Begin deze maand was het dan zover. We zijn eindelijk vies geworden voor het goede doel, met onze honden nog wel. Het was zo leuk! Wat we precies gedaan hebben? In onze trouwe Nissan Micra crosten we voor de tweede keer naar Engeland vanwege de modderrace waarvoor we ons hadden opgegeven. In juni waagden we al een poging, maar toen ging de run helaas niet door vanwege warm weer. Het lukte de organisatie gelukkig om de race opnieuw te plannen en zaterdag 12 oktober werd de nieuwe datum.

We hebben heel eventjes getwijfeld, want tickets voor de tunnel tussen Frankrijk en Engeland zijn niet bepaald een koopje, maar ons enthousiasme won het al snel. We wilden dit evenement zo graag eens meemaken dat we besloten niet moeilijk te doen en gewoon nog een keer het Kanaal over te steken. Maar om voor alleen wat blubber zo’n lange reis te gaan maken, dat is natuurlijk wat zonde en dus hebben we er meteen een gezellig tripje van meerdere dagen van gemaakt.

Het Peak District in de herfst

Toen we in juni voor het eerst in het Peak District waren vond ik het al fantastisch, maar het herfstseizoen maakte het extra bijzonder. Die kleuren, dat landschap… Om bij weg te dromen. Ook dit keer hebben we ons meer dan goed vermaakt. Denk aan urenlange wandelingen door het prachtige landschap en daarna neerploffen in knusse pubs. ‘s Avonds in ons huisje stak Jelm het haardvuur aan en gingen de honden lekker liggen knorren. Kortom, dit was een van onze meest knusse mini-vakanties ooit en natuurlijk neem ik je graag mee.

Nieuwsgierig naar ons fijne tripje en vind je het net als ik leuk om reisinspiratie op te doen? Scroll dan verder voor het hele verhaal over de mudrun, onze tijd in het Peak District en natuurlijk veel herfstige foto’s.

Op naar Engeland

Van onze vorige vakantie naar het Peak District herinneren we ons nog maar al te goed dat de reis de nodige tijd in beslag neemt. We vertrekken dan ook lekker vroeg en komen mooi op tijd in Calais aan. We melden ons eerst in het speciale loket voor huisdieren. Het is er druk dit keer. Alle honden in de wachtruimte staan er ontspannen bij en geven geen kik, op eentje na. Onze Hermie kan het natuurlijk weer niet laten en gaat onnozel zitten blaffen. We nemen ons prinsje op schoot en dat helpt. Voor we het weten zijn we aan de beurt. We hebben ons goed voorbereid en staan dan ook niet lang aan de balie. Er wordt een blik geworpen in de paspoorten van Hermie en Moos om te controleren of ze de juiste inentingen hebben gehad. Met een klein scanapparaatje worden hun chips gecheckt en klaar zijn we. De man voor ons had zich minder goed voorbereid. Zijn teckel blijkt niet ingeënt te zijn tegen rabiës en mag dus Engeland niet in. Wat een sukkel, de rabiësinenting is in zo’n beetje elk land verplicht, dus hoe die man dit voor elkaar gekregen heeft is ons een raadsel. Wij mogen gelukkig wel richting de UK en niet veel later bevinden we ons met auto en al in de tunnel.

De honden liggen te tukken op de achterbank en hebben er geen idee van dat we onder de zee door zoeven. Wat een uitvinding is dit. Echt een ideale manier van reizen en al helemaal als je je hond wilt meenemen.

Eenmaal in het Verenigd Koninkrijk aangekomen vervolgen we gauw onze weg. Het is nog zo’n vier uur rijden voor we bij het huisje zijn en dit keer hebben we gelukkig nauwelijks last van files. Natuurlijk stoppen we onderweg een paar keer voor de honden en het scheelt dat de klok in Engeland een uurtje terug gaat. Reist wel zo lekker.

