Ik ben een trouwe kijker van het YouTube-kanaal Foodgloss, al vanaf het prille begin. Sterker nog, ik heb sinds de start geen enkele kookvideo van Frances gemist. Ik vind haar filmpjes leuk en laagdrempelig en zo kom je nog eens op iets nieuws. Ik heb al heel wat van haar recepten uitgeprobeerd. Soms was dat een groot succes en een enkele keer iets minder, maar zo gaat dat. Smaken verschillen tenslotte.
In de groentela van mijn koelkast trof ik nog wat verse frambozen aan. Meestal mik ik fruit dat over is in de blender en draai ik er een smoothie van. Maar bij die bramen vond ik dat op de een of andere manier zonde. Het zijn zulke mooie vruchtjes, veel te mooi om met grof geweld te vermalen. Ik dacht even na over wat ik er dan mee zou doen. Lang hoefde ik mijn hoofd er niet over te breken, want zulke fruit leent zich perfect voor een feestelijk dessert. Ik had ook nog wat Griekse yoghurt, een vanillestokje en wat bastogne koeken in huis. Ik kocht er wat kersenvlaaivulling en monchou bij en voor ik het wist stonden er heerlijke toetjes voor mijn neus. Vandaag deel ik mijn recept.
Een tijdje terug was er een braderie vlakbij mijn huis. Er werden zowel nieuwe als oude spullen verkocht. Voorheen was ik nooit zo geïnteresseerd in vintage spul, maar ik moet zeggen dat ik het de laatste tijd steeds leuker begin te vinden. Een oud schaaltje of een karakteristiek kommetje kan zo mooi zijn op een foodfoto en zorgt gelijk voor een stuk meer sfeer. Samen met Jelm en oma liep ik alle kraampjes af. Bij een kraam vol rotzooi zag ik opeens drie prachtige vintage schoteltjes in het kobaltblauw met wit. Die moest ik hebben! Ze zijn oud, maar niet truttig. Ik vind ze erg mooi en bovendien heel fotogeniek.
Eind vorig jaar ging een grote wens van ons in vervulling: we kochten een hondje. Het hebben van een eigen hond bleek nóg leuker dan we ons hadden voorgesteld. Wat kun je veel plezier beleven aan zo’n diertje. Hermie doet vaak zulke aandoenlijke of gekke dingen dat je elke dag gegarandeerd moet lachen. Soms sloopt hij ook weleens wat en dat is dan weer wat minder leuk. Zo vindt hij het bijvoorbeeld nog steeds een goed idee om aan de bank te vreten en dat is nogal gekmakend. Maar ik vind dat de mooie momenten absoluut overheersen. We vinden het belangrijk om veel tijd en aandacht aan Hermie te besteden. We laten hem vijf keer per dag uit, spelen dagelijks met hem en geven hem om het hutje een aai over zijn bol. Want veel meer heeft een hond ook eigenlijk niet nodig om gelukkig te zijn, naast natuurlijk een gevulde etensbak en voldoende water. En dat weet ik ook wel, maar toch kan ik het niet laten om af en toe even wat voor hem te kopen. Ik ben dol op winkelen, dus dat doe ik tegenwoordig ook graag voor Hermie. Ik vind het leuk om hem soms te verrassen met een nieuw speeltje. Of ik schaf iets nieuws aan voor zijn verzorging. Het afgelopen jaar heb ik een aantal producten ontdekt die absoluut favoriet zijn. In deze blogpost deel ik mijn aanraders.
Ik vind het leuk om foto’s te maken en ik houd van lekker eten. Wat ik helemaal graag doe is beide activiteiten combineren. Als ik iets heerlijks eet maak ik daar bijna altijd een foto van. Dit lijkt misschien een sneue hobby, maar ik kan je zeggen; het is echt heel nuttig. Zo wist ik me namelijk nog precies te herinneren hoe ontzettend geslaagd de bananamisu was die ik vorig jaar lente op Aruba at. Dat had ik waarschijnlijk minder goed onthouden zonder een foto te maken. Even een schets van de situatie; ik zat dus met Jelm te dineren op het strand bij een fijn restaurant genaamd Barefoot. Lekker met de voetjes in het zand, zo tof dat zoiets op Aruba gewoon kan. Het voorgerecht en het hoofdgerecht smaakten prima, maar toen kwam het toetje… Romig, zacht, met een tropisch tintje door de banaan en de chocolade droop er vanaf… Zo super lekker! En dat terwijl ik helemaal niet zo’n chocolademonster ben. Bij dit toetje was alles perfect in balans en het paste helemaal bij de setting.
Je het gelooft het waarschijnlijk niet, maar afgelopen herfst en winter heb ik bijna geen nieuwe schoenen gekocht. Het was op de een of andere manier allemaal net niet mijn smaak. De blokhak kwam op en daar moest ik aan wennen. Uiteindelijk begon ik er wel de schoonheid van in te zien en schafte ik twee paar schoenen aan met zo’n ‘seventies vibe’. Ze zijn ook lekker praktisch, omdat je met zulke brede hakken niet blijft haken tussen irritante straatstenen en vervelende putjes. Ik ging voor een paar cognackleurige suède pumps van de Sacha en ik bestelde cognackleurige laarzen, wederom van Sacha. Dat is in twee gevallen best uitzonderlijk. Ten eerste ga ik meestal voor zwart en zelden voor bruin. Ten tweede koop ik niet vaak iets bij Sacha, omdat ik er een blauwe maandag heb gewerkt en dat liep niet zo. Hun verkooptechniek was niet de mijne. Ik voelde me er niet op mijn plek, ben er twee maanden werkzaam geweest en daarna wilden ze niet met me verder. Geen ramp, want ik eigenlijk ook niet met hen. Maar sindsdien dacht ik wel altijd, wat een stomme zaak, ik koop daar nooit meer wat. Want zo ben ik dan ook wel weer. Inmiddels moet ik toegeven dat ik de boycot heb opgeheven en toch regelmatig weer even bij Sacha kijk, want ze hebben op het moment ontzettend leuke schoenen in de collectie.
Het favoriete eten van Jelm? Dat is absoluut boerenkoolstamppot. Als ik hem niet in de gaten houd, dan wil hij dat rustig twee keer per week eten, afgewisseld met spruiten. Want ook die zijn geliefd door hem. Nu lust ik eigenlijk alles wel, maar eerlijk gezegd vond ik boerenkoolstamppot de laatste jaren steeds minder boeiend. Ik eet liever hutspot of nog beter; pompoenstamppot. Ik vind boerenkool daar maar flauwtjes bij afsteken. Naar mijn mening is boerenkoolstamppot een droge bedoening zonder al te veel smaak. Althans, de boerenkoolstamppot die ik gewend was.
