Het is tijd voor het tweede deel over onze campervakantie naar Slovenië en Kroatië. In deel I was ik geëindigd in Slovenië, op camping Pivka Jama. Benieuwd wat we tijdens onze roadtrip allemaal nog meer gedaan hebben? Heel erg veel kan ik wel zeggen. Ik vertel er alles over in deze blogpost, natuurlijk inclusief veel foto’s. 🙂

Dag 8

Op de camping blijk je te kunnen aanschuiven bij een ontbijtbuffet. Het lijkt ons wel handig, dus even later zitten we in een zeer gedateerde eetzaal broodjes te eten. Omdat het inmiddels zo rustig is op de camping maakt de campingeigenaar het ontbijt zelf klaar. Hij heeft zelfs eitjes gebakken.

Even later wandelen we nog een stukje met de honden over de camping. Daarna maken we ons klaar voor onze eerste activiteit van vandaag. We willen het kasteel van Predjama bekijken. Dit eeuwenoude kasteel is deels in een rotswand gebouwd. De honden mogen het kasteel helaas niet in, dus zij blijven in de camper. Het is gelukkig geen warme dag en het regent zachtjes. We doen het dakraam open en zetten een drinkbak met vers water neer. Het bezichtigen van het kasteel duurt ongeveer een uur, dus het kan mooi zo. Terwijl we door de kamers van het kasteel dwalen horen we via een geluidskastje allerlei informatie. In het Nederlands nog wel. We genieten van de rondleiding en vinden het allebei heel leuk om hier te kijken.

Het kasteel spreekt erg tot de verbeelding. Dankzij de gigantisch dikke muren en de rotswanden was het een ontzettend veilige plek. Maar laten we eerlijk zijn, echt lekker zaten de bewoners er niet bij. Want behalve veilig was het kasteel ook vreselijk koud, nat en donker. Brr…. Op één plek was het kasteel blijkbaar wat minder veilig, hebben we geleerd via het geluidskastje. Het schijnt dat één van de bekendste kasteelheren is omgekomen toen hij op zijn middeleeuwse wc’tje zat, de meest zwakke plek van het hele kasteel. Hij werd geraakt door een dikke stenen kanonskogel. Kortom, geen pretje.

Na de rondleiding gaan we de honden uitlaten. Ze hebben zich prima gedragen in de camper. Voor de middag hebben we het plan om naar Ljubljana te rijden. Maar via Instagram krijg ik de tip om de Skocjan Caves te bezoeken, wederom een grot. Dit hadden we niet in onze planning opgenomen, dus we twijfelen eventjes. Weer een grot of toch maar skippen? De grot blijkt vlakbij te zijn en aangezien het weer vandaag niet heel erg mooi is besluiten we om er wel een kijkje te nemen. Helaas mogen de honden ook bij deze activiteit niet naar binnen. Een beetje een sneue dag voor ze dus. Maar gelukkig duurt de rondleiding door de grot niet heel erg lang, dat scheelt. We laten ze eerst nog even uit op het parkeerterrein en tillen ze vervolgens in de camper. Gelukkig voelen ze zich daarin inmiddels prima thuis en gaan ze lekker liggen slapen. We hebben hun mandje meegenomen van thuis en meerdere kleden, dus ze liggen er comfortabel bij.

Het blijkt nog een half uurtje te duren voor de rondleiding van start gaat, dus nemen we eerst een kijkje bij een mooi uitzichtpunt vlakbij de grotten. Ook eten we een heerlijk taartje. Wat mij betreft één van de leukste dingen aan vakanties; de lokale taartjes proeven. 🙂 


Achteraf gezien zijn we heel erg blij dat we de tip hebben opgevolgd. Wat was dit bijzonder! Door de grotten loopt een rivier en via een hoog pad langs de rotsige wanden kun je een route afleggen. Als je in de diepte kijkt zie je het water stromen. Een prachtig gezicht. En natuurlijk zijn er ook heel veel stalactieten en stalagmieten. Het is magisch. Zó mooi en bijzonder. Net een sprookje. Af en toe kom je de meest griezelige paadjes tegen hoog langs de rotswanden die vroeger gebruikt werden door de eerste ontdekkers van deze grot. Levensgevaarlijk. Dat er ooit mensen geweest zijn die zich daar langs durfden te bewegen. Onvoorstelbaar. Je mag in de grot geen foto’s maken en dat heb ik dan ook niet gedaan. Fotograferen heeft ook eigenlijk totaal geen nut, want je kunt het toch nooit zo mooi vastleggen als dat het is. Je moet het echt ervaren.