Aan het begin van de avond rijden we het schattige plaatsje Wirksworth binnen en niet veel later stopt Jelm de auto in één van de smalle straatjes van het piepkleine plaatsje Bolehill. Omdat het zo goed beviel hebben we precies dezelfde cottage als de vorige keer geboekt. De honden lijken de omgeving direct te herkennen en rennen uitgelaten rond. Terwijl Jelm de bagage uit de auto tilt ga ik de honden uitlaten op het landweggetje vlakbij de cottage. Eenmaal in het huisje voel ik me weer net zo welkom als de vorige keer. Eigenaresse Sue heeft een fles wijn en een doosje chocolade voor ons neergezet en voor de honden ligt er een zakje met snacks op tafel. Hoe leuk is dat?

Even tussendoor, mocht je benieuwd zijn in welk huisje wij zaten, dit is hem. Je kunt deze fijne cottage onder andere boeken via Airbnb. Heb je nog nooit iets geboekt bij Airbnb? Als je deze link gebruikt kun je je aanmelden én krijg je 34 euro korting op je eerste boeking. Voor deze tip krijg ik een kleine vergoeding, dus win-win. 🙂 Het huisje is ook te vinden op HomeAway trouwens en wel hier. 

Onderweg hebben we wel wat gesnackt, maar aan avondeten zijn we nog niet toegekomen. Jelm en ik hebben dan ook erg veel zin om één van de leuke restaurantjes uit de omgeving op te zoeken. Ik weet al meteen waar ik heen wil en Jelm zat toevallig aan hetzelfde restaurantje te denken. Even later zitten we aan een klein houten tafeltje in The Market Place, een knus restaurantje in het plaatsje Cromfort. Het balkenplafond, de ramen met kleine ruitjes en vele kaarsjes maken dit restaurantje ontzettend sfeervol. Maar het leukste vind ik dat ze het eten serveren op hele hete ijzeren borden, waardoor het eten als het net op tafel staat eerst nog een tijdje borrelt en sist. Net zoals de vorige keer smaakt alles weer heerlijk en zitten we te vol voor een toetje. We gaan snel terug naar de honden die in het huisje liggen uit te rusten van de reis. Die avond maken we nog een wandelingetje met ze en daarna gaan we allemaal lekker op één oor.

Genieten in de regen

De volgende dag regent het helaas pijpenstelen, maar toch trekken we eropuit voor een wandeling. Van mijn vader hebben we voor vertrek zeer degelijke regenpakken gekregen, dus wij kunnen wel wat hebben. Aan het einde van de ochtend zitten we allebei in ons pak gesnoerd en stappen we door het prachtige landschap. Regen tijdens een vakantie is iets waar ik normaal gesproken grondig van zou balen, maar nu geniet ik gek genoeg nog steeds. Wat is het hier mooi. De herfstkleuren geven de omgeving echt iets extra’s.

Als we midden op een open veld staan wordt de regen wel heel intens en twijfel ik eraan of het verstandig is om onze route af te maken. ,,We komen zo in meer bosrijk gebied”, verzekert Jelm me. Het klopt en niet lang daarna lopen we tussen de bomen langs een prachtig riviertje. Wat een mooie route en wat ben ik blij dat we toch doorgelopen zijn.

Halverwege komen we een klein restaurantje tegen vlakbij een spoorweg. Een prima plek voor een pauze, al helemaal omdat ze er heerlijke citroencake verkopen. Tegen het einde van de middag stopt het met regenen en pakken we zowaar nog wat zonnestralen mee ook.  Voor de mobiele telefoon van Jelm komt het zonnetje helaas te laat. Zijn iPhone heeft in de jaszak van het regenpak gezeten en is ondanks de waterproof-belofte van Apple totaal verzopen. Jelm krijgt het ding met geen mogelijkheid meer aan de praat. Echt vreselijk balen, vooral omdat hij zijn telefoon hard nodig heeft voor zijn werk. Maar gebeurd is gebeurd, daar doe je niks meer aan.

