De auto, de bus, de tram, de fiets, de boot, de trein; Hermie heeft het allemaal gehad. Alleen het vliegtuig miste nog in het rijtje. Het was mijn wens om Hermie eens mee te nemen naar Sardinië, en dus ontstond het plan om Hermie via het luchtruim te vervoeren. Zou dat goed gaan? Ikzelf heb daar eigenlijk altijd vertrouwen in gehad. Hermie is heel makkelijk en laat zich doorgaans probleemloos vervoeren. Hij vindt het prachtig in de auto. Als hij maar mee mag, dat is voor hem het belangrijkste. Ik verwachtte daarom dat ook het vliegtuig geen probleem voor hem zou zijn en dat hij waarschijnlijk niets in de gaten zou hebben van de enorme hoogte. Toch vond ik het ook spannend, want je weet het maar nooit. Stel dat hij de hele vlucht gaat blaffen? Of dat hij last van zijn oortjes krijgt? Zulke opmerkingen heb ik veel gehoord en toch naast me neergelegd. We wilden het gewoon eens proberen. Is het geen succes? Dan doen we het nooit weer, dat was onze gedachte. Inmiddels zijn we op vliegvakantie geweest en kan ik mezelf dus een ervaringsdeskundige noemen. Benieuwd hoe het gegaan is? Lees dan zeker verder.

Maandag

We staan om twee uur ‘s nachts op en vertrekken naar Schiphol. Hermie in het holst van de nacht uit zijn slaapje wekken vind ik niet leuk, maar gelukkig tukt hij in de auto heerlijk verder. Eenmaal op de parkeerplaats naast Schiphol is hij klaarwakker. Hij trekt aan de riem en blaft volop. Enthousiasme, spanning, het speelt waarschijnlijk beide mee. Het korte busritje naar Schiphol gaat goed. Ik neem Hermie op schoot en voor we het weten stappen we de luchthaven binnen.

Bij het inchecken is de rij bizar lang, ondanks dat het nog nacht is. We sluiten zuchtend aan. Hermie wordt er onrustig van, al die mensen. Hij blaft veel en het galmt door de hal. Twee oudere mensen voor ons doen direct demonstratief hun oordoppen in. Ik moet stiekem lachen om hun aanstellerij. Ik til Hermie op en eenmaal in mijn armen wordt hij stil en iets rustiger.

Het inchecken gaat goed. De reistas die we zorgvuldig voor Hermie hebben uitgezocht wordt helemaal niet bekeken door het meisje bij de incheckbalie van Transavia. Ook worden Hermie en zijn tas niet gewogen. Het verbaast me. Wel werpt ze een korte blik in Hermie’s dierenpaspoort en dat was het. We mogen door naar de douane. We doen Hermie alvast in zijn tas. We weten niet of dat al moet, maar doen het voor de zekerheid. We laten de rits aan de bovenkant van de tas open, zodat zijn koppie eruit kan.

Eenmaal in de rij bij de douane schrikken we. Wat is die lang. Het lijkt wel of we op een zomerse vakantiedag in de rij voor de populairste attractie van de Efteling staan. We worden gewenkt. We mogen door de douane in een nieuwe hal. Opgelucht lopen we daarheen. Eenmaal daar blijkt de rij nauwelijks korter te zijn. Schiphol kan de hoeveelheid reizigers duidelijk niet goed aan op dit moment. Hermie worstelt en wil uit de tas. Ik til ‘m daarom maar op de grond. Een vrouw probeert voor te pikken. Ze kijkt paniekerig. ,,Ik red het niet, ik mis zo mijn vlucht”. ,,Ja mevrouw, dat probleem heeft iedereen hier”, zegt een medewerkster van Schiphol streng. Jelm en ik staan zwijgend in de rij. Gaan we dit halen? Om ons heen zie ik meer bedrukte gezichten. Een jong gezin wacht met twee kleine kindjes in de rij. Het zweet gutst van de vader zijn voorhoofd. Niet veel later blijkt zijn dochtertje het ook nog in haar luier gedaan te hebben. Het duurt en het duurt maar. Ik baal ervan. Voor mezelf, maar vooral voor Hermie. Dit is niks voor een hond.

Bij de douane zelf gaat het uiteindelijk goed. Jelm gaat eerst door de poortjes en ik wacht even met Hermie. Daarna geef ik Hermie aan hem over. Hermie hoeft nu nog niet in de tas en loopt gewoon zelf. Wel aangelijnd natuurlijk. De douanier frummelt even aan Hermie en dat was het. We haasten ons naar de informatieborden om te zien vanaf welke gate onze vlucht vertrekt. Waar we voor vreesden blijkt waar. Informatie over onze vlucht naar Olbia is nergens meer te bekennen. Het duurt even voor we beseffen dat we echt ons vliegtuig hebben gemist en dat we voor niks al die moeite hebben gedaan. We staan teleurgesteld in de nieuwe hal en vragen ons af waar we nu heen moeten.