Na het bezoek aan de grotten gaan we gauw weer naar de honden. We laten ze uit en rijden daarna alsnog door naar de hoofdstad van Slovenië, Ljubljana. We komen uit op een camping iets buiten het centrum. Een vrij volle camping, maar aangezien we er niet zo lang staan vind ik dat geen probleem. Er is een restaurant aanwezig en daar eten we die avond. Lekker en niet duur.

Dag 9

Vandaag gaan we Ljubljana in. Erg blijkt geen Uber te zijn en honden moeten een muilkorfje om in de bus. Daar zijn we niet zo van, dus besluiten we om te gaan lopen. Het duurt zo’n drie kwartier om naar het stadscentrum te wandelen en dat lijkt ons wel leuk voor de honden. We hebben niet echt een beeld bij de hoofdstad van Slovenië, dus we zijn erg benieuwd. De stad verrast ons. Wat is het gezellig en kleurrijk! Niet heel groot, maar dat compacte vinden we juist wel fijn. We dwalen door verschillende kleine straatjes met allemaal leuke boetiekjes. Er torent een kasteel boven de stad uit en natuurlijk lopen we daar ook even naartoe vanwege het uitzicht. We doen vandaag rustig aan en ploffen regelmatig neer op een bankje of een terrasje. Verder struinen we over een markt vol met groente en fruit. Als ik hier gewoond had dan wist ik het wel! Ook komen we een heel grappig winkeltje tegen speciaal voor honden. Ze verkopen er van alles, waaronder zelfgebakken hondenkoekjes. Uiteraard nemen we een zakje mee.






Op internet heb ik gelezen dat er ergens in de stad een bijzonder wijkje moet zijn vol met graffitikunst. Aan het einde van de middag haal ik Jelm over om er nog eventjes naartoe te wandelen. Het gebiedje blijkt vrij klein te zijn, maar wel de moeite waard. Heel alternatief en kunstzinnig. Er hangt een bijzondere sfeer. Zoiets zie je niet vaak. Leuk om even gezien te hebben vinden we.


We besluiten om daarna weer terug naar de camping te wandelen. Het is mooi geweest. De honden zijn moe en we voelen onze eigen voeten ook. Onderweg duik ik een supermarkt in. Eenmaal in de camper kook ik een eenvoudige avondmaaltijd.

Dag 10

Vandaag willen we de Tolmin kloof gaan bezoeken. We ontbijten eerst in de camper en verlaten vervolgens Ljubljana. Onderweg lunchen we bij een eenvoudig restaurantje, dat pal aan een rivier ligt. Het doet ons denken aan Zuid-Frankrijk. We laten Hermie en Moos lekker met steentjes spelen in het water. Vinden ze allebei een leuke bezigheid. Vooral Hermie kan er wat van. Als we een klein steentje in het water gooien gaat meneer er graag direct naar op zoek. Negen van de tien keer komt hij met een enorme kei in zijn bek het water weer uit. Hilarisch.

Daarna vervolgen we onze tocht. Ver rijden is het niet. Amper twee uurtjes later zijn we op de plek van bestemming. Niet veel later lopen we langs prachtig helder water. Die kleur! Het is zo licht! Heel erg mooi. Je kunt er een route lopen van ongeveer anderhalf uur. De honden mogen gewoon mee, dus dat is fijn. Na de wandeling laten we Hermie en Moos weer even lekker in het water spelen.