Na de wandeling zoeken we een supermarkt op en haal ik wat boodschapjes voor het avondeten. Ik vind boodschappen doen altijd al een leuk klusje, maar in het buitenland vind ik het helemaal een feestje. Zo leuk om te zien wat ze allemaal hebben en vooral ook wat niet. Die avond kook ik in het huisje en verder doen we niet zoveel meer. Jelm probeert zijn telefoon nog te redden in een bakje met rijst (mocht niet baten), we lopen nog een stukje met de honden en kijken een serie.

De Muddy Dog Challenge

De volgende dag is het eindelijk zover: we gaan meedoen aan de Muddy Dog Challenge voor het goede doel. Het geld komt ten goede aan stichting Battersea, een organisatie die zich inzet voor verwaarloosde en ongewenste honden en katten in Engeland.

We hebben mega veel zin in in de run, want dit is natuurlijk ook de reden dat we hier voor de tweede keer zijn. De race vindt plaats op een landgoed nabij de stad Nothingham. Natuurlijk willen we ook even een kijkje nemen in die stad, maar we vertrekken niet al te vroeg omdat we niet willen dat de honden al moe zijn van alle indrukken voor de race nog moet beginnen. Pas aan het einde van de ochtend stappen we in de auto en rijden we op ons gemakje richting het stadscentrum. We hebben geen idee hoe de stad eruit ziet, dus altijd leuk om even een kijkje te nemen.

Het is zaterdag en in het centrum is het lekker druk. Jelm duikt meteen een groot warenhuis in en belandt in een telefoonzaak waar hij een goedkope nieuwe mobiele telefoon aanschaft. Zonde geld, maar wel een prima oplossing en daar houden we van. We neuzen daarna in een schattig winkeltje met allerlei soorten thee en verder wil ik nog even de Lush in om wat bruisballen te kopen voor in bad. Maar eenmaal in de winkel lukt het nauwelijks om het assortiment te bekijken. Het wemelt er van de mensen, het lijkt gewoon wel alsof het al kersttijd is. Ik laat de bruisballen maar voor wat ze zijn en voeg me weer bij Jelm en de honden die buiten geduldig op me staan te wachten.

We vinden het heel leuk om eens in Nottingham te kijken, maar heel bijzonder vinden we de stad die bekend staat om de legende rond Robin Hood niet. Nadat we nog even door de winkelstraten gewandeld hebben zoeken we een restaurantje op om te lunchen. We vinden een gezellige tent waar achterin nog een tafeltje vrij is. In de hele zaak is het druk en aan sommige tafeltjes zitten ouders bordspelletjes te spelen met hun kinderen. In ons hoekje is het echter lekker rustig en dat is precies wat we moeten hebben met de honden.

Na de lunch zoeken we de auto weer op en stelt Jelm de navigatie in op Wollaton Park, het landgoed waar we modderig zullen worden. Zodra ik de auto uitstap word ik meteen heel enthousiast. Wat ziet dit er leuk uit en wat is dit perfect georganiseerd. Overal lopen mensen rond in vrolijke blauwe t-shirts en natuurlijk zijn er heel veel honden met bijpassende bandana’s om hun hals. Zo leuk! Ik word er helemaal blij van. Het is precies zoals ik me had voorgesteld. Sommige deelnemers zijn al heel modderig, anderen moeten nog beginnen. Wij mogen om 15.20 uur aan de start verschijnen.

Net echt

We kleden ons gauw om en ik hijs me voor het eerst in mijn leven in een sportlegging ,,Goh, net echt, je lijkt nu echt heel sportief”, merkt Jelm op terwijl hij me verwonderd aanstaart. Ik kan me voorstellen dat het even wennen is, want volgens mij heeft hij me nog nooit in een sportieve outfit gezien. En we zijn pas zeven jaar samen, haha. De legging heb ik dan ook van mijn zusje moeten lenen, want ik had werkelijks niks in huis. Wel heb ik een oeroud ‘Adidas’ jasje, dat ik ooit eens voor een schijntje in Turkije op de kop tikte, uit de krochten van mijn kledingkast weten te plukken. Het stof zat erop, geen grap. Gelukkig draait het tijdens deze run niet om sportiviteit. Plezier hebben met je hond staat voorop en geld inzamelen natuurlijk.

