Het lijkt vandaag een doodgewone, winderige woensdag. Maar toch is deze dag voor mij best een beetje speciaal. Ik publiceer vandaag namelijk mijn honderdste blogpost! Ik kan gewoon bijna niet geloven dat ik al honderd keer aan het typen ben geweest voor De Sandwichformule. En dat ik al honderd keer mijn camera erbij gepakt heb. En toch is het zo. Ik vind het super tof. Ik ben nog steeds blij dat ik mijn blog gestart ben en ik had al verwacht dat ik het leuk zou vinden, maar nu ik eenmaal bezig ben kom ik erachter dat ik het nog leuker vind dan ik me altijd had voorgesteld. Ik heb nog geen dag zonder inspiratie gezeten, sterker nog de lijst met ideetjes wordt alleen maar langer. Waar ik het meeste van geniet? Je zou denken van het schrijven, aangezien ik afgestudeerd ben als journalist. Nu moet ik zeggen dat ik het schrijven inderdaad leuk vind, maar ik vind het foto’s maken en het stylen eerlijk gezegd nog leuker. Het is iets nieuws voor mij, en dus een uitdaging. Ik heb er vooral aardigheid in nu het steeds beter lukt. Heb ik best een poosje op geoefend trouwens. Mijn eerste foodfoto’s waren echt bedroevend. Ik dacht even, dit wordt helemaal niks. Maar oefening baart gelukkig nog steeds langzaamaan een soort van kunst. Nu gaat het niet elke keer zoals ik wil. Eigenlijk heb ik op elke foto die ik maak wel iets aan te merken. Een dingetje dat scheef ligt, net niet scherp genoeg, te donker, of mijn taartje staat er niet van zijn beste kant op. Ik heb in mijn hoofd altijd wel wat te mekkeren, ik ben zelf mijn grootste criticus. Neem nou de foto’s van gisteren. Die bietenstamppot was maar niet scherp op de foto te krijgen. Fail. Best frustrerend. Maar ik probeer nu steeds meer te denken; morgen weer een dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het kan nu eenmaal niet altijd precies zo gaan zoals ik het in mijn hoofd heb. En er zijn gelukkig ook genoeg foto’s waar ik wel heel tevreden mee ben.

Wat ik trouwens ook heel tof vind aan mijn blog, is dat alles kan. Niemand die tegen mij zegt; ‘zeg Truusje, waarom zet je een gouden dinootje neer bij een bietenstamppot? Waarom, waar slaat dat op? Wat doet dat beest daar?’ Ik kan je zeggen, slaat inderdaad helemaal nergens op, maar ik vind het leuk, dus doe ik het. Ik doe gewoon alles wat ik leuk vind en dat voelt goed.

Natuurlijk is er ook wel iets wat ik minder aangenaam vind aan het bloggen: het uitzoeken van de foto’s. Wat een rotklusje vind ik dat. Het maken vind ik super tof, maar dat uitzoeken daarna, pffff. Ik maak ook altijd veel te veel foto’s, want stel dat er een paar mislukken. Dan kun je er maar beter een paar extra achter de hand hebben, dat was steeds mijn gedachte. Ik probeer er nu op te letten en mezelf een beetje in toom te houden, want het kiezen kost elke keer behoorlijk wat tijd. En daar heb ik eigenlijk helemaal geen geduld en concentratie voor. Sowieso besteed ik erg veel tijd aan mijn blog en merk ik dat andere dingen een beetje blijven liggen. Het huishouden bijvoorbeeld. Kan Jelm dan niet wat doen? Jazeker wel, maar die arme stakker heeft nu volgens mij al drie keer de wekelijkse schoonmaaktaken in zijn eentje op zich genomen, omdat ik het te druk had met Sinterklaas-blogsels en daarna was het ook nog kerst op mijn blog. Blijft voor mij een lastige, het goed indelen van tijd. Is ook altijd al zo geweest trouwens, dus ik verwacht dat ik daar nog wel een tijdje (mijn verdere leven?) mee blijf worstelen.

Maar goed, wat kan dat huishouden ook schelen, ik heb de honderd blogposts gehaald, dus ik ben sowieso blij! Ik had graag een lekker taartje willen maken, maar helaas had ik daar vanochtend niet genoeg tijd voor, story of my life. 😉 Gelukkig zit er een super goede banketbakker vlakbij mijn huis en dus konden Jelm en ik deze bescheiden mijlpaal alsnog gezellig vieren. 🙂 En bovendien komt er snel nog meer taart aan op m’n blog, want ik ga zaterdag weer aan de slag met de Nestlé challenge. Ik heb er zin in! Ik zeg; op naar de volgende honderd blogposts!