Aan het einde van de middag stappen we weer in de camper en rijden we richting het meer van Bohinj. Nadat we ‘s avonds uit eten zijn geweest ga ik op zoek naar een camping. Op internet ontdek ik een camping pal aan het meer. Het lijkt me prachtig, dus rijden we daarheen. Eenmaal aangekomen blijkt de camping een stuk minder idyllisch dan gedacht. Een mierennest vind ik de beste omschrijving. Ik heb veel campings gezien in mijn leven, maar zoiets nog nooit. Overal waar je kijkt zie je mensen, campers, caravans en tentjes. Een systeem lijkt er niet in te zitten. Sommige mensen spelen een spelletje bij kaarslicht, anderen pingelen op een gitaar of zitten voor hun tent te kletsen. Heel gezellig, maar ook erg rumoerig. Niet een plek waar Hermie en Moos rustig gaan slapen vrezen we. Van het meisje bij de receptie mogen we kijken of we een plekje kunnen vinden. Ik loop een rondje over de camping maar concludeer al snel, dit wordt niks. Doordat het donker is lijkt de camping nog chaotischer en voller dan hij al is. Hier hebben we geen zin in. We rijden een stukje terug naar de camping die we onderweg zijn tegengekomen. Daar blijkt meer dan genoeg plek te zijn, dus parkeren we de camper die nacht daar.

Dag 11

Vandaag gaan we met meer van Bohinj bekijken. Wauw, wat is de kleur van het water mooi! Hermie en Moos poedelen wat in het meer en Jelm gaat pootjebaden.

Vlakbij is een kabelbaan waarmee je omhoog kunt zodat je het meer van bovenaf kunt bewonderen. We rijden erheen, maar ontdekken al snel dat deze activiteit niet echt geschikt voor ons is. Honden mogen alleen mee naar boven met een muilkorfje om en bovendien is het behoorlijk duur. Voor een kleine vijftig euro kunnen we met z’n allen naar boven en naar beneden. We laten het maar voor wat het is en besluiten door te rijden naar de waterval vlakbij. Voor we de waterval bezichtigen gaan we even lunchen bij een restaurant vlak voor de ingang. Daarna wandelen we richting de waterval. Hij is mooi, maar omdat we al zoveel mooie dingen hebben gezien zijn we niet heel erg onder de indruk. Je wordt echt verwend van zo’n vakantie, dat blijkt. 😉

We stappen weer in de camper en rijden door naar het meer van Bled. Vlakbij het meer is een camping, maar die is helemaal vol. Uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar, aldus het meisje van de receptie. We parkeren de camper even verderop en besluiten later naar een andere camping op zoek te gaan. Eerst willen we de omgeving bekijken!

Via Instagram heb ik begrepen dat er een uitkijkpunt moet zijn waar je naartoe kunt lopen. Twee zelfs. Maar mijn oog heeft ook een ijskraam gezien, dus nemen we eerst een ijsje. Daarna gaan we op naar het uitkijkpunt. Het is best een hele klim over onverharde paden. Als het pas geregend heeft wil je hier niet zijn! Met heel warm weer ook niet trouwens. Gelukkig zijn wij er aan het einde van de middag en is de temperatuur perfect. We lopen naar beide uitkijkpunten en genieten van het uitzicht. Echt de moeite waard, sprookjesachtig! De honden gaan als een speer tijdens de route. Vooral Hermie vindt het geweldig en kent geen angst. Ikzelf knijp hem wel een beetje als we een hele lange, mega steile ijzeren trap tegenkomen. Hermie en Moos kunnen hier niet zelf op lopen, dus moeten we ze dragen. Best eng, maar het gaat gelukkig goed. Op de terugweg blijkt het het slimste om achteruit de trap te nemen, wat ik een extra uitdaging vind. Terwijl we geconcentreerd over de smalle treden lopen zitten de honden doodstil in onze armen. Ze lijken uitstekend door te hebben dat ze nu even geen geintjes moeten uithalen. Een rotsvast vertrouwen hebben ze in ons. Mooi vind ik dat.



Daarna rijden we door naar een rustige camping ietsje verderop. Daar is gelukkig plek genoeg.

Dag 12

De Vintgar kloof is de laatste activiteit die we nog op ons lijstje hebben staan. We verlaten de camping en rijden even langs een bakker om broodjes te kopen om mee te ontbijten. Als we die op hebben rijden we verder richting de kloof. Lang duurt het niet, want het is een afstand van niks. Deze kloof trekt iets meer toeristen dan de Tolmin kloof, valt ons op. Wel is het er erg mooi en zeker de moeite waard. Via houten vlonders lopen we langs een rivier met prachtig helder water.