Wij hebben ons opgegeven voor de run van 2.5 km, maar voor we die gaan afleggen is het eerst tijd voor een heuse warming-up met muziek. In een grote kring staan we samen met andere baasjes en honden wat op en neer te hupsen terwijl een instructrice ons voordoet welke bewegingen we moeten maken. Een hilarisch begin. Daarna mogen we los en al snel rennen we op de eerste hindernis af. Jelm houdt de riem van Moos vast aangezien Moos en Jelm het snelst kunnen rennen. Ik hobbel erachteraan met Hermie. De eerste hindernis is een modderbad met een constructie van hangende stukken stof erboven waar we onderdoor moeten bewegen. Hermie kan niet zelf het bad in komen, dus ik help ‘m een handje. Hij kijkt wat onwennig om zich heen, maar lang duurt dat niet. Herm krijgt de bedoeling al snel door en vindt het heel erg leuk. Moos slaat de eerste hindernis over. We hadden al verwacht dat hij de hindernissen eng zou vinden en dat is ook zo. Doordat hij als pup een slechte start heeft gehad vindt hij nog steeds veel dingen spannend. Maar dat geeft vandaag niks want het is geen wedstrijd en de honden hoeven niks te doen wat ze niet leuk vinden. Er staan vrijwilligers klaar langs de hindernis om Moos even vast te houden terwijl Jelm het modderbad trotseert.

Niet lang na de eerste hindernis besluiten we om van hond te ruilen. Hermie vindt het zo ontzettend leuk, die wil alleen maar hard rennen. Wat ik al snel helemaal niet meer wil, want ik ren nooit en ben al gauw bekaf. Het is gewoon sneu voor Hermie dat hij met mij opgescheept zit, want hij wil zo graag. Moos daarentegen legt het parcours liever snuffelend af en heeft alles behalve haast. Een perfecte match voor mij. Terwijl Moos en ik langzaam over het parcours sukkelen en slechts af en toe een stukje rennen, zie ik Jelm en Hermie in volle snelheid gaan. Een prachtig gezicht. Vooral hoe ze op de finish af racen vergeet ik nooit meer. Hermie mag dan misschien één van de kleinste deelnemers zijn, maar wat vindt hij het leuk en wat doet hij het goed. Ook Moos heeft het prima naar zijn zin, zolang hij maar geen hindernissen hoeft af te leggen.


Na de finish krijgen wij een medaille en de honden een mooie rozet met blauw lint. Die krijgen ze natuurlijk meteen op hun tuigjes gespeld. Na de race kun je je hond laten schoonspoelen met een tuinslang, maar wij hebben oude handdoeken meegenomen en even later boenen we daarmee de ergste modder van Hermie en Moos af.

Nadat we zelf ook omgekleed zijn maken we nog een klein rondje over het prachtige landgoed. Daarna rijden we tevreden terug naar de cottage. De honden zijn doodmoe en nadat ze gegeten hebben zoeken ze direct allebei hun bench op.

We hebben zelf ook niet zoveel puf meer en besluiten om lekker een restaurantje op te zoeken. De honden laten we tukken in de cottage, die kunnen hun rust wel gebruiken. Jelm heeft een hele leuke pub gevonden die niet ver rijden is. Het is er mega druk en er zitten alleen maar locals. Zo leuk vind ik dat. Het interieur is echt typisch voor de streek. Op de vloer liggen ouderwetse tapijten en verder is de zaak gezellig gemaakt met allerlei lampjes, gebloemde gordijntjes en schilderijtjes. Ik zou het allemaal voor geen goud in mijn eigen woonkamer willen aantreffen, maar hier past het en is het mega knus.

