Als kind werd ik elk jaar met de auto naar een vakantiebestemming vervoerd. Toen ik ouder werd begon ik steeds nieuwsgieriger te worden naar hoe het zou zijn om op vliegvakantie te gaan. Hoe oud ik precies was toen ik voor het eerst een vliegtuig instapte weet ik niet meer, maar de bestemming ben ik niet vergeten: Spanje. Ik vond het allemaal ontzettend fascinerend en genoot van het betoverende uitzicht uit dat kleine vliegtuigraampje. Inmiddels heb ik al vele malen gevlogen en vind ik het allemaal zo spannend niet meer. Sterker nog, ik vind vliegen de laatste jaren steeds meer een gekloot. Natuurlijk doe ik het nog wel, want bij sommige bestemmingen heb je simpelweg geen keus. Maar echt een plezier doe je mij er niet mee. Lang wachten, drukte, veel controles. Ik kom er niet bepaald van in de vakantiestemming. Uiteraard is het goed dat er tegenwoordig zoveel aan veiligheid wordt gedaan. Je wilt tenslotte niet op kilometers hoogte tot de ontdekking komen dat die ietwat eigenaardige medepassagier op de stoel pal naast je een doorgewinterde terrorist blijkt te zijn. Maar al die controles zorgen er wel voor dat je soms langer op Schiphol aanwezig bent dan dat je vlucht uiteindelijk duurt. Beetje jammer. En daarbij, een vliegtuig wacht niet. Je eigen autootje daarentegen vertrekt pas zodra jijzelf het gaspedaal hebt ingedrukt. En dat is bij ons meestal uren later dan gepland, maar geen haan die daar naar kraait. Ideaal als je het mij vraagt. Maar wat ik echt het allerleukste aan autovakanties vind is dat je onderweg nog eens op plekken komt waarvan je nooit wist dat ze bestonden. Jelm en ik behoren dan ook niet tot het type reiziger dat in het holst van de nacht vertrekt, zo snel mogelijk naar de eindbestemming crost en dan pas begint met vakantie vieren. Bij ons start de vakantie zodra we de straat uitrijden. We delen de reis op in stukken en doen rustig aan. Onderweg gaan we er regelmatig uit om Hermie uit te laten en om te eten. De treurige Nederlandse AC-restaurants vergelijken we met plezier met de Franse variant genaamd L’Arche (onze favoriet!) en ook testen we graag de vette happen in Duitse Serways wegrestaurants.

We rijden per dag liever niet langer dan een uur of zeven. Dat betekent dus vaak dat we ergens moeten overnachten. Toen we vorig jaar naar de Côte d’Azur afreisden besloten we halverwege te stoppen in het Franse plaatsje Colmar in de Elzas. Nooit van gehoord, maar het bleek ontzettend schattig te zijn. Een aangename verrassing. De volgende morgen hebben we dan ook een mooie wandeling gemaakt.

Toen we dit jaar naar Frankrijk reden boekten we onderweg een hotelkamer in het piepkleine dorpje Montigny-le-Roi. Ook dit was weer zo’n typisch plaatsje waarvan ik nooit had gehoord, laat staan dat ik had verwacht dat ik er ooit zou rondlopen. Een stuk minder fotogeniek dan Colmar, maar toen we de volgende morgen uit het raam van onze kamer keken werden we alsnog verrast door een prachtig landelijk uitzicht.

En precies dat vind ik zo leuk. Waar je ook komt, er is altijd wel iets moois te ontdekken, al is het soms maar iets kleins. Een enkele keer beland je ook weleens in een hotel waar je liever niet had willen zijn, maar dat hoort erbij. Wij zien daar altijd wel de humor van in. Zo was de hotelkamer in Montigny-le-Roi bizar verouderd en was alles wat lelijk is in onze piepkleine kamer te bewonderen. Het behang, de lampen, een treurige poef; allemaal om te huilen. De badkamer was iets moderner, maar wederom minuscuul. Je kon je kont er amper keren. Maar wat hebben we gelachen, onder dat afzichtelijke dekbedje.

Toen we terugreden van onze laatste vakantie aan de Côte d’Azur legden we echter de mooiste tocht sinds tijden af. De navigatie liet ons niet dwars door Frankrijk terugrijden, maar leidde ons via Italië, Zwitserland en Duitsland naar huis. Het was heel bijzonder om ‘s morgens nog palmbomen aan de Zuid-Franse kust te zien, om vervolgens amper twee uur later pal langs de zee door Italië te cruisen. Het uitzicht was zo mooi! Later in de middag zagen we weer een heel ander landschap door onze autoruiten aan ons voorbijtrekken. We reden langs grote helderblauwe meren, hoge bergen en kleine watervallen. Op sommige bergtoppen zagen we zelfs sneeuw en ook de kilometerslange tunnels maakten indruk. Zwitserland belandde meteen op ons ‘vakantielijstje‘. We willen er echt nog eens langer naartoe! We besloten die nacht te gaan slapen in het slaperige stadje Altdorf. We boekten een kamer in een oeroud, maar sfeervol hotel met krakende trappen en tientallen oude foto’s aan de muur die herinnerden aan de meer glorieuze tijden die het hotel blijkbaar ook had gekend. We kregen een grote kamer met een gigantisch bed, maar zonder badkamer. De wc en de douche bevonden zich op de gang, lekker ouderwets. Wel was alles keurig schoon, dus meer dan prima genoeg voor een nachtje. We genoten ‘s avonds van het Zwitserse eten en verbaasden ons over de jongeren die bij gebrek aan uitgaansgelegenheden wijntjes gingen drinken aan de bar van ons ‘hippe’ hotel. De volgende ochtend wilden we natuurlijk graag bij daglicht zien waar we nou precies waren terechtgekomen en dus maakten we een wandeling door het stadje. Wederom verrassend mooi. En het leukste van alles vond ik nog wel dat ik de ochtend dat we uit Frankrijk vertrokken nog geen idee had dat ik ‘s avonds in dit Zwitserse stadje zou gaan slapen. Natuurlijk kon ik het niet laten om foto’s te maken.

Mooi hè? Ik ben ooit weleens eerder in Zwitserland geweest, maar ik kon me niet herinneren dat het zo mooi was. Echt heel leuk om eventjes geweest te zijn. Ik heb nu al zin in onze volgende vakantie! We zijn in ieder geval van plan om weer met een camper te gaan roadtrippen, maar misschien gaan we ook nog wel met ons eigen autootje op pad. En wie weet belanden we nog in het vliegtuig richting een warm Grieks eiland, we zullen zien. 

Houd jij ook zo van autovakanties, of pak je liever het vliegtuig?