We melden ons bij het dichtstbijzijnde informatieloketje van KLM en vragen om hulp. ,,Transavia zeker?”, zegt de mevrouw. ,,Die hebben een nieuw inchecksysteem. Dit probleem komt vaker voor de laatste tijd. Klacht indienen! Wel doen hoor!” Ze stuurt ons naar de informatiebalie van Transavia, bij de departures. Eenmaal daar treffen we meer reizigers die hun vlucht gemist hebben. De dames achter de balie zijn niet vriendelijk en laten merken dat ze vinden dat het onze eigen schuld is. We waren ruim twee uur van tevoren aanwezig (wat meer tijd is dan de vlucht in kwestie zelf, zucht) en als zoveel meer mensen hun vlucht missen, dan zal het toch zeker niet alleen aan de reizigers liggen. De dames van Transavia denken er duidelijk anders over. Vertrekken vanaf een andere luchthaven gaat die dag niet meer lukken. Omboeken naar woensdagochtend kan wel. We moeten er honderd euro voor bijbetalen en het idee om overmorgen alweer in dit circus te belanden lokt ons totaal niet aan. We gaan eerst even naar buiten om Hermie drinken te geven en te laten plassen. We lopen beteuterd over een pietepeuterig grasveldje voor Schiphol. Ondertussen denken we na over het omboeken. We besluiten het toch te doen, want anders is het helemaal zonde van het geld. De accommodaties en huurauto op Sardinie zijn namelijk allemaal al geregeld en alles last-minute afzeggen gaat niet meer.

Daarna slepen we onszelf richting de bagageband, waar we wederom erg lang moeten wachten. Als we uiteindelijk onze koffers op de lopende band zien verschijnen weten we niet hoe snel we ze eraf moeten plukken. We hebben in totaal vijf uur op Schiphol gespendeerd, voor niks. We gaan vlug naar de auto en willen nog maar één ding; terug naar huis. En slapen, vooral dat.

Hoe vervelend dit ook gelopen is, toch kan ik het vrij snel relativeren. Er zijn tenslotte veel ergere dingen in de wereld. Er gaan twee dagen van onze vakantie af en dat is jammer. Maar we gaan volgende maand alweer op vakantie, dus zo zielig zijn we niet. Jelm heeft iets langer de tijd nodig voor hij deze visie kan delen, maar is het uiteindelijk wel met me eens. Wat ik het allerergste vind aan dit hele akkefietje? Het feit dat Hermie dit heeft moeten meemaken. Hij snapte er niks van en het heeft hem veel energie gekost. Ik vind het zielig voor mijn hondenkind. Zo hadden we het niet gepland. Eenmaal thuis gaan we alle drie lekker slapen en tot rust komen. Woensdagochtend gaan we het opnieuw proberen.

Woensdag

Onze vlucht vertrekt wederom om half zeven ‘s ochtends en we staan dit keer nog eerder op dan de vorige keer. Om kwart over één gaat de wekker. We zijn van tevoren wel in bed gaan liggen, maar slapen lukte niet. Hermie heeft gelukkig wel geslapen. Eenmaal op Schiphol zien we tot onze opluchting dat de rij bij de incheckbalie dit keer een normale proportie heeft aangenomen. Jelm gaat in de rij staan, ik wacht buiten met Hermie samen met een lading rookverslaafde reizigers en hun bijbehorende rokerige walmen. Niet echt prettig, maar buiten wachten is voor Hermie beter dan wachten in zo’n rij, weten we nu uit ervaring. Ik geef Hermie nog een klein beetje water. Jelm appt zodra hij bijna aan de beurt is. Ik voeg me bij hem en het inchecken gaat gesmeerd. Ook bij de douane gaat het goed. Er is geen rij en we zijn er binnen no-time doorheen.

Doordat we nu zo idioot vroeg zijn incheckt moeten we nog lang wachten voor we kunnen boarden. Hermie mag ook op dit gedeelte van Schiphol nog steeds gewoon lopen en hoeft nog niet in de tas. We besluiten een rustig plekje op te zoeken en gaan op een bankje zitten. Hermie gaat op de koele tegels liggen en dut een beetje. Dit is voor hem het beste, concluderen wij. We worden meerdere malen aangesproken door mensen die zich verbazen over het feit dat er een hondje mee gaat op de vlucht. Een Vlaamse vrouw vertelt dat zij regelmatig met haar hond heeft gevlogen naar Zuid-Frankrijk. Maar doordat haar huisdier een stuk groter is dan Hermie moet hij altijd in het ruim. ,,Mijn hart breekt elke keer, ik zou er wat voor over hebben als hij zoals jullie hondje in de cabine mee zou mogen!”, vertrouwt ze ons toe.

