Ik heb nogal veel bakvormen. Meestal is dat erg handig. Maar af en toe dondert de gigantische stapel met veel kabaal om. Je begrijpt, dan ben ik opeens een stuk minder blij met mijn enthousiaste verzamelwoede en sta ik mopperend al die vormen weer op te stapelen. Ik had dan ook met mezelf afgesproken dat ik absoluut geen nieuwe vormen meer mocht aanschaffen. Prima deal. Tot ik de mintkleurige bakvormen van Jamie Oliver ontdekte. Zo prachtig. En het voelde zo stevig aan. En die kleur… Zo leuk. Had ik nog niet. Gelukkig was ‘ie nog best wel aan de prijs, vond ik dan. En dat weerhield mij. Het beste ding kostte meer dan twintig euro. En toch, toch bleef hij in mijn hoofd zitten. Ik vond het namelijk de perfecte vorm om een tropische cake in te bakken. Waarom weet ik niet, maar ik kreeg gelijk dat idee. Waarschijnlijk door het frisse kleurtje, dat linkte ik blijkbaar met zomerse taferelen. Dit weekend vond ik een mooi moment om die tropische cake uit mijn gedachten maar eens echt te gaan maken. En ja, dat moest natuurlijk toch in die vorm gebeuren. Eenmaal in de Blokker kwam ik erachter dat de vorm inmiddels ietsje goedkoper is geworden. Ik rekende €18,86 af en fietste als een kind zo blij naar huis.
ananas
Ooit kwam ik op Pinterest een plaatje tegen van de meest geniale ‘bloemen’ ooit. Ik zag een stevige stengel met daarop een dapper roze ananasje. Zo super tof én cute. Ik wilde ze ook. Acuut. Van acuut was uiteindelijk geen sprake -verre van zelfs- want ik spotte dat plaatje in 2014 en zag sindsdien nooit meer ergens een ananasbloem. Althans, niet in het echt. Niet bij de bloemist, niet in het tuincentrum, niet op de markt. Niet één, gewoon nooit, nergens. Tot vorige week. Ik struinde door de Intratuin en had zin om wat mooie bloemen te kopen. Ik liep langs alle emmers en keek naar zonnebloemen, gerbera’s, eucalyptustakken en pioenrozen. Ergens in een emmer onderaan zag mijn oog opeens iets wat verdacht veel op een roze ananasje leek. Ik snelde eropaf. Het zou toch niet? Het leek wel plastic, dit kon niet echt zijn. Ik frummelde wat aan de stekelige blaadjes en concludeerde dat die anders toch wel verrekte echt aanvoelden. En er zat bovendien water in de emmer… Ja, het waren echte ananasbloemen! Eindelijk! Yes! Na al die jaren! Waar je al niet blij van kunt worden hè? Ik kocht er meteen twee. 🙂 Of ze duur waren? Volgens mij iets van €2,25 per stuk. Viel mij reuze mee, ik had verwacht dat je meer moest neertellen voor zo’n bijzonder exemplaar.
Yes, vandaag ben ik aan de slag gegaan met iets wat me al een tijdje een leuke uitdaging leek; budgetkoken. Het dwingt je om extra creatief te zijn in de keuken en om keuzes te maken. Ik heb deze challenge regelmatig voorbij zien komen op de blog van Serena Verbon. Zij gaat af en toe met slechts drie euro in haar jaszak op pad en doet daar dan boodschappen van. Het lukt haar elke keer om er een gerecht van in elkaar te flansen voor minstens twee personen. Van drie euro! Ik vind het super knap. Het viel me wel op dat de maaltijden meestal geen vlees bevatten, en daar kan ik bij Jelm niet mee aankomen. Ikzelf vind groente heel belangrijk, dus daar wil ik dan weer niet op beknibbelen. Als je voor slechts €3,- vlees én ruim voldoende groente wilt kopen, dan kom je niet zo ver. Daarom heb ik er de €4,- challenge van gemaakt. Aan de verdere spelregels van Serena heb ik me wel gehouden. Wat de regels zijn?
Ik was als kind een makkelijke eter en dat ben ik nog. Ik lust bijna alles. Maar met chili con carne kon je me lange tijd niet blij maken. Tegenwoordig zie ik er uitdaging in om alles wat ik vroeger niet te vreten vond, nu zo klaar te maken dat ik het wél lust. Bij chili con carne is die missie inmiddels geslaagd. Nu op naar ‘project zuurkool’.
Heel Holland Bakt is weer begonnen en daar word ik blij van. Wat een heerlijk programma om te kijken. Ik kan de stress van de bakkers voelen en heb het af en toe met ze te doen. Ik ben niet zo’n type die ervan geniet als er een taart mislukt, ik geniet vooral van de schitterende taarten die wél precies lukken zoals de makers het in hun hoofd hadden. In deze serie moeten de bakkers het stellen zonder Martine Bijl en ik vroeg me af hoe dat zou zijn. Het lijkt me erg moeilijk om iemand te vervangen die zo zijn stempel op een programma heeft gedrukt. Maar ik moet zeggen dat ik vind dat André van Duin het erg leuk doet, echt heel knap!