteking aan hun achterste niet behandeld wordt, waardoor zoiets onschuldigs zomaar kan uitmonden in iets heel vervelends. Ik trek dat niet. Mij kun je dan opvegen. Ook als ik zielige katten zie hoor. Of paarden in een uitgedroogd grasveld in de brandende zon. Of nare verhalen hoor over de bio-industrie. Maak ik me allemaal druk over, het houdt me allemaal bezig. Maar honden, ik weet niet wat het is, die raken mij op de een of andere manier het allerdiepst. Mijn leven lang al.

In Portugal kon je me dan ook dagelijks opvegen, want overal waar we kwamen zagen we zwerfhonden. Overal. Velen liepen niet meer zo soepel, waarschijnlijk doordat ze hun hele leven op de harde grond moeten slapen. Ik heb een hond geaaid met een vacht die aanvoelde als schuurpapier. Maar toen we een keer wat boodschappen gingen doen viel onze mond al helemaal open. Op het grasveld voor de supermarkt lag een hele roedel met zwerfhonden. Acht stuks maar liefst. Ik heb een zak hondenbrokken leegschud in het gras en een grote plastic bak voor ze aangeschaft en die gevuld met water. Het speet me dat ik niet meer voor ze kon doen.

Als we ‘s avonds na een etentje over kleine donkere weggetjes terugreden naar onze B&B moesten we heel goed oppassen. Want we ontdekten al snel dat zwerfhonden op de meest onverwachte momenten konden oversteken. Een keertje ging het maar net goed. Ik had het niet meer, ik was zo geschrokken. Terugrijden in het donker na een etentje vond ik dan ook al snel totaal niet fijn meer. Met samengeknepen billen zat ik in de auto. Wie heeft dat nou? Ik dus. Als ik heel eerlijk ben moet ik dan ook toegeven dat dit niet de meest ontspannen vakantie voor mij was. Op Zakynthos voelde ik mij niet op mijn best, maar hier leek dat gevoel haast nog wel sterker. Natuurlijk waren er wel fijne momenten. We hebben in de zon gelegen op prachtige strandjes, omgeven door imposante rotsen. Het zeewater was heerlijk op temperatuur, dus zwemmen was heel fijn. We hebben elke ochtend heerlijk ontbeten in het zonnetje. En met de andere gasten in onze B&B hebben we het heel gezellig gehad. Maar die honden, die lieten mij niet los.

Het dieptepunt vond ik de verzwakte pup die ik ‘s avonds laat langs de kant van de weg zag scharrelen. De oudere honden die we tegenkwamen leken zich nog enigszins te redden, maar bij deze pup zag ik dat niet voor me. Toen ik het beestje daar eenzaam zag zitten brak mijn hart dan ook in duizend stukjes. Jelm en ik waren die avond uit eten geweest en reden terug naar onze B&B. We waren er bijna en toen opeens zag ik haar. Jelm moest per se stoppen en dat deed hij dan ook meteen, want hij weet inmiddels wel hoe ik ben. Ik wist niet hoe snel ik de auto uit moest komen en liep op de pup af met de intentie om het beestje wat water te geven en even te checken of alles oké was. Of de moeder in de buurt was. Maar die bleek nergens te bekennen en dus kwam onze vakantie in het teken te staan van deze pup. Die enerzijds zo’n pech had. Maar anderzijds ook zo’n geluk omdat ze gevonden werd door een weekhartige ziel uit Nederland. Het complete verhaal over dit hondje zal ik binnenkort in een aparte blogpost delen, maar ik kan je alvast verklappen dat het een happy end heeft. 🙂

Een hele bijzondere vakantie dus, in alle opzichten. Eentje om nooit weer te vergeten. Een vakantieweek vol indrukken, waardoor ik elke avond zo moe als een hond was, om maar even in die sfeer te blijven. 😉 Maar ook een vakantie waarin ik een hond redde. Het heeft me toen veel energie gekost en moeite om Jelm te overtuigen, maar wat ben ik blij met de afloop. Wij allebei. Het voelt goed. Ik heb er absoluut geen spijt van.

Tot zover mijn verhaal over mijn eerste keer in Portugal. Omdat ik graag eerlijk wil zijn op mijn blog wilde ik het toch delen, ook al is het misschien niet het meest flitsende vakantieverhaal ooit.

Ben jij weleens op een vakantiebestemming geweest die eigenlijk niet zo goed bij je bleek te passen?