Naderhand laten we de honden nog eventjes in het water spelen en dan stappen we de camper weer in. We gaan beginnen aan de terugtocht richting Nederland. Mooi op tijd, zodat we rustig aan kunnen doen.


Voor we het weten rijden we alweer dwars door Oostenrijk. Wat blijft dat toch een mooi land. We zien vele bergen en ook een geweldig mooi kasteel. Kan wat mij betreft meteen op het lijstje voor volgende vakantiebestemmingen. 😉 Onderweg rijden we heel toevallig door een dorpje dat verrassend goed bij ons past. Het heet Moosdorf! Daar moeten we natuurlijk een foto van maken met onze Moos, dat snap je. Wat staat hij er lief op hè? Zo’n blij beestje. Een lieverd is het.


We rijden lekker door en hebben de Duitse stad Passau als einddoel in gedachten. Aan het einde van de middag parkeren we de camper weer op dezelfde camperplaats als op de heenweg. Net als toen is het er behoorlijk vol, maar gelukkig vinden we nog een plaatsje. Het is echt een populaire camperplaats en ik snap heel goed waarom. Passau lonkt. We wandelen richting het fotogenieke stadscentrum en gaan op zoek naar een restaurant.

We komen terecht op een gezellig plein vlak aan de Donau. Het restaurant heeft een typisch Duitse kaart en heeft in elk gerecht een subtiel vleugje bier verwerkt. Nu ben ik geen bierliefhebber, maar dit vind ik erg origineel bedacht. En het blijkt nog heel erg lekker ook. Twee artiesten zorgen voor live-muziek. Ze spelen allerlei grote hits van bands als U2 en Guns N’Roses. Super leuk vind ik het. We hebben een ontzettend gezellige avond.

Dag 13

We gaan eindelijk Passau bij daglicht aanschouwen. We wandelen ‘s morgens vroeg direct naar het centrum zodat we er kunnen ontbijten. Bij een gezellig bakkerijtje ploffen we neer voor een typisch Duits ontbijtje, inclusief Pretzels. Daarna wandelen we door de stad en natuurlijk koop ik een magneetje voor op onze koelkast. Het zonnetje schijnt heerlijk. Een perfecte laatste vakantiedag.

Halverwege onze wandeling komen we een hond tegen. Hij wordt enthousiast van Hermie en Moos en blijft ons maar volgen. We snappen het niet. Waar hoort deze hond thuis? Tussen al dat verkeer is het echt gevaarlijk. We kunnen het niet aanzien, dus bellen we aan bij een huis op de plek waar we hem voor het eerst zagen. Het blijkt niet zijn thuisadres. Het zit ons niet lekker. Het dier heeft een erg mooie halsband om en daaraan zie ik verschillende penningen bungelen. Ik ontdek dat de hond Max heet. Aan de halsband vol penningen te zien heeft Max vast een baasje dat heel graag wil dat zijn hond gevonden wordt. We willen het telefoonnummer bellen maar dan opeens gaat Max ervandoor en loopt richting een restaurant. Zou hij daar dan bij horen? We besluiten hem achterna te lopen en vragen het even later aan de ober. Ook dit blijkt niet zijn thuis te zijn. Ik vertel de ober over de penningen aan de halsband en vraag of hij het telefoonnummer wil bellen. Ik houd Max vast en de ober belt ondertussen het nummer. Ons voorgevoel blijkt te kloppen. Max heeft inderdaad een baasje en ze komt er direct aan. We besluiten te wachten tot ze er is. We zijn nu ook wel nieuwsgierig. Het duurt niet lang of er haast zich een vrouw uit haar auto. Ze is vreselijk blij om Max te zien. En Max is al helemaal door het dolle heen. De vrouw wil ons heel graag bedanken en heeft speciaal een flesje drank meegenomen. Wat aardig en wat fijn dat alles goed is afgelopen. We worden er vrolijk van.

Aan het einde van de ochtend gaan we op zoek naar een tentje om te lunchen. We besluiten om weer naar hetzelfde restaurant als de avond ervoor te gaan omdat het daar zo goed bevallen is. We bestellen allebei een grote salade. Natuurlijk zit ook hier weer wat bier in verwerkt; we krijgen er een appel-bier-dressing bij geserveerd. Heel erg lekker. Daarna lopen we weer terug naar de camper en stellen we de navigatie in naar Leeuwarden.

