Het inrichten van ons huis vond ik één van de leukste dingen aan het fenomeen samenwonen. Vriendlief had niet echt ideeën over de inrichting, ik des te meer. Hij gaf me carte blanche; ik kon ongestoord mijn gang gaan. Toch hebben we bijna alle meubels wel samen gekocht. We hebben er de tijd voor genomen en zijn verschillende woonzaken afgelopen. Voor alle meubels konden we slagen, behalve voor een geschikte eettafel. Ik zag wel vaak hele mooie, maar die hadden dan zo’n robuust blad, met diepe groeven en nerven. Ik vind dat ontzettend mooi, maar het leek me niet geschikt voor twee personen die dagelijks aan het smeren zijn met hagelslag en vlokken. Ik zag mezelf die groeven al iedere dag lopen uitzuigen met een kruimeldief. Dacht het dus niet! Ook leken zulke tafels me niet geschikt voor mensen die graag koekjes bakken (ik dus). Al dat deeg dat in die naden gaat zitten, bah. Er waren natuurlijk ook wel tafels met een helemaal gaaf blad, maar die vond ik dan weer saai.

In Loods 5 zag ik een tafel die ik wel erg tof vond met een blad bestaande uit meerdere stukjes hout. Maar die tafel had weer een rare kleuren. Toch liet dat idee me niet los, een tafel bestaande uit allerlei verschillende stukjes hout. Ik deed een dappere poging om mijn ideeën op papier te krijgen en meldde me bij mijn vader. Bijna alles wat hij ziet kunnen zijn handen maken. En hout is ook nog eens zijn favoriete materiaal, dus hij zei direct ja.

Het hele proces rond de tafel vond ik leuk om te volgen. Het uitzoeken van het hout vond ik het allerleukste. Samen met mijn vader en een kennis van hem ging ik naar een houthandel in Burgum. Ze doken één of ander hok in met ontzettend veel houten stammetjes en waren vervolgens non-stop enthousiast. ”Dit is mooi, dit is kersen! Oh, wacht dit is ook heel mooi, dit is noten!” Ik had natuurlijk nergens verstand van, maar hun enthousiasme werkte aanstekelijk.

Droomtafel

Daarna kwam het vooral op mijn vader neer en heeft hij vele uurtjes in zijn werkplaats doorgebracht om mijn droomtafel te maken. Ook mijn oom kreeg nog een taak, want ik wilde graag tafelpoten van metaal en dat moest gelast worden. Last-minute veranderde ik natuurlijk nog weer van ontwerp, maar het is gelukkig allemaal goed gekomen. De poten wilde ik graag matzwart hebben, omdat ik dat een mooi contrast vind met het warme houten blad.

Toen de tafel uiteindelijk in ons huis kwam te staan was ik er ontzettend trots op. En dat ben ik eigenlijk tot op de dag vandaag nog! Elke keer als de tafel zie word ik er weer blij van. Het is zo gaaf om een meubelstuk te hebben die precies is zoals je het zelf bedacht hebt. En het allerleukste is nog wel; er is er maar eentje van op de hele wereld! En hij is natuurlijk gemaakt door mijn vader, ook dat vind ik er leuk aan.

Het was best een project, maar wat mij betreft was het alle moeite waard, want we maken er ontzettend veel gebruik van. We werken eraan, als we visite hebben zitten we altijd rond de tafel en we eten er iedere dag aan. Even ‘hangen’ op de bank met een bord eten doen we werkelijk nooit. Waarom zou je ook met zo’n tafel.  Het is echt mijn lievelingsmeubelstuk. Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt, maar als het aan mij ligt verhuist deze tafel altijd met mij mee.