Iedereen die mij goed kent -en eigenlijk ook iedereen die mij slechts een beetje kent- weet dat ik dol ben op schoenen. Ik heb zelfs een periode gehad waarin ik bijna elke maand een nieuw paar kocht. Inmiddels doe ik dat niet meer, want ik heb er wat hobby’s bij gekregen waaraan ik graag mijn geld besteed. Zoals koken, bakken en de honden natuurlijk. Kortom, ik maak andere keuzes. Maar hoewel ik nu dus minder schoenen aanschaf, is de liefde voor schoenen niet bepaald verdwenen. Vooral van enkellaarsjes met een fijne hak word ik nog steeds heel erg blij. Vroeger kon je me uittekenen op zulke laarsjes, maar sinds we Hermie hebben draag ik zulke schoenen een heel stuk minder. Ik loop graag veel met de honden en dat gaat nu eenmaal niet zo lekker samen met het dragen van zilveren glitterlaarsjes, hoe leuk ik die ook vind. Je vindt ze hier trouwens. Dus heb ik de afgelopen twee jaar heel wat kilometers afgelegd op sneakers. Adidas Stan Smith en simpele Converse All Stars zijn mijn favoriet. Maar onlangs moest ik tot mijn spijt concluderen dat mijn paren eigenlijk ‘af’ zijn. Ik ben niet iemand die snel spullen weggooit en geef er de voorkeur aan om dingen eerst proberen te fixen of een grondige schoonmaakbeurt te geven, maar mijn Stan Smiths kreeg ik inmiddels echt niet meer wit. En bij mijn All Stars was de zool los gaan laten en hoewel ik nog een poging heb gedaan met een lijmpistool om de boel te plakken, werkte dat maar voor korte duur.
sneakers
Vandaag heb ik me voor het allereerst in mijn leven beziggehouden met het fenomeen ‘fashion flat lays’. Waar ik het voorheen een beetje een Sylvie Meis-achtige hobby vond (zij heeft namelijk ooit in een interview verteld dat ze met een polaroidcamera foto’s van maakt van kledingsetjes en dat rustgevend vindt), heb ik me er toch aan gewaagd. En eerlijk toegegeven, het is best leuk om eens een keertje te doen.
Ik wist dat ik veel schoenen had. Hoeveel precies wist ik eerlijk gezegd niet, ook al is het me heel vaak gevraagd. Ik had ze al jaren niet meer geteld. Ik denk dat ik het eigenlijk stiekem gewoon niet eens wilde weten. Maar ik bedacht mij dat het misschien toch weleens aardig zou zijn als mijn blogposts voor de verandering ook een keertje enige nieuwswaarde zouden bevatten. Ik ben en blijf natuurlijk een journalist. Dus om ook eens een nieuwtje te hebben ben ik toch aan het tellen geslagen. Tijdens het tellen kreeg ik het steeds warmer. Nee toch, ik zou de honderd toch niet halen?, dacht ik beschaamd. Het zweet brak me uit en ik ben al zo slecht met cijfers. Ik riep mezelf tot de orde, concentratie! Ik kon gerust adem halen. De honderd red ik niet. Hoeveel dan wel? Komt ie; 94 paar.