Een half uur voor vertrek gaan we naar de gate. Dit is voor Hermie wel een onrustig moment. Wat gaat er gebeuren, waarom zijn al die mensen hier? We wachten in een hoekje en gaan pas richting het vliegtuig als er amper meer een rij is. We stoppen Hermie in zijn tas en zijn benieuwd waar we in het vliegtuig mogen plaatsnemen. Ik verwacht dat we vooraan in het vliegtuig mogen zitten, zodat er geen andere reizigers voor ons zitten. Wel zo rustig voor de hond, lijkt mij. Dit blijkt niet het geval. We hebben een doodnormale plek, middenin het vliegtuig. Naast ons zit een meneer. ,,Oh, jullie hebben dat hondje bij jullie?” Hij heeft Hermie al gehoord bij de gate en denkt er het zijne van.

De reistas moet voor onze voeten staan. Ik had verwacht dat dit amper zou passen, maar het gaat uitstekend. Ook is er nog steeds ruimte genoeg voor onze benen. Ik kijk naar de tas en hoop ontzettend dat alles gaat zoals ik het me heb voorgesteld. De motor gaat aan en het vliegtuig begint vaart te maken. Het geluid wordt steeds harder. Er klinkt één blafje uit de tas. We knikken Hermie bemoedigend toe en hopen dat dit voldoende is. We hebben denta-sticks mee om hem af te leiden, maar die blijken totaal overbodig. Hermie geeft zich neer en vervolgens horen we hem de hele vlucht niet meer. Hij ligt lekker in zijn reistas en heeft er ogenschijnlijk helemaal geen notie van dat hij zich op ruim 11 km hoogte bevindt. Ook bij het landen geeft hij geen kik. We zijn zo trots! Bij het uitstappen krijgen we veel complimenten van medereizigers. ,,Wat was het hondje zoet hè?”, zegt een vrouw. We knikken blij.

Eenmaal op de luchthaven wachten we op onze bagage en daarna gaan we direct naar buiten. We hebben dorst en moeten naar de wc, maar Hermie gaat uiteraard voor. Hij mag natuurlijk uit de tas en we geven hem gelegenheid om te plassen. Daarna kopen we een broodje en een sapje voor onszelf en uiteraard een flesje water voor Herm. We zijn super blij! Onze vakantie kan beginnen!

De terugvlucht

Na een aantal heerlijke zonnige dagen op Sardinië gaan we weer richting het vliegveld. Onze vlucht vertrekt om half tien ‘s ochtends. We hebben de nacht in een hotel in Olbia doorgebracht, zo’n tien minuten van de luchthaven vandaan. Dit leek ons wel zo relaxt, maar helaas viel dit uiteindelijk tegen. In de hotelkamer konden we meerdere honden vanaf de straat horen blaffen. En natuurlijk wilde Hermie graag terug blaffen, zo gaat dat. Echt lang geslapen hebben we dus niet, maar het is niet anders. Het vliegveld op Sardinië is vergeleken het het immense Schiphol lekker klein en dat is heerlijk. Hermie is alsnog wel een beetje onrustig, maar dat is misschien ook een kwestie van wennen. Hij komt tenslotte niet elke dag op een vliegveld. Het inchecken gaat snel. Bij de douane gaat het ook goed, behalve dat Hermie blaft. De douanier kan daar overduidelijk niet tegen. Het gebeuren bij de douane kost hooguit twee minuten, dus zo erg is dat geblaf niet voor die man, vind ik. Daarna zoeken we weer een rustig plekje op en gaat Hermie lekker liggen slapen. Bij de gate stoppen we hem in de tas. Weer valt er een enorme rust over hem heen. Hij voelt zich prima op zijn gemak in de tas merken we. Hij gaat lekker liggen en blaft niet meer.

Eenmaal in het vliegtuig hebben we dit keer iets meer ruimte. We hebben drie stoelen tot onze beschikking, dus Hermie kan in principe op de grond tussen ons in staan. Toch heb hem het allerliefste gewoon onder mijn eigen stoel, zo dicht mogelijk bij me. We maken dus geen gebruik van de extra ruimte. Bij het opstijgen klinkt geen enkel blafje. Bij het landen ook niet, hoewel deze landing wat schokkeriger verloopt dan op de heenvlucht. Eenmaal op Schiphol laten we Hermie eerst even in de tas, terwijl we wachten op onze bagage. Hij is in de tas tenslotte het meest ontspannen, dat is ons nu wel duidelijk. Doordat de tas een handige schouderband heeft is hij moeiteloos te tillen.

