Ik ben gek op toetjes. Als ik met mijn familie uit eten ga en mijn vader vraagt wie er nog een toetje wil, dan ben ik standaard de eerste die ‘ja!’ roept. En als een restaurant een grand dessert op de menukaart heeft staan, dan is mijn keuze snel gemaakt. Laatst was ik in een restaurant en daar hadden ze een dessert parade! Werd ik ook helemaal wild van. Mijn vriend daarentegen is helaas niet zo van de toetjes, dus thuis houd ik het meestal simpel. Behalve als er iemand komt eten, dan maak ik negen van de tien keer wel een ‘speciaal’ dessert. Gelukkig krijgen wij heel regelmatig eters, dus kan ik lekker vaak uitpakken.
Truusje
Toen ik klein was wist ik niet beter of soep kwam uit een pakje. Water met een zoutig smaakje, ik vond er ondanks de gehaktballetjes niet veel aan. Soepen in restaurants vond ik vaak wel lekkerder, maar ik kon er nooit de vinger op leggen waarom die soepen zoveel dikker en smaakvoller waren. Hoe kon dat toch? Toen ik ouder was kwam ik erachter dat je een volle soep heel simpel zelf kunt maken zónder pakje en werd de staafmixer mijn beste vriend. Nu maak ik heel regelmatig zelf een goedgevulde, verse soep. Ik heb al heel wat soorten geprobeerd, maar wortelsoep vind ik een van de lekkerste soepen van allemaal. Ik eet het graag tussen de middag.
Als kind vond ik cake maar een raar product. Dan gingen we ergens op visite en dan deelde de gastvrouw enthousiast mee dat ze speciaal voor het bezoek een cake had gebakken. Ik begreep nooit wat daar nou precies de meerwaarde van was. Waarom zou je cake eten als er ook zoiets lekkers als taart bestond? Datzelfde had ik trouwens met ijs. Toen ik jonger was had ik mezelf wijsgemaakt dat ik geen waterijs lustte, louter en alleen omdat ik liever dikke Magnums vrat. Ja. ik was een bijzonder kind.
Een tijdje geleden was ik in de weer met mijn porseleinstiften en toen ik bedacht mij dat ik ook nog een glasstift heb. Daarmee heb ik ooit eens ‘pesto’ geschreven op een glazen potje met daarin zelfgemaakte pesto, en dat was het wel. Daarna heb ik de stift nooit meer met een vinger aangeraakt, zonde natuurlijk. Je kunt zoveel leuke dingen met zo’n ding. Opeens kwam ik op het idee om wat glazen potjes te voorzien van een simpel patroontje. Leuk als vaasjes. Na mijn voorraadpotjes-project had ik nog genoeg glazen potjes over, ouwe hamsteraar die ik d’r ben. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik ben niet zo’n hele grote liefhebber van brood. Ja, suikerbrood, croissantjes, witte bolletjes, stokbrood, dat soort brood lust ik wel. Maar omdat het nu eenmaal geen goed idee is om dat iedere dag naar binnen te werken, zit ik dagelijks braaf aan een paar sneetjes volkoren waldkornbrood. ‘s Ochtends gaat dat nog vrij goed, maar tussen de middag gaat dat saaie brood me vaak al een stuk meer tegenstaan. Daarom maak ik als ik het aan tijd heb weleens een lekkere lunchsalade voor mezelf, want sla verveelt me nooit. Je kunt er zoveel kanten mee op. Onlangs bedacht ik een recept met warme kip in een fijne marinade en dat pakte zo goed uit, dat ik het recept vandaag graag met je wil delen. Het is echt zo lekker!
Op het linkergedeelte van ons aanrecht is het vrijwel altijd een chaos. Overal slingeren hondensnoepjes in zakjes en lelijke plastic potten. Dat kon beter, leek me zo. Op Pinterest kwam ik ooit eens een foto tegen van jars (of in gewoon Nederlands gezegd, glazen potjes!) met daarop plastic dieren in een mooie kleur gespoten. Super simpel, maar wel heel erg leuk. Ik wist alleen nooit wat ik in die potjes moest stoppen en dat weerhield me er altijd een beetje van om er zelf ook mee aan de slag te gaan. Maar nu wist ik het wel! Hondensnoepjes dus.
Officieel mag het dan zomer zijn, wat het weer betreft kun je mij af toe ook best wijsmaken dat het herfst is. Prima weer voor een soepje dus. Toen onlangs de tomaten bij de Appie in de aanbieding waren, kwam ik meteen in de verleiding om een lekkere verse tomatensoep te maken.
