Het menu zal vast niet gezond zijn maar smaakt heerlijk. Halverwege het eten spoedt iedereen zich naar buiten om naar het vuurwerk te kijken wat volgens de eigenaar eens in de zoveel tijd wordt afgestoken voor de toeristen. Alle locals zijn er vol van, maar wij als toeristen hebben nauwelijks puf meer om naar buiten te gaan. Ik maak snel een foto van het tijdelijk lege restaurant en bestel ondertussen een toetje. Zodra mijn crumble op tafel staat zijn alle andere gasten er ook weer en is het vuurwerk blijkbaar weer voorbij. We genieten van de sfeer en de gezelligheid. Ik vind het echt leuk om eens op een plek te zijn waar je geen moment Nederlands hoort. Niet lang daarna rijden we snel weer naar de honden toe, die ondanks hun moeheid toch blij zijn dat we er weer zijn.

De tijd vliegt

Vandaag is onze laatste dag in het Peak District. We nemen het er nog een keertje van en gaan lekker de hele dag wandelen. Jelm heeft twee verschillende routes uitgekozen. Als we ‘s morgens in de auto stappen regent het nog en als we eenmaal zijn aangekomen bij onze eerste wandelplek regent het helaas nog steeds zachtjes. We besluiten de regenkleding voor de zekerheid in de rugtas te proppen en mee te nemen. Gelukkig blijkt het weer mee te vallen en hebben we de regenpakken uiteindelijk niet nodig.

Eerst lopen we een stukje door bosrijk gebied en daarna komen we uit op een heuvelachtige open vlakte.  Bovenop staat een klein torentje. Wat is het hier mooi en wat hebben de honden het fijn. Ze rennen van hot naar her en we zien ze intens genieten. We komen meerdere mensen met honden tegen en waar Moos normaal gesproken nog weleens wil snauwen naar andere honden doet hij dat hier geen enkele keer.



Bovenop de heuvel komen we een oudere Engelsman tegen. Gehuld in een donkergroen windjack met geruite voering loopt hij langzaam naar boven met zijn stok. Dat doet hij elke dag, vertelt hij ons even later. ,Alleen hartje winter, als er sneeuw ligt en het hier glad is wil ik weleens overslaan”, legt hij ons uit. Hij heeft een mooie zwart-witte hond bij zich waar Hermie en Moos nieuwsgierig aan snuffelen. Zoals zoveel Engelsen die we tegenkomen is ook hij wel in voor een praatje. Bovenop de heuvel hebben we het over vakanties, Engeland en Brexit natuurlijk. ,,Het had om mij niet gehoeven, het lijkt mij verstandiger om in de EU te blijven”, is zijn standpunt. Terwijl Jelm bevestigend knikt knip ik wat foto’s. Wat een leuk moment is dit, dit moet ik echt even vastleggen.

Na het praatje met de vriendelijke oude man lopen we rustig weer naar beneden. We komen nog een stukje door het bos en natuurlijk zijn we Moos even kwijt. Hij ruikt hier zoveel en vindt het zo fantastisch dat hij graag zijn eigen plan trekt. Maar hij heeft een goede neus en vindt ons altijd weer terug. Zodra hij zich weer bij ons gevoegd heeft, wandelen we richting een klein gebouwtje waar je kaartjes kunt kopen om een grot te bezoeken. Er is ook een klein restaurantje bij waar allerlei aanlokkelijke cakes en koekjes onder glazen stolpen op ons liggen te wachten.