Om een uur of zes vinden we het mooi geweest en willen we stoppen met rijden. Eigenlijk niet zo handig getimed, want we zitten net middenin stedelijk gebied, vlak voor de stad Frankfurt. Toch vind ik een camping en we besluiten daarheen te rijden. We hopen op een beetje een leuke camping om de vakantie mee af te sluiten, maar we hebben er een hard hoofd in. Eenmaal daar zien we het al meteen. Dit spreekt ons echt niet aan. Een soort zeecontainer met een gat erin dient als receptie. Honden blijken niet op de camping te mogen. Dat tref je ook niet vaak, maar bij deze camping vinden we dat meer dan prima. Een goede reden om snel weer weg te zijn. We rijden nog een stukje door en komen dan in een prettigere omgeving terecht. We belanden op camping Hubertushof in Eppstein. Een wonderlijke camping, maar er is wel aan alles gedacht. We kunnen nog verse broodjes bestellen voor de volgende ochtend en de eigenaar tipt meteen een restaurant. Hij spreekt Nederlands en de manier waarop hij ‘krentenbolletjes’ uitspreekt is echt aandoenlijk. Hij geeft me ook een emmer mee, met het logo van de camping erop. Dat maak je ook niet vaak mee, haha. Hoewel zijn camping wat aan de rommelige kant is heeft hij wel een hypermodern toiletgebouw laten bouwen. Hilarisch. Een prima plek om de nacht door te brengen. We eten in het nabijgelegen dorpje Niederjobsbach. We kunnen nog lekker buiten zitten. Een fijne afsluiting van onze vakantie.

Dag 14

Vanaf de camping in Eppstein is het nog zo’n vier uurtjes rijden naar huis. Prima te doen. ‘s Morgens laten we de honden nog even goed uit in de omgeving rond de camping. Daarna maken we ons voor de laatste keer klaar voor vertrek.


We hebben vreselijk veel zin om onderweg bij La Place te gaan lunchen, maar het duurt toch nog wel eventjes voor we echt weer in Nederland zijn. We lunchen dus nog voor één keer in Duitsland met een dikke vette hamburger.

Aan het einde van de middag komen we thuis. Mijn vader biedt heel lief aan om voor ons te koken, maar ik heb eigenlijk wel weer zin om zelf in de keuken te staan. We eten oer-Hollandse pot natuurlijk. Daarna halen we de camper leeg, draai ik wat wasjes en rijden we de camper vervolgens naar mijn vaders huis. Daar maken we hem met zijn drieën grondig schoon van binnen. De volgende ochtend moeten we de camper weer terugbrengen naar het verhuurbedrijf. Onze vakantie zit er echt op!

Elke dag vloeken & heel veel lachen

We kijken terug op een hele fijne vakantie. Het was de tweede keer voor ons met een camper en ik moet zeggen, we blijven fan. Ook met honden is het ideaal. Dit jaar was het voor eerst dat Moos meeging. Hermie was al heel wat gewend, maar voor Moos was het een helemaal nieuwe ervaring. Maar dat zou je niet zeggen, want hij gedroeg zich alsof hij niet anders gewend was. Wat is dat toch mooi aan honden hè? Als hun baas er maar bij is vinden ze alles goed. We hebben het heel gezellig gehad met zijn viertjes. En wat hebben we veel gelachen. Jelm heeft elke ochtend zijn teen gestoten aan de drempel in de ‘badkamer’. Hij vloekt nooit (ik compenseer dat voor hem), maar nu was het elke ochtend raak. Hilarisch vind ik dat. We hebben minstens zes keer de waterbak van de honden omgeschopt. En er is een fles met kleverige chilisaus gaan lekken in een van de kastjes. Ja, het is echt een beetje behelpen in zo’n kleine ruimte, maar als je daar de humor van kunt inzien zit je goed.

Het deel dat we van Kroatië hebben gezien vonden we prachtig en Slovenië verraste ons heel erg. Wat een mooi land! Binnenkort zal ik een blogpost maken met een overzicht van al mijn tips. Ik kan dit land je zeker aanraden! En een campervakantie in het algemeen ook. Ik heb nu alweer zin in de volgende. 🙂