Nadat we onze bagage terug hebben kopen we snel een flesje water voor Hermie bij de Albert Heijn to go en gaan daarna meteen naar buiten. We laten hem uit en geven hem drinken. Wat is dit goed gegaan, we zijn wederom ontzettend blij.

Conclusie

De vlucht is verlopen zoals ik het van tevoren in mijn hoofd had. Rustig en niks aan de hand. Waar ik me wel op verkeken heb, is de drukte op Schiphol. Doordat ik me zo op het vliegtuig en de voorbereidingen daarvoor concentreerde heb ik minder stilgestaan bij het hele circus op de luchthaven. Dat is geen fijne plek voor honden. Ik verwacht wel dat als we uiteindelijk vaker een kort vluchtje gaan maken met Hermie, hij aan luchthavens gaat wennen en het dus beter zal gaan. We zijn dan ook van plan om nog weleens vaker met hem te gaan vliegen, want dat blijkt hij prima aan te kunnen. Wel hebben we Schiphol voorlopig op de zwarte lijst gezet. Daar willen we echt even niet meer heen. Zeker niet met hond, maar ook zonder hond zien we het niet zitten om daar op korte termijn weer rond te spoken. We zijn wel even genezen. Wat kan het daar een chaos zijn, geen pijl op te trekken. Niet relaxt. Ik zei tijdens onze eerste poging nog tegen Jelm ,,verlang jij nu ook zo naar onze campervakantie?” We willen het vliegveld van Eindhoven eens proberen. Kijken of het daar rustiger is en of het geschikter is voor een hond. Maar voorlopig even niet. Ik ben super trots op Hermie en gun hem nu zijn welverdiende rust.

Of ik andere hondenbezitters zou adviseren om op deze manier te gaan vliegen met een kleine hond? Ik vind het wel het proberen waard. Als je tenminste een hond hebt die doorgaans ook geen problemen heeft met vervoerd worden. Niemand kan zo goed inschatten of het wel of niet geschikt is voor een hond als het baasje zelf. Je kent je eigen hond tenslotte het beste. Vertrouw op je eigen inschattingsvermogen. En kies sowieso voor een korte vlucht. Mocht het een drama worden, dan is het in ieder geval snel weer voorbij. Je moet verder ook kijken naar de conditie van je hond, die moet uiteraard in orde zijn. En ik zou ook vooral investeren in een fijne tas met een stevige bodem. De SturdiBag vind ik echt een aanrader! Hij is net een tikje te groot voor vluchten met de KLM, maar voor een vlucht met Transavia is hij heel geschikt. Wij zijn weer een hele ervaring rijker en hebben er geen spijt van. Het vergt wel net even wat meer organisatie, dus je moet er van tevoren goed over nadenken of je dat ervoor over hebt. Ikzelf vind het de moeite zeker waard, want we hebben het prachtig gehad op Sardinië met zijn drietjes. 🙂 Het was zo leuk!

Op internet kwam ik veel informatie tegen over vliegen met huisdieren. Het ging vooral over afmetingen, regels en eisen. Een ervaringsverhaal ben ik niet tegengekomen. Vandaar deze uitgebreide blogpost, wie weet hebben meer hondenbezitters er iets aan. Heb je nog vragen? Stel ze gerust in de comments!

Ps. Wil je meer lezen over onze afwegingen en voorbereiding? Lees dan deze blogpost nog even terug.

Update

Afgelopen oktober (2018) heb ik opnieuw gevlogen met een hond, dit keer niet met mijn eigen hondje. Ik haalde dit diertje op uit Zuid-Portugal en vloog vanaf Faro naar Amsterdam. Ik gebruikte weer dezelfde reistas en ondanks dat ik dit keer helaas niet in de gelegenheid was om dit hondje aan de tas te laten wennen is het alsnog goed gegaan. Ze vond het wel heel spannend om in de tas te gaan -begrijpelijk, want ze had ‘m nog nooit eerder gezien en geroken- maar eenmaal in de tas ging het prima. Ook deze vlucht is goed verlopen. Gelukkig was het wederom geen hele lange vlucht, want ik merkte wel dat dit jonge hondje tegen het einde van de vlucht haar energie kwijt moest. Meer weten over dit Portugese hondje? Lees dan hier haar verhaal.