Gaan we dit jaar op vakantie of blijven we een jaartje thuis? Veel Nederlanders worstelen momenteel met die vraag. Jelm en ik niet. Sterker nog, wij zijn al op vakantie geweest. Niet in Nederland, maar de grens over. We reden twee weken geleden richting la douce France. Nieuwsgierig hoe het was en hoe het ging? Ik vertel je in deze blogpost alles over onze vakantie in Frankrijk tijdens corona.
Als kind werd ik elk jaar met de auto naar een vakantiebestemming vervoerd. Toen ik ouder werd begon ik steeds nieuwsgieriger te worden naar hoe het zou zijn om op vliegvakantie te gaan. Hoe oud ik precies was toen ik voor het eerst een vliegtuig instapte weet ik niet meer, maar de bestemming ben ik niet vergeten: Spanje. Ik vond het allemaal ontzettend fascinerend en genoot van het betoverende uitzicht uit dat kleine vliegtuigraampje. Inmiddels heb ik al vele malen gevlogen en vind ik het allemaal zo spannend niet meer. Sterker nog, ik vind vliegen de laatste jaren steeds meer een gekloot. Natuurlijk doe ik het nog wel, want bij sommige bestemmingen heb je simpelweg geen keus. Maar echt een plezier doe je mij er niet mee. Lang wachten, drukte, veel controles. Ik kom er niet bepaald van in de vakantiestemming. Uiteraard is het goed dat er tegenwoordig zoveel aan veiligheid wordt gedaan. Je wilt tenslotte niet op kilometers hoogte tot de ontdekking komen dat die ietwat eigenaardige medepassagier op de stoel pal naast je een doorgewinterde terrorist blijkt te zijn. Maar al die controles zorgen er wel voor dat je soms langer op Schiphol aanwezig bent dan dat je vlucht uiteindelijk duurt. Beetje jammer. En daarbij, een vliegtuig wacht niet. Je eigen autootje daarentegen vertrekt pas zodra jijzelf het gaspedaal hebt ingedrukt. En dat is bij ons meestal uren later dan gepland, maar geen haan die daar naar kraait. Ideaal als je het mij vraagt. Maar wat ik echt het allerleukste aan autovakanties vind is dat je onderweg nog eens op plekken komt waarvan je nooit wist dat ze bestonden. Jelm en ik behoren dan ook niet tot het type reiziger dat in het holst van de nacht vertrekt, zo snel mogelijk naar de eindbestemming crost en dan pas begint met vakantie vieren. Bij ons start de vakantie zodra we de straat uitrijden. We delen de reis op in stukken en doen rustig aan. Onderweg gaan we er regelmatig uit om Hermie uit te laten en om te eten. De treurige Nederlandse AC-restaurants vergelijken we met plezier met de Franse variant genaamd L’Arche (onze favoriet!) en ook testen we graag de vette happen in Duitse Serways wegrestaurants.
Hermie was vorige week voor het allereerst mee op vakantie! We hadden hem al wel een weekendje meegenomen naar Limburg, maar nog nooit naar het buitenland. Vooraf hebben we best even getwijfeld. Waar gaan we heen en nemen we Hermie wel of niet mee? Een autovakantie leek me in eerste instantie wat krap, omdat ik maar een week vrij had. Omdat Jelm en ik na deze flut zomer allebei toch wel behoorlijk verlangden naar de zon, neigden we uiteindelijk naar een vliegvakantie naar Griekenland. Daar is de kans op zon ook eind september nog erg groot, redeneerden wij. Maar ondertussen boekten we niks. Want hoewel ik erg uitkeek naar een zonnige vakantie, zat ik toch in mijn maag met mijn hondenkind. Van het idee dat ik hem achter zou moeten laten kreeg ik buikpijn. Wat belachelijk is, want Hermie zou naar de ouders van Jelm gaan en daar heeft hij het werkelijk fantastisch. En toch zag ik er tegenop, sentimentele theemuts die ik d’r ben. Ik zag dat verbaasde koppie al helemaal voor me. Mag ik niet mee?