Natuurlijk wil ik iets proeven. Ik kies voor de limoen-courgettetaart en ik smeer Jelm ‘chai & orange tea loaf’ aan waarvan ik uiteraard ook een hapje wil. Het smaakt allebei erg lekker en ik neem me direct voor om thuis ook eens een zo’n taart te maken met limoen en courgette. Klinkt misschien als een maffe combinatie, maar van de courgette proef je vrij weinig terug. Wel geeft het de cake een fijne structuur. Mocht je eens in de UK zijn en je komt ergens zo’n taart tegen, dan zou ik ‘m zeker even proberen.

Daarna rijden we naar een ander stuk van het Peak District voor de tweede wandelroute die Jelm heeft uitgezocht. Als we er bijna zijn komen we langs een pub die er heel uitnodigend uitziet en besluiten we daar te gaan lunchen. Eenmaal binnen ziet het er net zo knus uit als buiten. Alleen ruikt het er nogal sterk. In iedere andere horecazaak zou ik vinden dat het er stinkt, maar nu vind ik dat niet. Hier hangt geen stank, hier ruikt het naar gezelligheid. Ik ruik hout dat langzaam smeult in de haard, modderige laarzen van tevreden wandelaars, natte vachten van honden die liggen uit te rusten en dat alles vermengd met de geuren die uit de keuken komen. Het is er erg vol, maar vlakbij de houtkachel is nog een plekje. Wederom maken we een praatje met een local en weer gaat het over Brexit, wat volgens deze mevrouw juist een hele goede zaak is.

Na de lunch nemen we de honden gauw mee naar buiten en laten we ze lekker los lopen. We lopen eerst over een bospad en komen later langs open velden met schapen. Ook hier is het landschap weer heuvelachtig en het is er heerlijk rustig. Het laatste stuk van de wandeling voert weer door het bos. Ik vind het hier zó mooi. Ik houd echt van zulke omgevingen. Ik ben niet zo’n strandtype, doe mij maar de bossen en de velden. De honden denken er ook zo over en hebben een heerlijke middag.


Die avond gaan Jelm en ik uit eten bij een hotel dat ons nog helder voor de geest staat, omdat we er tijdens ons eerste tripje zo lekker gegeten hebben. Ook nu valt het menu niet tegen en het zit er nog steeds erg gezellig. Die avond lopen we nog een klein stukje met de honden en steekt Jelm voor de laatste keer de houtkachel aan in de cottage. Een perfecte afsluiting van een heerlijk knus tripje.

De volgende ochtend is het helaas alweer tijd om ons klaar te maken voor de terugreis. We laden de spullen in de auto en gaan nog even aan de poets om het huisje netjes achter te laten. Ik vind het altijd heel erg tof als honden toegestaan zijn en dat vertrouwen wil ik niet beschadigen. Jelm doet de afwas en stofzuigt, ik ruim op en maak schoon. Daarna wandelen we voor de laatste keer over het pad naar beneden. We vinden het echt jammer om weer naar huis te gaan. Toch denk ik niet dat dit onze laatste keer in het Peak District was. ♥

Een onvergetelijk reisje

Als ik de foto’s zo nog eens terug zit te kijken kan ik maar één ding denken: ik wil terug. Lekker wandelen door de natuur, blije honden om me heen en daarna gezellig eten. Meer heb je wat mij betreft niet nodig om een fijne vakantie te hebben. Zelfs een beetje regen kan het niet verpesten. Hiervoor ging ik eigenlijk praktisch nooit in de herfst op vakantie. Ik begin me steeds meer af te vragen waarom in vredesnaam niet, want dit oktoberreisje beviel ontzettend goed en smaakt echt naar meer.

De modderrace maakte dit reisje extra bijzonder en onvergetelijk. Wat was dat leuk om mee te maken. Ook al heb ik echt een hekel aan rennen, dit had ik niet willen missen. Er hing zo’n vrolijke sfeer en het was zo goed georganiseerd. Vooraf hebben we ons laten sponsoren door familie en dat geld hebben we inmiddels overmaakt naar stichting Battersea. Mocht je ons gesponsord hebben, dankjewel daarvoor!

Ga jij weleens op vakantie in de herfst?